Να' ναι καλά ο Δάσκαλος που ανέβασε βιντεάκι πρόσφατα και μας επανέφερε στην πραγματικότητα, θυμίζοντας παράλληλα το χρέος μας να προστατεύουμε τα αυτάκια μας με σωστά ακούσματα... Και επειδή το πολύ ''Κύριε ελέησον'' (κυριολεκτικά όμως!) εδώ στα ξένα στην ιεραποστολή δεν κάνει καλό, επιστροφή στους ''εκκλησιαστικούς'' ύμνους πάραυτα! Τους Αμερικάνους αλητάμπουρες-ρόκερς (οι λέξεις επίτηδες μπήκαν σε αυτή τη σειρά) Aerosmith δεν χρειάζεται να σας τους συστήσω, όλοι οι εν Χριστώ αδερφοί που σέβονται τον εαυτό τους όχι μόνο τους γνωρίζουν, ελπίζω έχουν στην κατοχή τους και κάποιο-α από τα άλμπουμ τους.Η παρέα από τα 5 'αγγελούδια' πρωτοβρίσκεται στη Βοστώνη το 1970. Τα πίνει παρεούλα (ανάμεσα σε άλλα δλδ, καθώς οι μύτες ήταν φρέσκες ακόμα και τα παλικάρια αντέχανε να κάνουν και άλλα πράγματα παρεούλα...για όποιον δυσκολεύεται να καταλάβει: σνιφ), τα συμφωνεί και κάπως έτσι δημιουργούνται οι Aerosmith. Ένας από τους κιθαρίστες θα αντικατασταθεί το 1971, η μπάντα θα υπογράψει συμβόλαιο με την Columbia το 1972 και ένα χρόνο αργότερα θα κυκλοφορήσει το ομώνυμο ντεμπούτο της...
Το Aerosmith περιέχει οκτώ τραγούδια, με τα περισσότερα να έχουν ξεχαστεί σήμερα εκτός από δύο: την υπέρτατη ροκ μπαλάντα 'Dream On', με τα φωνητικά του Steven Tyler να ξεπερνούν τα όριά τους, κάνοντάς μας να ανατριχιάζουμε ακόμα και σήμερα, και το πορωτικό 'Mama Kin' με το αναγνωρίσιμο riff-ακι του, που έχει αγαπηθεί όσο λίγα (απόδειξη και η διασκευή των Guns n' Roses στο ''Guns N' Roses Lies'' (1988). Από τις υπόλοιπες συνθέσεις ξεχωρίζουν τα 'Make It' και 'Movin' Out', ενώ υπάρχει και το swing κομμάτι του Rufus Thomas 'Walkin' the Dog'. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η δύναμη του δίσκου εξαντλείται εκεί, καθώς και τα υπόλοιπα τραγούδια δημιουργούν ένα πολύ δεμένο σύνολο, με το αποτέλεσμα να ακούγεται φρέσκο ακόμα και σήμερα. Οι πολλές κραιπάλες, οι καυγάδες και κυριότερο οι εξαρτήσεις, δεν έχουν ξεκινήσει και η μπάντα δίνει ρέστα. Με κιθαρίστες τους Joe Perry και Brad Whitford, στο μπάσο τον Tom Hamilton, ντράμερ τον Joey Kramer και στα φωνητικά τον αξεπέραστο (και αγέραστο) Steven Tyler, οι Aerosmith επιβεβαιώνουν έναν από τους άτυπους κανόνες της ροκ: οι πρώτες κυκλοφορίες των ροκ συγκροτημάτων -και ειδικά αυτής της δεκαετίας- δεν παίζονται!
Με περίσσιο θράσος, το Aerosmith έδειξε από νωρίς το δρόμο που θα ακολουθούσε το συγκρότημα προς την κορυφή, με έντονα από τότε τα στοιχεία του ιδιότυπου στυλ τους που παντρεύει rock n' roll και blues. Αυτή ήταν και η απαρχή μίας τεράστιας καριέρας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με γεμάτα στάδια, sold-out συναυλίες ανα την υφήλιο, πολλά βραβεία και αναρίθμητες πωλήσεις δίσκων. Περιττό νομίζω να σχολιάσουμε ότι αποτέλεσαν παράδειγμα προς μίμηση για τις μετέπειτα γενιές μουσικών, με αριστουργήματα όπως τα Toys in the attic (1975) και Get a grip (1993)... για χάρη των αμαρτωλών να θυμίσω και το βίντεοκλιπ του 'Crazy' με τη θυγατέρα του Steven Tyler, Liv...ορίστε, αυτά με βάζετε να γράφω και θα' χω μπλεξίματα πάλι με το Δάσκαλο!! Παντού αμαρτίες πια! τς τς τς...
Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου