To τέλος της μουσικής έμπνευσης

Κυκλοφορεί πολύ η ιδέα ότι τώρα πια στη μουσική είναι πολύ δύσκολο να γραφούν νέοι ωραίοι ρυθμοί γιατί ήδη υπάρχουν. Οι συνθέτες του παρελθόντος δηλαδή έχουν καλύψει όλες τις μουσικές παραλλαγές έτσι ώστε ο,τιδήποτε νέο να μοιάζει ξαναπαιγμένο.
Πραγματικά θλιβερό να το πιστεύει κανείς.
Εγώ θα συμφωνήσω εν μέρει. Σύμφωνοι νέα εντυπωσιακά riff, εντελώς πρωτόγνωρα στο αυτί δεν ξαναγίνονται. Για ποια είδη μουσικής όμως μιλάμε; Ροκ, ποπ και έθνικ ποικιλίες. Αν παρατηρήσουμε τι γίνεται όσο εξελίσσεται η ανθρωπότητα βλέπουμε ότι όλο τα παιχνίδι παίζεται από τα μουσικά όργανα. Αυτά συμπαρασύρουν και τους ρυθμούς.
Κάποτε ακούγαμε λαϊκά –σε όλες τις ποικιλίες τους- και κάποιοι άλλοι κάντρι. Μετά ήρθε η ηλεκτρική κιθάρα, το αρμόνιο και άλλα ηλεκτρικά και ανακαλύψαμε το μεγαλείο της ροκιάς. Αφού πέρασε λίγος καιρός τα απλά ηλεκτρικά έγιναν ηλεκτρονικά και ανακαλύψαμε house, trance κτλ.
Ένας ρυθμός βέβαια μπορεί να συντηρηθεί κατά τη μεταφορά του από ένα είδος στο άλλο αλλά θα κάνει το κομμάτι να ακούγεται εντελώς διαφορετικό.

Αν θες λοιπόν να γράψεις μουσική με μια κιθάρα ένα μπάσο, ντάμς και πλήκτρα πιθανότατα θα δυσκολευτείς να πετύχεις κάτι που δε θαναι ‘’αντιγραφή’’. Με την τεχνολογία να τρέχει όμως μπορείς να βάλλει χιλια δυο πράγματα που ακόμα και αν χρησιμοποίησες κάτι παλιό για έμπνευση, θα βγει κάτι εντελώς διαφορετικό. Εντάξει υπάρχει μια πιθανοτητα να σε καταλάβουν αλλά έχεις καλύτερες πιθανότητες.
Αν είσαι τώρα ακροατής, που σαν και μένα δε σου αρέσουν οι νέες μουσικές τεχνολογίες θα πρέπει να συμβιβαστείς με τα ίδια επαναλαμβανόμενα. Την έβαψες.

Οι ψάλτες πώς αντέχουν να τραγουδάνε τα ίδια κάθε Κυριακή…; Ήδη βέβαια έχω ξεκινήσει μια πρροσπάθεια για να αλλά ξει αυτό αλλά ακόμα είναι νωρίς.
Σε χίλια χρόνια ίσως ακούγονται στας εκκλησίας κιθαριές…