Πρόσφατα -ντροπή μου- ανακάλυψα τους DRI. Η μπάντα πραγματικά με ενθουσίασε με τα thrash-hardcore riff και με τους πολλές φορές, χαβαλεδιάρικους στίχους τους. Πρωτότυπο για συγκροτήμα με τις μουσικές τους κατευθύνσεις. Ότι πρέπει για να σε ανεβάσει. Με μια γκουγκλοέρευνα που έκανα βρήκα οτι ξεκίνησαν το 82.
Το ονοματάκι τους μεταφρασμένο ''βρωμιάρηδες σάπιοι ηλίθιοι'' προέκυψε από το μπινελίκι που τους έχωνε ο πατέρας ενός εκ των μελών εξαιτίας της βαβούρας που έκαναν στο σπίτι...
Από ότι ακουώ και διαβάζω η έμπνευση πρέπει να τους τελείωσε κάπου το 89 με ο τελευταίο καλό τους album ''Trash Zone''. Από τότε συναυλίες, μπαλώματα και best of. Τα συνηθισμένα δηλαδή.
Σχετικά βίντεο για να πάρετε μια ιδέα κάτω δεξιά.
2 σχόλια:
Φίλτατε στυλίτη σε διαβάζω ανελλειπώς και πάντα δίσταζα να σε ρωτήσω κάτι. Λένε το είδος της μουσικής που ακούς δεν είναι, ας πούμε, το καταλληλότερο για άνθρωπο της εκκλησίας. Πώς λοιπών εσύ που είσαι μάλιστα και άγιος που ξεφεύγει από τα εγκόσμια αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι εντελώς διαφορετικό από την εκκλησιαστική μουσική; (έτσι για να το πω και κομψά). Δεν εννοώ να σε ταράξω από την υπερβατική ηρεμία σου, απλώς, να, το είχα πάντα απορία.
Κοίταξε, πιστεύω πως έργο της εκκλησιαστικής μουσικής -έτσι όπως μας μαθαίνανε στα θρησκευτικά- είναι να ''αγαλλιάζει'' το πνεύμα με άλλα λόγια να σε ταξιδεύει. Κάτι δηλαδή το υποκειμενικό. Εμένα το όμμμμμμμμμμμμμ του ψάλτη μου φέρνει χασμουρητό και ένα πόνο στο στομάχι (πείνας νομίζω).
Νιώθω το κεφάλι μου να πάει να σπάσει -σα να με υπνωτίζουνε ένα πράμα-, άσχετα με το πόσο ουσιώδη είναι το λόγια που συνοδεύουν.
Από την άλλη η μουσική που οι ψάλτες θεωρούν ήχο πριονοκορδέλας μου φέρνει το μυαλό σε μέρη πρωτόγνωρα. Οπότε αυτή η μουσική είναι για εμένα πιο κατάλληλη ''εκλησσιαστικά''.
Δημοσίευση σχολίου