Έλληνες κριτικοί κινηματογράφου

Ό,τι οι κριτικοί μας φέρουν όλα τα κουσούρια όλων των ελλήνων επαγγελματιών είναι γνωστό και κοινώς αποδεκτό. Υπάρχουν καλοί και κακοί και μπούρου μπούρου.
Το όλο στυλάκι του επαγγέλματος όμως έχει φτάσει στο απροχώρητο. Χειρότεροι και από τους ταξιτζήδες.
Φέτος με τις ταινίες των Όσκαρ έδωσαν ρέστα. Στο κυρίως θέμα ΟΛΟΙ συμφωνούν.
Η νέα μόδα λέγεται ''no country for old men'' και όλοι προσκύνησαν. Οι κριτικές όλες θετικές όπως και των αμερικανών συναδέλφων τους. Στο περιεχόμενο καθένας επέλεξε να βάλει και μια δικιά του πινελιά.
Διάβασα κριτικό που την επέλεγε ως καλύτερη για το καυστικό της χιούμορ και άλλον για τον άκρως δραματικό της χαρακτήρα. Δύο Έλληνες κριτικοί δηλαδή κατάλαβαν εντελώς διαφορετικά πράγματα από την ταινία όμως συμφώνησαν οτι είναι καταπληκτική. Τρέχα γύρευε.
Σπάνια θα διαβάσει κανείς κριτική που θα διαφωνεί με την επικρατούσα άποψη. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Έχουμε συνηθίσει την έλλειψη πρωτοτυπίας και τις ψευτοαντιγραφές στην Ελλάδα. Έχουμε αρχίσει να τη γουστάρουμε κιόλας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τηλεθεάσεις των ελληνικών σήριαλ.
Αυτό που ενοχλεί είναι οτι έχει περάσει οτι κριτικός που ξεχωρίζει είναι αυτός που σπάει αρ...δια. Με ύφος που μπροστά τους ο Μπαμπινιώτης ακούγεται σα ντροπαλό σχολιαρόπαιδο, δε χάνουν ευκαιρία όταν δουν μικρόφωνο και κάμερα να εκφράσουν τις πιο συμπλεγματικές ιδέες που μπορεί να βάλει ανθρώπινο κεφάλι. Κουμουνιστοφασιστικές μπουρδολογίες αναμεμειγμένες με γελοίες ειρωνείες και μπόλικες τηλε-ατάκες μας κάνουν μια προσωπική άποψη ενός έλληνα κριτικού κινηματογράφου.
Όταν βέβαια καταφέρνουν να πάρουν κάποια συνέντευξη από κανένα ξένο σταρ, τα φιλοσοφικά νοήματα πάνε περίπατο και οι ερωτήσεις περιορίζονται στα ''have you ever come to greece?''. Άλλωστε όπως θα έγραφε και ο Καβάφης αν ήταν λοβοτομημένος κριτικός κινηματογράφου ''η τσάμπα εκδρομή μετράει, για τις συνεντεύξεις και τις κριτικές έχει ο Θεός...''