Μπασκετικές ταινίες - μέρος B'

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στις μπασκετ-ο-ταινίες που γουστάρουμε και μας θυμίζουν άλλες εποχές... Όπως πάντοτε, οι δικές σας προτάσεις είναι καλοδεχούμενες!


6. Basketball Diaries (1995): Προτού ο Λίο Ντι Κάπριο πνιγεί για να σώσει την Κειτ στον Τιτανικό και απογειώσει έτσι την καριέρα του, έπαιξε και μπασκετάκι! Μαζί του ο μετέπειτα διάσημος Mark Wahlberg των ταινιών δράσης. Μία παρέα από έξυπνους μα με κακές συνήθειες μαθητές γυμνασίου αποτελούν τα αστέρια της ομάδας καλαθόσφαιρας ενός Καθολικού σχολείου. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά μέχρι που κάποιοι μπλέκουν με τα ναρκωτικά... Περισσότερη αναφορά στις κακές ουσίες και τη ''χαμένη αθωότητα'', λιγότερο μπάσκετ από ότι θα περίμενε κανείς, η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Jim Carroll που έγινε βαποράκι. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ο πρώην baby-face Λίο δίνει ρέστα...



7. Rebound (1996): Φοβερή ταινία για το θρύλο του μπάσκετ Earl ''The Goat'' Manigault, τον οποίο ο πολύς Kareem Abdul-Jabbar είχε κάποτε χαρακτηρίσει ως τον καλύτερο παίκτη που είχε αντιμετωπίσει ποτέ του! Μπόλικο μπάσκετ σε Χάρλεμ και τριγύρω περιοχές, αγώνες ανάμεσα σε αντίπαλες γειτονιές, καρφώματα στη μούρη και ένας πολλά υποσχόμενος πιτσιρικάς που μαγεύει τους πάντες. Κι ενω όλα δείχνουν ότι ο ''The Goat'' οδεύει ολοταχώς για το NBA, το αιώνιο πρόβλημα των ναρκωτικών του καταστρέφει τη ζωή... Εμφάνιση του πραγματικού Earl Manigault που πέθανε το 1998 στο τέλος. Πέντε αστέρια, όσοι δεν την έχετε δει σπεύσατε!



8. He Got Game (1998): Denzel Washington, Ray Allen και Milla Jovovich πρωταγωνιστούν σε αυτό το δράμα ενός πατέρα, πρώην κατάδικου, να πείσει τον ταλαντούχο γιο του να ασχοληθεί σοβαρά με το μπάσκετ. Η ταινία, εκτός από καλαθιές, χτίζει και πάνω σε άλλα θέματα: τη σχέση πατέρα-υιού, την επανένταξη πρωην φυλακισμένων στην κοινωνία, την πίεση από παντού που δέχονται στις μέρες μας οι μελλοντικοί αθλητές. Εκτός του Ray Allen, εμφανίζονται και άλλοι γνωστοί παίκτες του ΝΒΑ (είδατε, δεν σας το χαλάμε με ονόματα). Ίσως η καλύτερη ταινία του Spike Lee, συνιστούμε ανεπιφύλακτα!



9. Game Day (1999): Η ιστορία ενός πρωην πετυχημένου προπονητή μπάσκετ (Steven Adler) ο οποίος ύστερα από διαδοχικές ήττες της ομάδας του στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, αναγκάζεται να δεχθεί να προπονήσει μία δευτεροκλασάτη ομάδα. Όπως υποψιάζεστε, ο τύπος ''το έχει ακόμα'' και με σκληρή δουλειά οδηγεί τη νέα του ομάδα στους τελικούς, ενω παράλληλα ψάχνει να βρει ένα νόημα στη δική του ζωή. Μία πολύ καλή προσπάθεια που καταφέρνει να συλλάβει μία ρεαλιστική εικόνα του αθλήματος και της πίεσης του πάγκου. Αξίζει να τη δείτε.

10. Glory Road (2006): Αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες μπασκετ-ο-ταινίες που έχουμε δει! Βασισμένη στην αληθινή ιστορία των Texas Western College Miners, την πρώτη κολλεγιακή ομάδα μπάσκετ που αποτελούνταν κυρίως από Αφρο-αμερικάνους και κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή. Καθοδηγούμενοι από το θρύλο των πάγκων Don Haskins, ευτύχησαν να κατακτήσουν το πρωτάθλημα και τον τίτλο του NCAA το 1966 ενω τέσσερις από τους βασικούς τους επιλέγησαν μετά για τα ντραφτ του NBA. Αληθοφανέστατες σκηνές όμορφου μπάσκετ, μπόλικος ρατσισμός στην Αμερική του '60 και φοβερή μουσική εποχής, η ταινία δεν έχει κανένα αδύνατο σημείο! Ο τελικός που αντιμετωπίζουν την ομάδα του Πανεπιστημίου του Kentucky που έχει μόνο λευκούς παίκτες είναι όλα τα λεφτά!




Bonus συμμετοχή: Space Jam (1996)! Ναι, ξέρω τί θα πείτε μερικοί, τα καρτούνς που κολλάνε? Παιδική ταινία μεν, με αληθινούς αστέρες του ΝΒΑ δε! Εκτός από τον γιγαντο-τεράστιο Μιχάλη Ιορδάνογλου, εμφανίζονται οι Charles Barkley, Larry Bird, Mugsy Bogues, Shawn Bradley, Patrick Ewing and Larry Johnson! Η υπόθεση έχει να κάνει με ένα αγώνα ζωής και θανάτου μεταξύ μίας μεικτής (οι θεόμουρλοι Looney Tunes ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους αμερικανούς αστέρες) και μίας ομάδας εξωγήινων! Πολύ μπάσκετ μα και πολύ γέλιο! Και επειδή όλοι μας κατα βάθος (ορισμένοι σε μεγαλύτερο βάθος) μοιραζόμαστε κάτι περίεργες παιδικές συνήθειες, να ομολογήσω ότι έχω στην κατοχή μου την επίσημη φανέλα των Tune Stars με το όνομα Bugs στην πλάτη... Και δεν ντρέπομαι καθόλου!