Aerosmith: The Bad Boys from Boston

Να' ναι καλά ο Δάσκαλος που ανέβασε βιντεάκι πρόσφατα και μας επανέφερε στην πραγματικότητα, θυμίζοντας παράλληλα το χρέος μας να προστατεύουμε τα αυτάκια μας με σωστά ακούσματα... Και επειδή το πολύ ''Κύριε ελέησον'' (κυριολεκτικά όμως!) εδώ στα ξένα στην ιεραποστολή δεν κάνει καλό, επιστροφή στους ''εκκλησιαστικούς'' ύμνους πάραυτα! Τους Αμερικάνους αλητάμπουρες-ρόκερς (οι λέξεις επίτηδες μπήκαν σε αυτή τη σειρά) Aerosmith δεν χρειάζεται να σας τους συστήσω, όλοι οι εν Χριστώ αδερφοί που σέβονται τον εαυτό τους όχι μόνο τους γνωρίζουν, ελπίζω έχουν στην κατοχή τους και κάποιο-α από τα άλμπουμ τους.

Η παρέα από τα 5 'αγγελούδια' πρωτοβρίσκεται στη Βοστώνη το 1970. Τα πίνει παρεούλα (ανάμεσα σε άλλα δλδ, καθώς οι μύτες ήταν φρέσκες ακόμα και τα παλικάρια αντέχανε να κάνουν και άλλα πράγματα παρεούλα...για όποιον δυσκολεύεται να καταλάβει: σνιφ), τα συμφωνεί και κάπως έτσι δημιουργούνται οι Aerosmith. Ένας από τους κιθαρίστες θα αντικατασταθεί το 1971, η μπάντα θα υπογράψει συμβόλαιο με την Columbia το 1972 και ένα χρόνο αργότερα θα κυκλοφορήσει το ομώνυμο ντεμπούτο της...

Το Aerosmith περιέχει οκτώ τραγούδια, με τα περισσότερα να έχουν ξεχαστεί σήμερα εκτός από δύο: την υπέρτατη ροκ μπαλάντα 'Dream On', με τα φωνητικά του Steven Tyler να ξεπερνούν τα όριά τους, κάνοντάς μας να ανατριχιάζουμε ακόμα και σήμερα, και το πορωτικό 'Mama Kin' με το αναγνωρίσιμο riff-ακι του, που έχει αγαπηθεί όσο λίγα (απόδειξη και η διασκευή των Guns n' Roses στο ''Guns N' Roses Lies'' (1988). Από τις υπόλοιπες συνθέσεις ξεχωρίζουν τα 'Make It' και 'Movin' Out', ενώ υπάρχει και το swing κομμάτι του Rufus Thomas 'Walkin' the Dog'. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η δύναμη του δίσκου εξαντλείται εκεί, καθώς και τα υπόλοιπα τραγούδια δημιουργούν ένα πολύ δεμένο σύνολο, με το αποτέλεσμα να ακούγεται φρέσκο ακόμα και σήμερα. Οι πολλές κραιπάλες, οι καυγάδες και κυριότερο οι εξαρτήσεις, δεν έχουν ξεκινήσει και η μπάντα δίνει ρέστα. Με κιθαρίστες τους Joe Perry και Brad Whitford, στο μπάσο τον Tom Hamilton, ντράμερ τον Joey Kramer και στα φωνητικά τον αξεπέραστο (και αγέραστο) Steven Tyler, οι Aerosmith επιβεβαιώνουν έναν από τους άτυπους κανόνες της ροκ: οι πρώτες κυκλοφορίες των ροκ συγκροτημάτων -και ειδικά αυτής της δεκαετίας- δεν παίζονται!

Με περίσσιο θράσος, το Aerosmith έδειξε από νωρίς το δρόμο που θα ακολουθούσε το συγκρότημα προς την κορυφή, με έντονα από τότε τα στοιχεία του ιδιότυπου στυλ τους που παντρεύει rock n' roll και blues. Αυτή ήταν και η απαρχή μίας τεράστιας καριέρας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με γεμάτα στάδια, sold-out συναυλίες ανα την υφήλιο, πολλά βραβεία και αναρίθμητες πωλήσεις δίσκων. Περιττό νομίζω να σχολιάσουμε ότι αποτέλεσαν παράδειγμα προς μίμηση για τις μετέπειτα γενιές μουσικών, με αριστουργήματα όπως τα Toys in the attic (1975) και Get a grip (1993)... για χάρη των αμαρτωλών να θυμίσω και το βίντεοκλιπ του 'Crazy' με τη θυγατέρα του Steven Tyler, Liv...ορίστε, αυτά με βάζετε να γράφω και θα' χω μπλεξίματα πάλι με το Δάσκαλο!! Παντού αμαρτίες πια! τς τς τς...

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Χάθηκαν και τα καινούργια τα διακοσάρικα

Η Jaguar, καπότε ήταν, τώρα δεν είναι και ούτε προβλέπεται να γίνει αγγλική

Άκουσα Ευαγγελάτο που με το γνώριμο ύφος του ανακοίνωσε σήμερα στο σκουπίδι του οτι η Jagouar η μεγάλη βρετανική βιομηχανία -κλαψ κλαψ- θα ανήκει από δω και μπρος στους Ινδούς... Λαϊκιστικά, πομπώδη, πλήρως αναξιόπιστα οικονομικά νέα από έναν επαγγελματία του είδους. Κάτι για να κάνει εντύπωση στον ''άσχετο λαουτζίκο'' που κλαίει για το ''καλάθι της νοικοκυράς'' γιατί... και τα οικονομικά τα κατέχουμε.
Ας κλάψουμε όλοι μαζί με το νέο οτι η Jaguar έπαψε να βρίσκεται στα ευγενικά χέρια των βρετανών μετόχων από το 1989 και κατέληξε στους βάρβαρους και αναιδείς Αμερικανούς της Φορντ. Βέβαια είτε επειδή και αυτοί έκαναν το λάθος να κρατήσουν κάποια εργοστάσια στο νησί είτε γιατί η αγγλική γκαντεμιά είχε ήδη ποτίσει αρκετά τη φίρμα, οι φίλοι μας οι αμερικάνοι άσπρη μέρα από τότε δεν ματάδαν. Στο Μπέρμιγχαμ και στο Λίβερπουλ δεν το κατείχαν αρκετά το αυτο-κινείν όπου και τα εναπομείναντα εργοστάσια.
Ώσπου το σωτήριο έτος 2008 βρέθηκαν κάποιοι αρκετά φιλόδοξοι και εν μέρει μαζόχες νεόπλουτοι Ινδοί, να αναλάβουν την κατ'όνομα αγγλική εταιρία. Και δώστου τα παρακάλια οι άγγλοι να κρατήσουν ανοιχτές τις φάμπρικες και δώστου ικεσίες οι αμερικάνοι να παίρνουν από αυτούς κινητήρες Φορντ. Δοκιμασίες μόνο για ινδούς φακίρηδες...

Cavalera Conspiracy... έτσι μπράβο, ρίχτε και ένα συγγνώμη τώρα

Τα παιδιά μάλλον δεν ήξεραν τί έκαναν. Έφταιγε δεν έφταιγε η Γκλόρια η βλακεία έγινε εκείνο το μακρινό χειμώνα του 96.
Ίσως έπεσε βαριά και η επιτυχία για τους πιτσιρικάδες Sepultura. Κάποιοι άλλοι -μεταλ..κάτι- όταν στερεύουν ή πλακώνονται βάζουν πάνω απ'όλα τις αρχές τους -φράγκα- και συνεχίζουν. Τις αρπαχτές.
Οι Sepultura με τον Max είχαν μπει σε τροχιά πολλλλώωωωωων μιλιουνιών και είπαν να τα διαλύσουν για μια σύζυγο. Εκεί στη south america τις τηρούν τις παραδόσεις και τα ιερά μυστήρια όπως αυτό του γάμου. Ο Στύλος σε αυτό το σημείο επικροτεί.

Στα αγωνιστικά τώρα.
H ομάδα κατεβαίνει με Max και Igor στις γνωστές θέσεις. Marc Rizzo από τους Soulfly κιθάρα και κάποιος Joe Duplantier από κάποιους Cojira (συγχωριανός φαντάζομαι).
Το Inflikted το βρήκα συμπαθητικό. Για να πω την αλήθεια η πρώτη ακρόαση του με ενθουσίασε. Ίσως επειδή περίμενα πολύ για τις εκκλησιαστικές τους μελωδίες και οτιδήποτε θα το άκουγα σα χάνος. Ίσως πάλι επειδή ξέρουν τι ακριβώς ζητάμε και μας το δίνουν. Αν και δώδεκα χρόνια μετά υπάχουν και άλλοι στον τομέα που ξέρουν τι εστί thrash. Όσο ναναι όμως πρέπει πάντα να ακούμε με ευλάβεια τους παλιούς.
Το ομώνυμο πρώτο κομμάτι σε βάζει στο κλίμα. Σου φέρνει τις ίδιες καταστάσεις στο μυαλό. Αυτά που περίμενες αλλά είχες ξεχάσει. Με τα καλά φωνητικά. Αν και για να ακούσεις τον Max στο μεγαλείο που τον θυμάσαι θα περιμένεις μέχρι το Dark Ark. Τα ριφ είναι στο σωστό δρόμο. Το Sanctuary δεν το προσπερνάς. Στο Ultra-violent συμμετέχει και ο πρώην μπασίστας των Pantera ο Logan Mader.
Στο Hex σπάνε κεφάλια. Ο Igor δίνει ρέστα και μάλλον και ένα μαθηματάκι στον ψωρο-περήφανο αδερφό του. Χταποδο-ντραμς τα γνωστά. Στο The Doom Of All Fires ακούμε γνήσιο thrash. Τα υπόλοιπα κομμάτια δε νομίζω να απογοητεύσουν κανέναν.
Αυτό νομίζω είναι και το χαρακτηριστικό του Inflikted. Οι Cavalera ήρθαν για να γεμίσουν τον κόσμο αφού και οι ίδιοι μάλλον διαπίστωσαν οτι μαζί κάνουν καλό team. Ίσως ήρθε πάλι εποχή να τιγκάρουν στάδια και να αφήσει και ο Ιgor τα κλαμπ και τα ντιτζεϊλίκια.

Συνταγές από το Στύλο: ρεβιθοπίλαφο ανατολίτικο

Ο Στύλος αυτή τη φορά προσφέρει συνταγή για φαγητό αγνό, νόστιμο και υγιεινό, όπως αυτό που μαγειρεύει η μαμά σας, χωρίς ιχνός κρέατος παρακαλώ! Διάλειμμα από τα καθιερωμένα με το μοναδικής έμπνευσης (υπάρχει και πατέντα γι'αυτό προσοχή στις απομιμήσεις) ''Ρεβιθο-πίλαφο ανατολίτικο''! Φροντίζουμε και για τη χοληστερόλη σας, βεβαίως βεβαίως!

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Έχουμε βάλει τρείς κούπες ρεβίθια σε νεράκι να φουσκώσουν περίπου 4 ώρες προτού αρχίσουμε να μαγειρεύουμε. Αφού φτάσει η ευλογημένη ώρα να ξεκινήσουν τα ''πειράματα'' στην κουζίνα, βράζουμε νερό στην κατσαρόλα (μέχρι τη μέση) και τα πετάμε μέσα. Τα αφήνουμε να βράσουν σε δυνατή φωτιά κανένα 40λεπτο, κοιτώντας που και που αν χρειάζεται να προσθέσουμε νερό. Όταν είναι σχεδόν έτοιμα - και για να το διαπιστώσουμε θα δοκιμάσουμε φυσικά - ρίχνουμε μία κούπα ρύζι, κατά προτίμηση basmati, λίγο λάδι και αλάτι, χαμηλώνοντας τη φωτιά. Μετά προσθέτουμε λίγη πάστα ντομάτας, λίγο πιπέρι και λίγο τσίλι σκόνη. Ανακατεύουμε και αφήνουμε να βράσει το ρύζι, κοιτώντας πάντοτε αν θέλει λίγο ακόμα νερό. Όταν δούμε πως έχει τραβήξει σχεδόν το νεράκι, σερβίρουμε και πέφτουμε με τα μούτρα! Απαραίτητη συνοδεία τυράκι και ψωμί.

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Πρακτικοί ιστορικοί

Αυτοί στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν τους ιστορικούς.
Φιλόλογοι, μαθηματικοί, δικηγόροι, φυσικοί, γιατροί, ελαιοχρωματιστές και οτιδήποτε κατέχει ο καθένας - με χόμπι (βίτσιο σε κάποιες περιπτώσεις) την ενασχόληση με την ιστορία. Κακό δεν είναι. Απλά είναι άσχετοι με την επιστήμη της ιστορίας.
Στη συνείδηση της μάζας απουσιάζει η επιστήμη της ιστορίας. Αγνοείται το γεγονός οτι διδάσκεται ως ξεχωριστός κλάδος στα πανεπιστήμια. Ακόμα και στην χώρα μας.
Κατά τα μμε όλοι μπορούν να δηλώνουν ιστορικοί - ερευνητές(sic). Το φαινόμενο Καργάκος είναι το κυρίαρχο. Στους ειδικευμένους ιστορικούς δεν πέφτει λόγος. Λιακόπουλοι-βελόπουλοι και σία σώζουν κάθε μέρα την ιστορία του έθνους. Η εκκλησία από κοντά.
Τελευταία βέβαια με την ευκαιρία του νέου βιβλίου ιστορίας έπεσαν οι μάσκες αλλά ακόμα πρέπει να γίνει δουλειά. Γιατί το σχολικά βιβλία πάντα ήταν έδαφος των πανεπιστημιακών. Πίστεψαν ίσως οτι με όλο αυτό τον φιλελευθερισμό που επικρατεί -ελέω ΕΕ- είχε φτάσει η εποχή να γραφεί κάτι πιο κοντά στην πραγματικότητα με παράλληλη προσπάθεια να γίνουν πιο ήπιες οι σκληροπυρινικές ''ιστορικές'' εκφράσεις. Ίσως το παράκαναν και με τη φιλειρηνικότητα τους βέβαια αλλά η αντίδραση ήταν αυτή που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Πλάκωσαν οι χομπίστες ''ερευνητές'' και δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Ώσπου διατυπώθηκε και οι κοινή αποδοχή οτι ''αυτές είναι νεοταξικές ιδέες που θέλουν να επιβάλλουν στο λαό τα πανεπιστήμια'' και καταλάβαμε. Παπάδες και λαϊκιστές όλων των ιδεολογικών προελεύσεων ενωμένοι κατά των σιωνιστών... Μεσαιωνικές καταστάσεις για γέλια και για κλάματα.
Οι ''γνώστες'' αποφάνθηκαν: το κρυφό σχολειό υπήρξε και όλα τα χρωστάμε στην εκκλησία. Σκίστε τα διπλώματα σας τώρα. Φιλο-αμερικάνοι!

Πρέπει επιτέλους να πάψουμε να στηρίζουμε ως ειδήμονες ημιμαθείς.
Από μια μικρή εμπειρία που έχω στην επιστήμη της ιστορίας θυμάμαι οτι το κυριότερο πράγμα που διδάσκεται κανείς είναι η μεθοδολογία του ιστορικού. Την ιστορική αλήθεια μπορεί να την μελετήσει ο καθένας ανατρέχοντας στις πηγές. Ο μη καταρτισμένος όμως δε θα μπορέσει να τη διακρίνει.
Και εγώ ξέρω όταν με πιάνει ο λαιμός να φτιάχνω κάτι φυτικά κοκταίηλ που κάνουν δουλειά. Δε περιμένω όμως να με καλέσει κανείς να δώσω διάλεξη για τους τρόπους αντιμετώπισης της φαρυγγίτιδας...

Golden Dragon: Ένα χρυσό μετάλιο για το Χρυσό Δράκο

Με έντονη ακόμα στο στόμα τη γεύση της ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗΣ μπύρας που ακούει στο όνομα Gulden Draag (αγγλιστί Golden Dragon) κάθομαι - μετά δυσκολίας είναι η αλήθεια - να γράψω δυο-τρεις αράδες για την εμπειρία που μόλις είχα...Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που δοκίμασα Βελγίδα που να με αφήσει άναυδο, και μάλλον θα περάσει άλλος τόσος (εκτός αν καταφέρω να ξεμυτίσω από το μοναστήρι και βρω καμία Tripel Karmeliet, αλλά που...), οπότε ας ξεκινήσουμε με λίγα bullet points:

* Αποτελεί εξαίρεση ανάμεσα στις Βελγικές μπύρες τριπλής ζύμωσης (κοινώς triple), καθώς πρόκειται για μία καστανή (dark brown triple ale) με περιεκτικότητα-δυναμίτη σε αλκοόλ της τάξεως του 10.5%
* ΔΕΝ ανήκει στην τραπιστική οικογένεια όσο και αν, κατά τη γνώμη μου, ξεπερνά κάποιες από αυτές σε γεύση (όχι δηλαδή πως δεν βρίσκουμε αξιόλογες μπύρες έξω από την τραπιστική κατηγορία, κάθε άλλο! Απλά θα ήθελα να είχε και τον τίτλο για περισσότερη επίδειξη ;-))
* Η Gulden Draag είναι από τις μπύρες που ΔΕΝ προσπερνάς ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ έτσι και την πετύχεις - και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο..Όσοι σκέφτονται να ψάξουν σε super markets, καλύτερα να το ξεχάσουν...
* To Ratebeer τη βαθμολογεί με 96/100 (λίγο παραπάνω δε βλάπτει νομίζω), το BeerAdvocate της δίνει Α καρφωτό ενώ όσα μπλόγκς διάβασα δε γράφουν κακή κουβέντα για εκείνη..έτσι της πρέπει, ανάμεσα στις κορυφαίες και αναντίρρητα!

Νομίζω μετά τα εισαγωγικά γραφόμενα, μπορώ να την εκθειάσω τώρα ελεύθερα...Η τελετουργία ξεκίνησε νύχτα, μετά από λουκούλειο γεύμα. Από τη στιγμή που άνοιξα το μπουκαλάκι, το δωμάτιο πλημμύρισε με αρώματα! Με ευλάβεια την τοποθέτησα στο ποτήρι, ανυπόμονος συγχρόνως για να απολαύσω τη μυρωδιά της, και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι! Αρχικά, αλκοόλ και σοκολάτα..αλλά να ήταν μονάχα αυτά! Την ίδια στιγμή που νομίζεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε μία περίπτωση καστανής μπύρας ποιότητας, νιώθεις αρώματα φρούτου και μαγιάς, που θυμίζουν κλασική triple! Τι να σας πω αδερφοί μου, πιστεύω ότι όμοιά της δεν υπάρχει! Αρκετός καστανός αφρός που διατηρείται ως το τέλος και συνδυάζεται με ένα υπέροχο βαθύ σκούρο καστανο χρώμα για μία αξεπέραστή παρουσίαση! Και τα καλύτερα έπονται!! Η γεύση της είναι χαλαρά ό,τι καλύτερο μπορεί να δοκιμάσει κάποιος που θέλει να μυηθεί στο Βελγικό μπυρόκοσμο! Ταυτόχρονα, αποτελεί τη χαρά του έμπειρου μπυροπότη (και ο Δόκιμος δε λογίζεται ένας από αυτούς, καθώς παρά τις πάμπολλες δοκιμές, έχει δρόμο μπροστά του), ο οποίος εκτιμά τα χαρακτηριστικά της στο έπακρον! Ισορροπημένη γεύση φρούτου-γλυκού (και όμως γίνεται!), με στοιχεία σοκολάτας-καραμέλας και κάτι από εσπερειδοειδή που μοιάζει με νεράντζι. Στην επίγευση κυριαρχεί η γλυκιά πλευρά της Gulden Draag, με αρκετή δόση ζάχαρης αλλά και αλκοόλ. Έκσταση σε κάθε γουλιά, μπήκε εύκολα στην κορυφαία τριάδα όσων έχω δοκιμάσει μέχρι σήμερα! Μία μπύρα που πρέπει να γευτείτε ΟΠΩΣ Κ ΔΗΠΟΤΕ!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Φετινές συναυλίες

Πολλούς και ως συνήθως λίγους καλούς θα δούμε φέτος. Κλασσικά οι πιο διαφημισμένοι ανεξαρτήτως ποιότητας θα αρπάξουν και τα περισσότερα. Αναλυτικά
Οι επιλογές του Στύλου για φέτος θα είναι :

20 Απριλίου-Amorphis/Poisonblack -----gagarin 205
Χαράτσι: 32 έουρα
31 Μαϊου-Obituary-----gagarin 205
Χαράτσι:28 έουρα

Αν πάνε καλά οι μέρες και δεν έχουμε τίποτα άλλο:

18 Μαϊου-Kiss------Terravibe
(καρα-)Χαράτσι:75-65-45 έουρα
09 Ιουλίου-Rockwave-Judas Priest/Within Temptation/Cavalera Conspiracy/Opeth/Morbid Angel------πού αλλού;
Χαράτσι:70-65-50 έουρα

Απόλα έχει φέτος. Ποζεριλίκι, καφρίλα, progressive, σκληρές ροκιές αλλά και Kylie το Μάη για όποιον τη βρίσκει αλλιώς.

Ο Θεός μαζί μας.

grey's anatomy (of a junk)

Τόσο προβλέψιμες σειρές οι Αμερικάνοι έχουν σταματήσει να βγάζουν πια. Εντάξει πάντα οι καλοί κερδίζουν και οι άραβες είναι ύπουλα καθάρματα αλλά οι ''οδηγίες'' δεν είναι για να ακολουθούνται πιστά.
Στο γλυκανάλατο grey's anatomy όλα είναι όπως τα περιμένει ο βαριεστημένος τηλεθεατής. Μια παρέα νεαρών γεμάτων όνειρα φοιτητών ιατρικής που σώζουν ζωές ανειδιοτελώς. Ταυτόχρονα δε λείπει και το ρομάτζο.
Το team αναμενόμενο. Η μοιραία και πανέξυπνη -βυσματούχα- πρωταγωνίστρια, ο μάγκας, το nerd, η ξανθιά και μία μειονοτική -Κορεάτισσα αυτή τη φορά. Παράλληλα εκπροσωπούνται και οι αφρο-αμερικάνοι που μετά από τόσες σειρές πήραν προαγωγή για τις διευθυντικές θέσεις της κλινικής...
Οι υποθέσεις, οι έρωτες, ο γόης γιατρός, η σκληρή διεθύντρια όλα τα έχουμε ξαναδεί πιο καλοπαιγμένα και κυρίως ρεαλιστικά (βλ ER). Εδώ το θέαμα είναι πιο ανάλαφρο. Σαν εφηβική σειρά για γιατρούς... Αυτό όμως που κανει τη σειρά εκνευριστική είναι η προβλεψιμότητα της.
Θα πει κανείς ''ρε μεγάλε τόσα χρόνια προβάλλεται εσένα τώρα σου βρώμισε;'' Ναι γιατί αυτό που βρίσκω ακόμα πιο εκνευριστικό είναι οτι κρατάει τόσα χρόνια.

Αν είναι για κάθε prison break να χρειάζεται να ανεχθούμε για χρόνια κάμποσα grey's anatomy... Μήπως τελικά οι Αμερικανοί είναι αυτοί που αντιγράφουν την ελληνική τηλεόραση;

Ασφαλιστικό μου καϋμένο τί περνάς...

Σε μια χώρα που δε περνά μέρα που να μην καταγγείλουμε τη διαφθορά του κράτους, νομίζω είναι εντελώς αδιανόητο να εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε τον ''πατερούλη'' ελληνικό δημόσιο για το σύνολο των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων στην Ελλάδα.
Ενώ διαδηλώνουμε γιατί είναι ''κλέφτες'' και ''εκμεταλλευτές'' πώς μπορούμε να τους διαθέτουμε τη διαχείριση του συνόλου των ασφαλιστικών μας εισφορών;
Για το ζήτημα των συντάξεων βρίσκω πιο ορθολογική την πρόταση της Φιλελεύθερης Συμαχίας αν και το ζήτημα της ελάχιστα εγγυημένης σύνταξης είναι κάπως νεφελώδες από τη στιγμή που το κράτος δε θα έχει άμεσο έλεγχο των εισφορών των πολιτών ώστε να διαπιστώνει κατά πόσο αυτές επαρκούν για τον ασφαλιζόμενο.


H Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει την αντικατάσταση του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος από ένα μεικτό σύστημα που θα διασφαλίζει μακροπρόθεσμα τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Το προτεινόμενο νέο σύστημα βασίζεται σε δύο πυλώνες:

*

σε ένα υποχρεωτικό δημόσιο πρόγραμμα συνταξιοδότησης αναδιανεμητικού χαρακτήρα με στόχο την ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων, διασφαλίζοντας μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους τους Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα προηγούμενου εργάσιμου βίου και εισφορών
*

και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα, υποχρεωτικά για το σύνολο των εργαζομένων, τα οποία θα στηρίζονται στις αρχές της ανταποδοτικότητας, του ανταγωνισμού και της ατομικής ευθύνης.

Λόγω της σπουδαιότητας και του επείγοντος χαρακτήρα των αλλαγών, παραθέτουμε πιο αναλυτικά τις προτάσεις μας:

*

Κάθε Έλληνας πολίτης υποχρεούται να καταθέτει σε ειδικού τύπου λογαριασμό τράπεζας ή ασφαλιστικού ιδρύματος (δημόσιου ή ιδιωτικού) της επιλογής του τις ασφαλιστικές του εισφορές, καθ' όλη τη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Στον ίδιο λογαριασμό κατατίθενται και οι εργοδοτικές εισφορές. Οι ασφαλιστικές εισφορές κάθε ασφαλισμένου και οι εργοδοτικές εισφορές υπέρ αυτού αποτελούν ατομική ιδιοκτησία του ασφαλισμένου, οι οποίες εάν δεν εισπραχθούν στο σύνολό τους λόγω πρόωρου θανάτου, μεταβιβάζονται στους νόμιμους κληρονόμους.
*

Το συντάξιμο όριο ηλικίας είναι αυτό που προσδιορίζει ελεύθερα ο εργαζόμενος στο ασφαλιστήριο συμβόλαιό του και σχετίζεται άμεσα με το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών του. Κατά συνέπεια, υπερβολικά αυξημένες εισφορές μπορούν να συνεπάγονται εξαιρετικά πρόωρη συνταξιοδότηση ή αντίστροφα, οι μειωμένες εισφορές να συνεπάγονται καθυστερημένη συνταξιοδότηση.
*

Κάθε Έλληνας και Ελληνίδα δικαιούται μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη στο πλαίσιο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Η υλοποίηση του μέτρου αυτού γίνεται μέσω της κάλυψης από το κράτος της διαφοράς μεταξύ της σύνταξης του ασφαλιστικού φορέα και του ποσού του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, εφόσον η πρώτη είναι χαμηλότερη.
*

Επί πλέον της παροχής της αυτής, ο κάθε πολίτης θα είναι ελεύθερος να κερδίζει με οποιοδήποτε νόμιμο τρόπο οποιοδήποτε επιπλέον εισόδημα. Η συνταξιοδότηση ενός εργαζομένου δεν θα τον υποχρεώνει σε αυτόματη και αναγκαστική αποχή από κάθε εργασία. Ο συνταξιούχος θα μπορεί να εργάζεται, εφόσον φυσικά του προσφέρεται εργασία (όχι όμως στο δημόσιο), για να συμπληρώνει τη σύνταξή του.
*

Τα ασφαλιστικά ιδρύματα και οι τράπεζες που θα πιστοποιούνται από το κράτος ώστε να διαθέτουν τους ειδικού τύπου ασφαλιστικούς λογαριασμούς, θα πρέπει να ανταγωνίζονται ελεύθερα μεταξύ τους για την προσέλκυση ασφαλιστικών εισφορών μέσω της παροχής πρόσθετων ωφελημάτων στους ασφαλισμένους και της παροχής πολλαπλών ασφαλιστικών προγραμμάτων. Μέσω του ανταγωνισμού αυτού οι ασφαλισμένοι θα αποσπούν σημαντικό μερίδιο των κερδών που θα απορρέουν από την διαχείριση των ασφαλίστρων από τις τράπεζες και άλλα ασφαλιστικά ιδρύματα.
*

Κάθε εργαζόμενος μπορεί να αλλάζει, υπό προϋποθέσεις, ασφαλιστικό πρόγραμμα και/ήκαι/ή ασφαλιστικό οργανισμό όποτε το θελήσει. Οι ασφαλιστικές συνεισφορές εργαζομένων και εργοδοτών εκπίπτουν κάθε φόρου ενθαρρύνοντας με αυτόν τον τρόπο την αποταμίευση και την ελεύθερη διαμόρφωση από κάθε εργαζόμενο του επενδυτικού του χαρτοφυλακίου και συνεπώς του συνταξιοδοτικού του μέλλοντος.
*

Τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ιδρυμάτων και των τραπεζών που θα πιστοποιούνται από το κράτος θα τελούν υπό την παρακολούθηση και την εγγύησή του και θα διαθέτουν ειδικό αποθεματικό ταμείο κάλυψης κινδύνου που θα είναι άμεσα διαθέσιμο στους δικαιούχους σε περίπτωση χρεοκοπίας κάποιου ασφαλιστικού ιδρύματος.
*

Έχουν μελετηθεί και είναι εφαρμόσιμα μια σειρά από μέτρα για τη μετάβαση από τη σημερινή προβληματική κατάσταση στην προτεινόμενη υγιή και αυτοσυντηρούμενη.

To Ιερόν του Γάμου

Αυτό το σύμφωνο συμβίωσης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του δουλειά δεν είχε ο...
Άσχετοι υποστηρικτές, κολλημένοι και αντι-γκέι όλοι ένα κουβάρι για μια ακόμα φορά.

Το να είσαι φανατικά υπερ αυτού του συμφώνου, με τη μορφή που λέγεται οτι θα θεσπιστεί, είναι εντελώς κενό περιεχομένου. Αφήνοντας εκτός τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Δόξα τω Θεώ και αρραβώνας υπάρχει και θρησκευτικός και πολιτικός γάμος. Όλα νομικώς καλυμμένα. Στη τελική, αν σκοπός είναι απλά η εξασφάλιση των -απλά- σεξοσυγκατοίκων γιατί να υπάρξει νομική δέσμευση;
Γιατί συγκατοικούμε; Για να δούμε αν ταιριάζουμε και να είναι ευκολότερο να απεμπλακούμε σε περίπτωση που κάτι στραβώσει.
Και επειδή τελευταία όταν θέλουμε κάποιον να ξεσπάσουμε καλούμε και έναν παπά, ας γίνει κατανοητό οτι και ο ιερολογημένος γάμος ένα σύμφωνο συμβίωσης είναι, που συνοδεύεται από εκκλησιαστικό πάρτι. Όπως μόνο στο Βυζάντιο ήξεραν να κάνουν.
Αν δε θες πάρτι κάντο στο δημαρχείο. Θες να στρίψεις με τρόπο; Κάντο αρραβώνα.
Μόνο για τους ομοφυλόφιλους δεν υπάρχουν τα παραπάνω. Από τη στιγμή που δεχόμαστε ως κράτος την ΕΣΔΑ και δεν αναγνωρίζουμε διακρίσεις όσον αφορά το φύλο είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε και το νομικό ένδυμα των ζευγαριών του ίδιου φύλου. Διαφορετικά είμαστε υποκριτές.
Ας το περάσουν τώρα με το ασφαλιστικό. Να κατεβάσει και ο Καρά τους δικούς του να γίνει της πόπης τώρα που τελείωσαν τα επίσημα καρναβάλια.

Και για όσους δεν ξέρουν από συγκατοίκηση και κάλεσμα για συμβίωση, ένα tutorial από Μουστάκα που συνδυάζει και τις δύο παραπάνω περιπτώσεις:

Έλληνες κριτικοί κινηματογράφου

Ό,τι οι κριτικοί μας φέρουν όλα τα κουσούρια όλων των ελλήνων επαγγελματιών είναι γνωστό και κοινώς αποδεκτό. Υπάρχουν καλοί και κακοί και μπούρου μπούρου.
Το όλο στυλάκι του επαγγέλματος όμως έχει φτάσει στο απροχώρητο. Χειρότεροι και από τους ταξιτζήδες.
Φέτος με τις ταινίες των Όσκαρ έδωσαν ρέστα. Στο κυρίως θέμα ΟΛΟΙ συμφωνούν.
Η νέα μόδα λέγεται ''no country for old men'' και όλοι προσκύνησαν. Οι κριτικές όλες θετικές όπως και των αμερικανών συναδέλφων τους. Στο περιεχόμενο καθένας επέλεξε να βάλει και μια δικιά του πινελιά.
Διάβασα κριτικό που την επέλεγε ως καλύτερη για το καυστικό της χιούμορ και άλλον για τον άκρως δραματικό της χαρακτήρα. Δύο Έλληνες κριτικοί δηλαδή κατάλαβαν εντελώς διαφορετικά πράγματα από την ταινία όμως συμφώνησαν οτι είναι καταπληκτική. Τρέχα γύρευε.
Σπάνια θα διαβάσει κανείς κριτική που θα διαφωνεί με την επικρατούσα άποψη. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Έχουμε συνηθίσει την έλλειψη πρωτοτυπίας και τις ψευτοαντιγραφές στην Ελλάδα. Έχουμε αρχίσει να τη γουστάρουμε κιόλας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τηλεθεάσεις των ελληνικών σήριαλ.
Αυτό που ενοχλεί είναι οτι έχει περάσει οτι κριτικός που ξεχωρίζει είναι αυτός που σπάει αρ...δια. Με ύφος που μπροστά τους ο Μπαμπινιώτης ακούγεται σα ντροπαλό σχολιαρόπαιδο, δε χάνουν ευκαιρία όταν δουν μικρόφωνο και κάμερα να εκφράσουν τις πιο συμπλεγματικές ιδέες που μπορεί να βάλει ανθρώπινο κεφάλι. Κουμουνιστοφασιστικές μπουρδολογίες αναμεμειγμένες με γελοίες ειρωνείες και μπόλικες τηλε-ατάκες μας κάνουν μια προσωπική άποψη ενός έλληνα κριτικού κινηματογράφου.
Όταν βέβαια καταφέρνουν να πάρουν κάποια συνέντευξη από κανένα ξένο σταρ, τα φιλοσοφικά νοήματα πάνε περίπατο και οι ερωτήσεις περιορίζονται στα ''have you ever come to greece?''. Άλλωστε όπως θα έγραφε και ο Καβάφης αν ήταν λοβοτομημένος κριτικός κινηματογράφου ''η τσάμπα εκδρομή μετράει, για τις συνεντεύξεις και τις κριτικές έχει ο Θεός...''

Greek cult movies: γιατί έτσι μας αρέσει!

Το παρόν πόστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δάσκαλο Στηλίτη, ο οποίος εξακολουθεί να προσπαθεί να βάλει στο σωστό δρόμο τη βασανισμένη από πειρασμούς και αμαρτίες νεολαία μας. Σήμερα, που έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας και οι πυξίδες μας μοιάζουν μονίμως χαλασμένες, η επιστροφή στις 'αξίες' και την 'ελληνική παράδοση' είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε...Οι ελληνικές ταινίες του '80, με τους αθάνατους πρωταγωνιστές τους σε αξεπέραστες περιπέτειες, περιέχουν αποστάγματα σοφίας (!) που είναι επίκαιρα ακόμα και σήμερα. Ακόμη κι αν χαρακτηρίζονται από υπερβολές και βωμολοχίες, διαφυλάσσουν την ουσία (γέλιο, ελαφρότητα, όχι άγχος! η ζωή δεν θέλει πάντα σοβαρότητα) και όπως και να το κάνουμε, είναι μέρος της κουλτούρας μας. Κάποιες μάλιστα προσπαθούν να περάσουν και μηνύματα (π.χ. το κλασικό 'όχι στα ναρκωτικά'), παίζοντας κατά κάποιο τρόπο το ρόλο του κοινωνικού δασκάλου. Τώρα τελευταία έχουν γίνει και της μόδας, απόδειξη το Φεστιβάλ του Gagarin 205, το οποίο κάθε χρόνο γίνεται πιο δημοφιλές και κλέβει ολοένα και περισσότερα λεπτά δημοσιότητας στα κανάλια. Ο νεοέλληνας δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει πολλές ομοιότητες με τους ήρωες αυτών των ταινιών! Ακόμη θυμάμαι σκαλισμένα στα έδρανα της Φιλοσοφικής (παλιό αμφ.13 για όσους γνωρίζουν) τα 'Γαρδέλης for ever' και 'Στηβ Ντούζος'! Χωρίς άλλα σχόλια, απολαύστε μερικές από τις κορυφαίες στιγμές του ελληνικού cult cinema!

Τροχονόμος Βαρβάρα (1981)


Τα τσακάλια (1981)




Ρόδα τσάντα και κοπάνα (1982)


Φυλακές Ανηλίκων (1982)




Πανικός στα σχολεία (1982)




Καμικάζι τσαντάκιας (1982)


Βασικά καλησπέρα σας (1982)




Χούλιγκανς (1983)




Μήτσος ο ρεζίλης (1984)




Τα καθάρματα (1984)


Ο Ροζ Γάτος (1986)


Κλασική περίπτωση βλάβης (1987)




The Κόπανοι (1987)


Bonus: ο αξέχαστος Ταμτάκος με το sex symbol της εποχής Βίνα Ασίκη!

Εξ απαλών ονύχων

Προς το 99,9% των Ελλήνων δημοσιογράφων: η παραπάνω έκφραση σημαίνει ''από την παιδική ηλικία, όταν τα νύχια είναι ακόμα απαλά''. Δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με το ''ασχολούμαι με κάτι επιφανειακά'' ή ''προσεγγίζω κάτι αθόρυβα''.
Ανοίξτε και κανά βιβλίο πριν πετάξετε αρχαιοελληνική εξυπνάδα γιατί η βλακεία μέσω των ΜΜΕ διαδίδεται σαν πανούκλα. Πριν προλάβεις να την καταλάβεις, έχει σκοτώσει το μισό πληθυσμό.

Κουράστηκε ο κόσμος από αυτή την ιστορία με τα Σκόπια και αποφάσισε να σκεφτεί

Κακώς βέβαια κουράστηκε αλλά ίσως βοηθήσει να δούμε κάποια πράγματα πιο ψύχραιμα αλλά και πιο αποφασιστικά. Όχι με τη βιασύνη του αέρα-πατέρα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση παρά μόνο οτι ''η Μακεδονία είναι ελληνική''. Κανείς δεν αντιλέγει σε αυτό. Ούτε οι Σκοπιανοί. Και ας προσπαθούν να φτιάξουν μια νέα ιστορία. Ούτε το μέγεθος, ούτε η δυναμική τους είναι αρκετή για να την επιβάλλουν. Εμείς όμως μετά από τόσα χρόνια εξάρσεων και αερολογιών φαίνεται οτι έχουμε καταλήξει κάπου. Το αντίθετο θα ήταν αδύνατο. Μετά από τόσο καιρό, τόσες μπουρδολογίες, δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει διαμορφώσει άποψη για αυτή την κατάσταση.
Δεν ξέρω που τελικά θα καταλήξουμε αλλά υπάρχει μια συναίνεση. Όχι σε γενικότητες. Αυτό είναι η μεγαλύτερη εξέλιξη.