Ροζ

Τελευταία έχουν αυξηθεί τα κρούσματα του ροζ στον ανδρικό πληθυσμό.
Εντάξει να δεχτώ οτι πρόκειται για μόδα αλλά ρε παιδί μου μεγάλη δύναμη η άτιμη. Βέβαια επιδημία ιδίου χώματος είχε παρατηρηθεί και γύρω στα μέσα του 80, στη χρυσή ντισκοεποχή. Η ρετσινιά όμως εκείνης της εποχής ακόμα δεν έχει φύγει... Για του λόγου το αληθές συχνά πυκνά διάφορα κλαμπ διοργανώνουν κιτς-ντισκο βραδιές υπονοώντας καρναβάλια. Για να μην ξεχάσω, μια ολόκληρη γενιά μέταλ συγκροτημάτων εισπράττει αιώνια ειρωνία για την ατυχία της να ανθίσει κατα τη συγκεκριμένη ποικιλόχρωμη εποχή...
Πάνω λοιπόν που βάλαμε μυαλό από τα κραξίματα και τις φονικές ενδυματολογικές επιλογές, έρχεται το πλατινέ τερατόμορφο κεφάλι της μόδας να μας αποδείξει πόσο μαλάκες γινόμαστε όταν το κάτι το επιβάλλει το ρεύμα.
Όχι δεν είμαι ρατσιστής των χρωμάτων απλά πιστεύω οτι ακόμα και στην κακογουστιά υπάρχουν όρια. Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται απλώς για κακογουστιά αλλά για τρελή μεταμφίεση. Δεν έχει να κάνει τόσο με τις γκέι προεκτάσεις του χρώματος (να μην τα ξαναλέμε καθένας μπορεί να φοράει ότι γουστάρει) όσο με το έξαλλο και την υποκρισία του πράγματος όταν στα καφενία και στις φραπεδιέρες οι παππούδες και οι τυπάδες παίζουν τάβλι με τα ροζ πουκαμισάκια. Μιλάμε για τους ίδιους που ακούνε πούστης και γίνονται Τούρκοι (το πιάσατε;).
Τα ίδια και για τις κοπέλες (όλων των ηλικιών) μας. Πάνω που είχαν -ή νόμιζα πως είχαν- πειστεί οι πάντες οτι το έντονο ξανθό χρώμα -πλατινέ- ήταν καταστρεπτικό για τα μαλλιά και είχε ''επιβληθεί'' το φυσικό ελληνικό καστανό, μια ξανθιά ομίχλη πλάκωσε. Το ξανθό που βλέπαμε στο Μπέιγουοτς και σε παρακμιακά κέντρα διασκεδάσεως έγινε η απόλυτη μόδα.
Ο Θεός να μας φωτίσει...