Σαλαμίνα

Αυτό το νησί το έχω στην καρδιά μου.
Δεν έχω πατήσει ποτέ και τα βουνά της από αρκετά χιλιόμετρα μακριά είναι η μοναδική της εικόνα που υπάρχει στη μνήμη μου.
Αν και λίγο πολύ μια αρνητική αύρα συνόδευε πάντα το συγκεκριμένο όνομα, ήταν το ΝΗΣΙ δίπλα στην Αθήνα. Κάθε φορά που πέρναγα από την Κορίνθου-Αθηνών εκεί στο ύψος των δυιλιστηρίων, ιδίως στην επιστροφή από διακοπές, η Σαλαμίνα ήταν εκεί.
Ήταν όντως νησί και ήταν δίπλα στην Αθήνα. Άσπρα σπιτάκια, παραλίες και καλοκαιράκι ερχόντουσαν στο μυαλό. Και έρχονται. Η Σαλαμίνα είναι τελικά μια φαντασίωση μου.
Η ελπίδα οτι ναι ακόμα και μετά την γεμάτη στενοχώρια, επιστροφή στο σχολείο-και μετά δουλειά, μπορείς να βρείς ένα τόσο ξεχωριστό καλοκαιρινό παράδεισο, πάντα γαργαλούσε εκείνες τις δύσκολες ώρες.
Πιθανότατα ήταν αυτό μόνο. Μια ελπίδα οτι και η Αθήνα μπορεί να γίνει ένα ευχάριστο μέρος να ζήσεις.
Πρόσφατα μίλαγα με μια φίλη με εξοχικό στη Σαλαμίνα. Η παραπάνω αρνητική αύρα επιβεβαιώθηκε. Γεμάτη παράπονο με διέκοψε όταν πήγα να ζητήσω πληροφορίες. Ούτε αυτό το καλοκαίρι πέρασε καλά γιατί η παραλία ήταν γεμάτη πίσσα.
Δεν το περίμενα. Ακόμα και στατιστικά να το πάρεις. Ακόμα και στην Αθήνα των πολλών δεκαετιών αστικής ανοικοδόμησης -άναρχης- βρίσκεις γωνιές που θυμίζουν χωριό. Στην Σαλαμίνα όσο ναναι κάτι θαχει απομείνει να θυμίζει κυκλαδίτικο νησάκι...
Κάποτε ελπίζω να πάω να το διαπιστώσω και ιδίοις όμμασι, που έλεγαν και όταν βύθιζαν τους Πέρσες...