Ροζ

Τελευταία έχουν αυξηθεί τα κρούσματα του ροζ στον ανδρικό πληθυσμό.
Εντάξει να δεχτώ οτι πρόκειται για μόδα αλλά ρε παιδί μου μεγάλη δύναμη η άτιμη. Βέβαια επιδημία ιδίου χώματος είχε παρατηρηθεί και γύρω στα μέσα του 80, στη χρυσή ντισκοεποχή. Η ρετσινιά όμως εκείνης της εποχής ακόμα δεν έχει φύγει... Για του λόγου το αληθές συχνά πυκνά διάφορα κλαμπ διοργανώνουν κιτς-ντισκο βραδιές υπονοώντας καρναβάλια. Για να μην ξεχάσω, μια ολόκληρη γενιά μέταλ συγκροτημάτων εισπράττει αιώνια ειρωνία για την ατυχία της να ανθίσει κατα τη συγκεκριμένη ποικιλόχρωμη εποχή...
Πάνω λοιπόν που βάλαμε μυαλό από τα κραξίματα και τις φονικές ενδυματολογικές επιλογές, έρχεται το πλατινέ τερατόμορφο κεφάλι της μόδας να μας αποδείξει πόσο μαλάκες γινόμαστε όταν το κάτι το επιβάλλει το ρεύμα.
Όχι δεν είμαι ρατσιστής των χρωμάτων απλά πιστεύω οτι ακόμα και στην κακογουστιά υπάρχουν όρια. Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται απλώς για κακογουστιά αλλά για τρελή μεταμφίεση. Δεν έχει να κάνει τόσο με τις γκέι προεκτάσεις του χρώματος (να μην τα ξαναλέμε καθένας μπορεί να φοράει ότι γουστάρει) όσο με το έξαλλο και την υποκρισία του πράγματος όταν στα καφενία και στις φραπεδιέρες οι παππούδες και οι τυπάδες παίζουν τάβλι με τα ροζ πουκαμισάκια. Μιλάμε για τους ίδιους που ακούνε πούστης και γίνονται Τούρκοι (το πιάσατε;).
Τα ίδια και για τις κοπέλες (όλων των ηλικιών) μας. Πάνω που είχαν -ή νόμιζα πως είχαν- πειστεί οι πάντες οτι το έντονο ξανθό χρώμα -πλατινέ- ήταν καταστρεπτικό για τα μαλλιά και είχε ''επιβληθεί'' το φυσικό ελληνικό καστανό, μια ξανθιά ομίχλη πλάκωσε. Το ξανθό που βλέπαμε στο Μπέιγουοτς και σε παρακμιακά κέντρα διασκεδάσεως έγινε η απόλυτη μόδα.
Ο Θεός να μας φωτίσει...

To τέλος της μουσικής έμπνευσης

Κυκλοφορεί πολύ η ιδέα ότι τώρα πια στη μουσική είναι πολύ δύσκολο να γραφούν νέοι ωραίοι ρυθμοί γιατί ήδη υπάρχουν. Οι συνθέτες του παρελθόντος δηλαδή έχουν καλύψει όλες τις μουσικές παραλλαγές έτσι ώστε ο,τιδήποτε νέο να μοιάζει ξαναπαιγμένο.
Πραγματικά θλιβερό να το πιστεύει κανείς.
Εγώ θα συμφωνήσω εν μέρει. Σύμφωνοι νέα εντυπωσιακά riff, εντελώς πρωτόγνωρα στο αυτί δεν ξαναγίνονται. Για ποια είδη μουσικής όμως μιλάμε; Ροκ, ποπ και έθνικ ποικιλίες. Αν παρατηρήσουμε τι γίνεται όσο εξελίσσεται η ανθρωπότητα βλέπουμε ότι όλο τα παιχνίδι παίζεται από τα μουσικά όργανα. Αυτά συμπαρασύρουν και τους ρυθμούς.
Κάποτε ακούγαμε λαϊκά –σε όλες τις ποικιλίες τους- και κάποιοι άλλοι κάντρι. Μετά ήρθε η ηλεκτρική κιθάρα, το αρμόνιο και άλλα ηλεκτρικά και ανακαλύψαμε το μεγαλείο της ροκιάς. Αφού πέρασε λίγος καιρός τα απλά ηλεκτρικά έγιναν ηλεκτρονικά και ανακαλύψαμε house, trance κτλ.
Ένας ρυθμός βέβαια μπορεί να συντηρηθεί κατά τη μεταφορά του από ένα είδος στο άλλο αλλά θα κάνει το κομμάτι να ακούγεται εντελώς διαφορετικό.

Αν θες λοιπόν να γράψεις μουσική με μια κιθάρα ένα μπάσο, ντάμς και πλήκτρα πιθανότατα θα δυσκολευτείς να πετύχεις κάτι που δε θαναι ‘’αντιγραφή’’. Με την τεχνολογία να τρέχει όμως μπορείς να βάλλει χιλια δυο πράγματα που ακόμα και αν χρησιμοποίησες κάτι παλιό για έμπνευση, θα βγει κάτι εντελώς διαφορετικό. Εντάξει υπάρχει μια πιθανοτητα να σε καταλάβουν αλλά έχεις καλύτερες πιθανότητες.
Αν είσαι τώρα ακροατής, που σαν και μένα δε σου αρέσουν οι νέες μουσικές τεχνολογίες θα πρέπει να συμβιβαστείς με τα ίδια επαναλαμβανόμενα. Την έβαψες.

Οι ψάλτες πώς αντέχουν να τραγουδάνε τα ίδια κάθε Κυριακή…; Ήδη βέβαια έχω ξεκινήσει μια πρροσπάθεια για να αλλά ξει αυτό αλλά ακόμα είναι νωρίς.
Σε χίλια χρόνια ίσως ακούγονται στας εκκλησίας κιθαριές…

Παρουσίαση: Τρείς Tripel για όλα τα γούστα!

Αδερφοί μου σας χαιρετώ και πάλι! Η ώρα της Κρίσης φτάνει και παρακινημένος από το σοφό μου Δάσκαλο, προσπαθώ να σώσω τις ψυχές των πιστών, με μεγάλες δυσκολίες είναι η αλήθεια! Επαναλαμβάνω ωστόσο: Η ώρα της Κρίσης φτάνει, έχετε δοκιμάσει μπύρες γεμάτες άρωμα και γεύση, που να αξίζουν ακόμα και την Κόλαση?
Με συγκρατημένη υπερηφάνεια παρουσιάζω τις τρεις πρώτες μου Tripel, ομολογουμένως όχι και στην καταλληλότερη φωτογραφία αλλά ας όψεται η ανικανότητά μου στο χειρισμό της νέας τεχνολογίας (διαβολικά πράγματα, τί περιμένεις!) και η βιασύνη μου. Ανήκουν και οι τρείς στην κατηγορία μπύρας 'τύπου αββαείου'.
Πρώτη από αριστερά βλέπουμε μία Leffe (8.4% alc.), οι περισσότεροι πιστεύω την έχετε δοκιμάσει: βαθύ ξανθό χρώμα, με αρώματα καραμέλας και εσπερειδοειδών, την βρήκα λίγο πιο γλυκιά από ότι πρέπει (για τα γούστα μου πάντα) στη γεύση, αφήνει ωστόσο την χαρακτηριστική πικράδα στο τέλος, γενικά μία καλή τρίπελ αλλά όχι κάτι το ξεχωριστό (κρίνω φυσικά κατόπιν εορτής και έχοντας δοκιμάσει και κάτι πιο 'βαρύ', ελπίζω να καταφέρω να αναφερθώ σε μελλοντικό πόστ). Στην απέναντι μεριά πρώτη από αριστερά έχουμε μία Affligem (8.5% alc.), σαφώς καλύτερη από την προηγούμενη και σωστά επέλεξα να την δοκιμάσω δεύτερη. Είχα την τύχη μάλιστα να την πιω στο ποτήρι της, δώρο μέσα στη συσκευασία. Πιο σκούρο ξανθό χρώμα, με αφρό που διατηρείται περισσότερο από τη Leffe και δημιουργεί μία ομορφότερη παρουσίαση. Άρωμα εντονότερο, κάτι από ζαχαρωτό και φρούτα μαζί, πιο πολύπλοκη γεύση, φρουτώδης και αρκετά πικάντικη, όσοι τυχεροί την βρείτε αξίζει να την δοκιμάσετε! Τέλος, το καμάρι της φωτογραφίας και μία από τις καλύτερες δοκιμές που είχα μέχρι τώρα βρίσκεται στο κέντρο, η Tripel Karmeliet (8% alc.). Τα πάντα σε αυτή τη μπύρα, από την ετικέτα του μπουκαλιού μέχρι την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι αξίζουν την προσοχή μας. Όμορφη αγροτική σκηνή στο εξωτερικό που σε προδιαθέτει θετικά για το περιεχόμενο, όπως και η σημείωση για τα τρία διαφορετικά δημητριακά που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή της μπύρας (100% φυσική) και τη συνέχιση της παράδοσης των Καρμελιτών μοναχών. Υπέροχο χρυσο-πορτοκαλί χρώμα με καστανές ανταύγειες, αν και ο αφρός διαλύθηκε πολύ γρήγορα. Εντονότατο άρωμα γεμάτο φρεσκάδα μαγιάς και φρούτου, δεν ήθελα να σταματήσω να μυρίζω (θου Κύριε, ασπίδα στον πειρασμό)! Γεύση ισορροπημένη, συνδυάζει γλυκές (σαν αχλάδι μου έμοιαζε) και πικάντικες νότες, με απαλό τελείωμα, όχι τόσο πικρό όπως τις προηγούμενες δύο. Πιστεύω λοιπόν αδερφοί μου πως εάν υπάρχει κίνδυνος να πάμε στην Κόλαση την ημέρα της Κρίσης, μία Karmeliet θα μας φέρει στον Παράδεισο! Μετανοείστε όσο είναι καιρός!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Ολυμπιακοί εργάτες

Τελικά το σύστημα μπορεί να αλλάζει αλλά τα ίδια και χειρότερα (πολύ χειρότερα για την ακρίβεια) μπορούν να συμβούν όταν απουσιάζει η υγιής οικονομική ανάπτυξη και η ανθρωπιά πάνω από όλα.
Υγιής οικονομική ανάπτυξη θεωρώ οτι βρίσκεται εκεί όπου η όποια πρόοδος στα οικονομικά μεγέθη συντελείται με την εκούσια συμμετοχή των πολιτών. Εκούσια όμως δεν μπορεί να είναι εκεί που οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων είναι με μια λέξη άθλιες αλλά κυρίως δεν είναι εκεί που δεν έχει καμία αξία η εξίσωση περισσότερη δουλειά = περισσότερα λεφτά.
Ιδίως στην Κίνα του κράτους-δυνάστη δε νομίζω αυτοί οι εργάτες να είχαν το ''δικαίωμα'' να διεκδικήσουν περισσότερα από αυτά που θα πάρουν βρέξει-χιονίσει. Για να είμαστε ειλικρινείς η Κίνα και να ήθελε δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να δώσει παραπάνω. Και όμως ζήτησε να οργανώσει πολυδάπανους Αγώνες και προέβαλλε εντυπωσιακά στάδια-μακέτες. Για τους κρατικούς αξιωματούχους που θα είχαν υπολογίσει το κόστος φαίνεται, οτι τα ελάχιστα κρίθηκαν αρκετά για τους πολίτες-εργάτες της χώρας τους.

Κάτω δεξιά μπανεράκι για μια κίνηση που γίνεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με αφορμή τους Ολυμπιακούς στην Κίνα.

Προεκλογικός χαβαλές

Tις προάλλες είχα μια κουβέντα με έναν πιστό και θυμηθήκαμε προεκλογικές χαβαλο-υποσχέσεις.
Θερώ κορυφαία στιγμή του ''αθλήματος'' την υπόσχεση της Μπακογιάννη όταν έβαζε υποψηφιότητα για δήμαρχος οτι θα γκρεμίσει πολυκατοικίες από μια πυκνοκατοικημένη περιοχή -νομίζω Κυψέλη ή Πατήσια- , στη θέση τους θα φτιάξει μεγάλο πάρκο και στους ιδιοκτήτες θα δώσει αντιπαροχή διαμερίσματα σε πολυκατοικίες που θα χτιστούν στο παλιό αεροδρόμιο... Παρεπιπτώντος η περιοχή του παλιού αεροδρομίου δεν ανήκει στο δήμο Αθηναίων (ναι το βρήκα αυτό ήταν το πρόβλημα).
Ακολουθεί το άλλο κορυφαίο που ακούστηκε από την υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη, η Αράπογλου δεν ήταν; Τεσπα αυτή είπε ΤΟ απίθανο. Αν έβγαινε, έδωσε το λόγο της οτι θα έπαιρνε σε κάθε πολίτη ένα λαπτοπ!!!! Επίσης οτι με δική της πρωτοβουλία θα μείωνε τους λογαριασμούς γιατί θα καταργούσε τα δημοτικά τέλη!!!
Δε θυμάμαι ποιός είχε υποσχεθεί οτι θα έκανε το πρώην αεροδρόμιο πίστα για φόρμουλα ένα, μάλλον ήταν πολλοί.
Βέβαια υπάρχει και ένα καλό σε όλα αυτά. Επιτέλους ξεφύγαμε από τα ''επαναστατικά'' -αναδιανομή του πλούτου κτλ. Ήρθε η εποχή του γέλιου!
Α και οι εκλογές πλησιάζουν, γουστάρω!!!!!

Όμορφα περάσαμε ΙΙ

Λέω να πάω να στήσω το στύλο εκεί. Για τη ακρίβεια, κοντά στην κορυφή του λόφου δεξιά.

Όμορφα περάσαμε!

Καλή Ανάσταση είχαμε, κατέβηκα και γω από το στύλο να τιμήσω το πατροπαράδοτο τσιμπούσι. Στην φώτο η πρώτη δόση που οδήγησε στο υπερ-φούσκωμα.
Πολύ όμορφες μέρες είχαμε τελευταία με ήλιο, λουλούδια και ελαφύ ντύσιμο... Αν δεν βγήκατε για μεσημεριάτικο καφέ(στη χειρότερη) χάσατε!

Την ευλογία μου...

Dirty Rotten Imbeciles

Πρόσφατα -ντροπή μου- ανακάλυψα τους DRI. Η μπάντα πραγματικά με ενθουσίασε με τα thrash-hardcore riff και με τους πολλές φορές, χαβαλεδιάρικους στίχους τους. Πρωτότυπο για συγκροτήμα με τις μουσικές τους κατευθύνσεις. Ότι πρέπει για να σε ανεβάσει. Με μια γκουγκλοέρευνα που έκανα βρήκα οτι ξεκίνησαν το 82.
Το ονοματάκι τους μεταφρασμένο ''βρωμιάρηδες σάπιοι ηλίθιοι'' προέκυψε από το μπινελίκι που τους έχωνε ο πατέρας ενός εκ των μελών εξαιτίας της βαβούρας που έκαναν στο σπίτι...
Από ότι ακουώ και διαβάζω η έμπνευση πρέπει να τους τελείωσε κάπου το 89 με ο τελευταίο καλό τους album ''Trash Zone''. Από τότε συναυλίες, μπαλώματα και best of. Τα συνηθισμένα δηλαδή.
Σχετικά βίντεο για να πάρετε μια ιδέα κάτω δεξιά.

Σαλαμίνα

Αυτό το νησί το έχω στην καρδιά μου.
Δεν έχω πατήσει ποτέ και τα βουνά της από αρκετά χιλιόμετρα μακριά είναι η μοναδική της εικόνα που υπάρχει στη μνήμη μου.
Αν και λίγο πολύ μια αρνητική αύρα συνόδευε πάντα το συγκεκριμένο όνομα, ήταν το ΝΗΣΙ δίπλα στην Αθήνα. Κάθε φορά που πέρναγα από την Κορίνθου-Αθηνών εκεί στο ύψος των δυιλιστηρίων, ιδίως στην επιστροφή από διακοπές, η Σαλαμίνα ήταν εκεί.
Ήταν όντως νησί και ήταν δίπλα στην Αθήνα. Άσπρα σπιτάκια, παραλίες και καλοκαιράκι ερχόντουσαν στο μυαλό. Και έρχονται. Η Σαλαμίνα είναι τελικά μια φαντασίωση μου.
Η ελπίδα οτι ναι ακόμα και μετά την γεμάτη στενοχώρια, επιστροφή στο σχολείο-και μετά δουλειά, μπορείς να βρείς ένα τόσο ξεχωριστό καλοκαιρινό παράδεισο, πάντα γαργαλούσε εκείνες τις δύσκολες ώρες.
Πιθανότατα ήταν αυτό μόνο. Μια ελπίδα οτι και η Αθήνα μπορεί να γίνει ένα ευχάριστο μέρος να ζήσεις.
Πρόσφατα μίλαγα με μια φίλη με εξοχικό στη Σαλαμίνα. Η παραπάνω αρνητική αύρα επιβεβαιώθηκε. Γεμάτη παράπονο με διέκοψε όταν πήγα να ζητήσω πληροφορίες. Ούτε αυτό το καλοκαίρι πέρασε καλά γιατί η παραλία ήταν γεμάτη πίσσα.
Δεν το περίμενα. Ακόμα και στατιστικά να το πάρεις. Ακόμα και στην Αθήνα των πολλών δεκαετιών αστικής ανοικοδόμησης -άναρχης- βρίσκεις γωνιές που θυμίζουν χωριό. Στην Σαλαμίνα όσο ναναι κάτι θαχει απομείνει να θυμίζει κυκλαδίτικο νησάκι...
Κάποτε ελπίζω να πάω να το διαπιστώσω και ιδίοις όμμασι, που έλεγαν και όταν βύθιζαν τους Πέρσες...

Εξετάσεις

Το υπουργείο διάβασα έβγαλε μια ανακοίνωση για την ημερομηνία έναρξης των εξετάσεων στα λύκεια, κάπου στα μέσα του Μάη. Την ίδια εποχή δεν άρχιζαν και τα προηγούμενα χρόνια; Φέτος όμως, αν θυμάμαι καλά στις αρχές του χρόνου έγινε ολόκληρο τζέρτζελο με τις απεργίες των καθηγητών. Τι ακούστηκε..... οτι για να αναπληρώσουν θα κάνουν μάθημα Χριστούγεννα και Πάσχα, οτι θα κάνουν μαθήματα μέχρι τον Ιούλιο, οτι θα γίνονται μαθήματα μέχρι το απόγευμα και άλλα όμορφα που μας έκαναν να θαυμάσουμε το ήθος, την εργατικότητα και την αυταπάρνηση του εκπαιδευτικού προσωπικού στην Ελλάδα, που έχει τη διάθεση και το θάρρος να δεχτεί το τίμημα των αγώνων του. Το υπουργείο από την άλλη κρατώντας μια μάλλον ουδέτερη στάση άφηνε τα πράγματα να εξελιχτούν.
Τελικά εξελίχθηκαν. Μετά από μερικούς μήνες, κάποια φρέσκα σκάνδαλα και νέα επικαιρότητα, όλα βαίνουν καλώς και τα πάντα έχουν ξεχαστεί. Άλλη μια ευτυχισμένη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος. Κανένας δε νοιάζεται.
Όταν δε νοιάζονται βέβαια οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι πως περιμένεις να νοιαστούν οι εκδότες.
Δεν έχω καμία σχέση με το χώρο αλλά παρατηρώ ένα γενικότερο εφησυχασμό. ''Και να γινόταν κανονική αναπλήρωση τι;'' Το υποβόσκων ερώτημα όλων των μετεχόντων. Από το σχολείο θα περάσεις στις πανελλήνιες; Φροντιστήρια και ιδιαίτερα λέγονται οι νέες ελληνικές μέθοδοι διδασκαλίας. Εκεί ο νέος πραγματικά διδάσκεται. Το σχολείο δεν είναι τίποα άλλο παρά ενας χώρος συγκέντρωσης, κουβεντούλας και θεατρινισμού-μάθημα. Όλοι το ξέρουν και το αποδέχονται υπουργείο-καθηγητές-μαθητές.
Αν όμως το φταίξιμο των ελληνικών κυβερνήσεων βρίσκεται στο να πληρώνουν τους μισθούς και μετά να κλείνουν τα μάτια, οι καθηγητές είναι αυτοί που κάνουν τη βρώμικη δουλειά καταδικάζοντας στην αμάθεια αυτόν που δε θα πάει στο φροντιστήριο μετά το μάθημα.