Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Περασμένα ξεχασμένα

Σήμερα στο δρόμο για το στύλο συνάντησα μια γνωστή που είχαν να τη δω καμιά δεκαρια χρόνια. Η αλήθεια είναι οτι με είχε βοηθήσει πολύ και είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση.
Στο δρόμο ήρθαμε σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο, την είχα σχεδόν καταλάβει από τα είκοσι μέτρα αλλά... δεν της μίλησα. Βαριόμουν. Άντε τώρα μες το τρέξιμο να σταματάς. Και λογικά δε θα ήταν μια κουβέντα του ''τί κάνεις-καλά-άντε γειά-ταλέμε''. Θα έπρεπε να κάτσεις και να κουβεντιάσεις. Καμία όρεξη.
Γιατί αυτές οι κοινωνικές συναναστροφές και οι ευγένειες είναι απαραίτητες;
Το σημαντικό που μπορώ να σκεφτώ είναι, γιατί πολύ απλά δε θες να σου κάνουν αυτό που κάνεις. Εντάξει, το βρίσκω άθλιο να περνούν από δίπλα μου φίλοι και να μη μου μιλάνε σα να μη με ξέρουν και όταν γίνεται διακόπτονται οι όποιες επαφές μας. Βέβαια καμιά φορά νιώθω και λίγο ανακουφισμένος. Αλλά είναι λίγες αυτές οι στιγμές.
Στο θέμα μας τώρα δεν ένιωσα και τόσο καλά που δε μίλησα στη γνωστή μου.. θα επανορθώσω αλλά πότε θα την ξαναδώ;)

2 σχόλια:

Dokimos είπε...

Tha se malwsw mou fainetai...Daskale eipame na fygeis apo ton politismo k na pas sto stylo, makria apo tis amarties, alla oxi k etsi!Mi xaseis k ta koinwnika sou xarismata!Gia auta se agapaei o kosmos!

By the way, wraio to lifting..

stilitis είπε...

Δεν είναι λίφτινγκ τέκνο μου, δεν είδες που εν μία νυκτί ο blogger μας πετσόκοψε τον τίτλο και έδειχνε το στυλίτη μισό στην επικεφαλίδα; Έκατσα λοιπόν και γω και τα ξανάφτιαξα...