Όχι άλλες Εσπρέσο...

Με αφορμή αυτό το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς για τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα -ή λειτούργημα-.
Εγώ αυτό που έχω παρατήρηση τελευταία είναι η τρομερή εξάπλωση της ''δημοσιογραφίας των φημών''.
Η διασταύρωση-επιβεβαίωση των ειδήσεων τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Πόσο συχνά ακούμε τις φράσεις ''ίσως έχουμε εξελίξεις...'', ''σύμφωνα με φήμες που κυκλοφορούν...'', ''είναι πολύ πιθανό...'' και γενικά αόριστες εκφράσεις τις οποίες ακολουθούν συνταρακτικές αποκαλύψεις. Ποίος όμως ο λόγος να αποκαλύπτεις κάτι όταν δεν είσαι σίγουρος ούτε εσύ ο ίδιος οτι είναι αλήθεια; Διασταύρωση και επιβεβαίωση είναι εκτός μόδας.
Εξάλλου η ταμπλόιντ ενημέρωση στην Ελλάδα είναι μια πραγματικότητα. Ελάχιστες εφημερίδες δεν έχουν υιοθετήσει σύστημα των φανταχτερών εξώφυλλων. Και με την τηλεόραση το ίδιο συμβαίνει. Πριν την έναρξη των κεντρικών δελτίων, ο εκάστοτε παρουσιαστής σε ένα βίντεο ανακοινώνει τους τίτλους των ειδήσεων άλλοτε με τρεμάμενη φωνή και άλλοτε φωνάζοντας λες και...
Ο εντυπωσιασμός πουλάει. Σύμφωνοι. Ο κόσμος όμως, όπως έχουν δείξει όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις εντυπωσιάζεται μεν δεν επηρεάζεται δε. Από την άλλη πλευρά όταν κάτι το κάνουν όλοι, αυτός που θα πρωτοτυπήσει θα πετύχει.
Ας ελπίσουμε οτι είναι ο καιρός κάποιος να πρωτοτυπήσει.

Μάγκας στο σαλόνι...

Λοιπόν, σήμερα θα ασχοληθεί η αγιότητα μου με ένα άλλο είδος ανθρώπου. Θα ήταν ορθότερο να τον ονομάσουμε ο τύπος ''μέσα σ'όλα''.
Αφορμή για να ασχοληθώ μαζί του, αποτέλεσαν όλοι αυτοί οι περίεργοι καθηγητές που είχα, κατά την πορεία μου στο εκπαιδευτικό σύστημα, να υποφέρω... Στο τέλος θα αναφέρω και ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα...
Λοιπόν, το σπαστικό με τους τύπους αυτούς είναι οτι αισθάνονται την ανάγκη να δείχνουν οτι κατέχουν πολλές τέχνες ταυτόχρονα. Όχι στο επίπεδο του μαστροχαλαστή -και πλακάκιας και υδραυλικός- αλλά πολύ χειρότερα. Συνήθως, πράγματι κατέχουν μια επιστήμη ή γενικά μια τέχνη σε ικανοποιητικό βαθμό. Τους καταλαβαίνεις από τον ναρκισσισμό τους. Μαλλί καλοχτενισμένο, προσεγμένη ένδυση και περίσσια διάθεση για αυτο-παίνεμα. Βέβαια έχουν το σκοπό τους. Ονειροπαρμένες/οι που βλέπουν το πρότυπο τους και ακόμα και μια καταπληκτική ευκαιρία για αποκατάσταση. Το μειονέκτημα αυτών των τύπων στο κυνήγι των θυμάτων τους συνήθως είναι διαφορά ηλικίας. Εκεί βρίσκει την εξήγηση του και ο όρος ''μέσα σ'όλα''. Κατέχουμε την επιστήμη όμως έχουμε άποψη και για το μπομπ το σφουγγαράκι και για τους Μέιντεν. Όλα άσχετα ε;
Γι'αυτό και ο ''μέσα σ'ολα'' φημίζεται για την προσαρμοστικότητά του. Ένας πραγματικός χαμαιλέων.
Και έρχομαι τώρα στο real life που λέμε και στη εκκλησιαστική γλώσσα.
Θυμάμαι καθηγητή πανεπιστημίου -μέσες άκρες όπως τον περιέγραψα παραπάνω- ο οποίος είχε βρει τρόπο να βγάζει και χαρτζιλικάκι εκτός από τα άλλα έξτρα;) Λοιπόν, ο τύπος αυτός -δύσκολος να τον περάσεις αλλά στην προφορική εξέταση ήταν παρατηρητικός και είχε και καλή μνήμη...- διαφήμιζε στο μάθημα του οτι εκτός των άλλων κατείχε και την τέχνη του τραγουδείν. 'Οποτε λοιπόν, του δινόταν η ευκαιρία να εξασκήσει και αυτή του την τέχνη, γέμιζε τους χώρους έξω από το γραφείο του με αφίσες για τη ''συναυλία'' του. Πόσα θύματα θα πίστευαν οτι με αυτό τον τρόπο θα πετύχαιναν και εύνοια και ''εύνοια''; Με αυτό τον τρόπο και αυτός γέμιζε το μαγαζί του...

Μπυρο-παρουσίαση: Orval

Αρχικά πρέπει να ομολογήσω ότι σκόπευα να γευτώ τη δεσποινίδα που βλέπετε στα αριστερά τελευταία από όλες όσες κουβάλησα από το Χριστουγεννιέτικο ταξίδι ιεραποστολής! Το ζήτησε όμως ο Δάσκαλος πρίν μέρες και δε μπορώ να του χαλάσω χατήρι, έναν τον έχω και του έχω κι αδυναμία! Έτσι λοιπόν θα γράψω λίγα για την Orval σήμερα, της οποίας τη δοκιμή μόλις τελείωσα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτές οι μεταμεσονύχτιες ώρες είναι ότι καλύτερο για μπυροποσία, είμαι σίγουρος ότι οι αδερφοί Greeks for Beer θα συμφωνούσαν με το παραπάνω!

Βελγική μπύρα σε μπουκαλάκι 'Λεμονάδα Έψα'? Και όμως, καλά βλέπετε! Η Orval, μία από τις επτά επίσημα αναγνωρισμένες τραπιστικές ζυθοποιίες παγκοσμίως (για περισσότερα, τσεκάρετε: www.orval.be), έχει αποφασίσει τη διάθεση της μοναδικής της (!) μπύρας σε αυτή την πρωτότυπη φιάλη. Η ιδέα πραγματικά είναι πολύ έξυπνη, αφού κινεί το τόσο το ενδιαφέρον όσο και την περιέργεια του καταναλωτή για το περιεχόμενο. Σε συνδυασμό λοιπόν με τις πολύ καλές κριτικές που είχα διαβάσει, φαντάζεστε την ικανοποίησή μου όταν κατάφέρα να τη βρω μετά από αναζήτηση διαρκείας! Σκόπευα μάλιστα να τη φυλάξω για καμιά ειδική περίπτωση, ώστε να μείνω με τις καλύτερες εντυπώσεις! Ευτυχώς που δεν το έκανα...

Για να μη γίνομαι μηδενιστής, η Orval δεν είναι κακή μπύρα, κάθε άλλο. Συγκεντρώνει άριστες κριτικές και πολύ υψηλές βαθμολογίες. Απλά δεν είναι του γούστου μου ή έχω συνηθίσει να πίνω άλλου τύπου βελγίδες, πάρτε το όπως θέλετε. Πρόκειται για μία βελγική ale, με περιεκτικότητα αλκοόλ 6.2%. Το χρώμα της, όπως μπορείτε και εσείς να διαπιστώσετε, είναι βαθύ σκούρο χρυσό, και δημιουργεί αφρό που διατηρείται αρκετά. Έχει αρώματα καραμέλας-κανέλας, ενώ γίνεται αισθητή στη μύτη και μία φρεσκάδα από τη ζύμωση του ποτού. Μέχρι εδώ όλα καλά...Όσον αφορά τη γεύση της τώρα, όπου εστιάζονται και οι ''δόκιμες'' παρατηρήσεις μου, καθώς αλλιώς την περίμενα κι αλλιώς μου βγήκε, είναι νερουλή και κάπως ξινή! Είναι που να μην ήταν, τί να κάνουμε! Έχει στοιχεία σοκολάτας και συνδυάζει μαγιά με κάτι ψιλοπικάντικο που θυμίζει μπαχαρικά, αλλά όλα εξαφανίζονται πίσω από μία ξινίλα μόλις κλείσεις το στόμα σου! Και μία ξηρότατη επίγευση στο τέλος, έτσι για να δέσει το γλυκό! Τι να πω, δεν πιστεύω να ήταν χαλασμένη, απλά μάλλον δεν μπορώ να συμφιλιώσω τον ουρανίσκο μου με την Orval! Αν την ξαναβρώ πάντως, θα κάνω και μία δεύτερη δοκιμή μήπως την έχω αδικήσει. Συγνώμη Δάσκαλε, αλλά μάλλον το μπουκαλάκι είχε παρενέργειες λεμονίτας στη μπύρα!!!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Η απεργία μας έκανε ζημιά

Πάνω που είχα αρχίσει την bionic woman μου την κόψανε στο 8ο επεισόδιο. Εντάξει δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και οι ηθοποιοί είναι άγνωστοι. Η σκηνοθεσία είναι κάπως σκοτεινή -περισσότερο από άλλα του είδους- αλλά το στόρυ ακολουθεί την πεπατημένη. Μια ''συνηθισμένη'' κοπέλα μπλέκεται στα πλοκάμια μια κρατικής συνωμοσίας, όπου και θα καταφέρει να επιβάλλει τους δικούς της νόμους, γιατί πάνω απ'όλα είναι και πανέξυπνη. Παράλληλα θα σκοτώνει και κακούς γιατί ένας από τους σκοπούς της μυστικής υπηρεσίας που ανήκει είναι να φτιάξει και έναν υπερ-μπάτσο. Ο Ρόμποκοπ στο θηλυκό του. Κάτι τέτοια σήριαλ σε κάνουν να αναπολείς το Jericho, το οποίο παρεπιπτώντως αποφάσισαν να συνεχίσουν. Ήδη τρία επεισόδια από τον β κύκλο έχουν διαρρεύσει;)

Και μια και είναι Σάββατο, οι αισιόδοξοι europe είναι ό,τι πρέπει.

Ό,τι δηλώσεις είσαι

Πάντα δυσκολευόμουν να πιστέψω το παραπάνω ρητό. Η αλήθεια είναι όμως οτι από τις πρώτες μου συναναστροφές είχα αρχίσει να διακρίνω ψήγματα αλήθειας στη φράση αυτή.Από το σχολείο ακόμα. Εντάξει είναι γνωστό οτι όσο πιο πολύ το έχει πιστέψει ο κάθε δήθεν οτι έχει όλα τα προσόντα και δεν έχει ανάγκη κανέναν, άλλο τόσο πιο επιθυμητός στα μάτια των αδαών φαινόταν. Οι κοπέλες αυτό το έλεγαν πάντα ''αυτοπεποίθηση''. Το μοντέλο το άντρα που είναι πρότυπο. Πιθανότατα μειωμένης αντίληψης, με λιγοστές σημαντικές επιτυχίες στη ζωή του και τεμπελάκος. Πάνω από όλα όμως πεπεισμένος οτι κατέχει τα αντίθετα.

Εσείς που ξέρετε, ξέρετε για ποιούς μιλάω.

Στις ταινίες οι ρόλοι αυτοί ανήκουν στους σταρ. Στην πραγματικότητα ανήκουν στη μετριότητα που μανιωδώς θέλουν να αποφύγουν. Και όμως καταφέρνουν να ξεγελούν κόσμο. Ίσως κόσμο που πιστεύει πολύ στις ταινίες. Όλων των ηλικιών.

Πρόσφατα σε μια συνομιλία με μια γυναίκα γύρω στα εξήντα, μου έδειξε σαν πρότυπο στην εργασία της -με κάποιο ομολουγουμένως θαυμασμό- έναν συνομήλικο της κυριούλη ο οποίος έκανε συνεχώς χοντρά αστεία και μιλούσε σε ανθρώπους, από τους οποίους επιθυμούσε εξυπηρέτηση, συνεχώς τζοχαδιασμένος και εριστικά. Το ίδιο και στους πελάτες του που αντιμετώπιζε σα να ήταν το πρώτο όνομα. Το είχε πιστέψει.
Ώστε λοιπόν έχει αποτέλεσμα;
Δυστυχώς ναι. Σε περιορισμένο κύκλο αλλά... Αν ακολουθήσεις το παραπάνω παράδειγμα δε θα έχεις σπουδαία επαγγελματική επιτυχία, πολλοί θα σε ειρωνεύονται πίσω από την πλάτη σου -καλή ώρα- αλλά κάποιος θα βρεθεί να σου δώσει αυτό που νομίζεις οτι αξίζεις... The choise is yours

Deep Purple Bloodsucker

Δόκιμος έλεξε, Στυλίτης έπραξε...
Για περισσότερα βλέπε προ-προηγούμενο ποστ.

Σοβαρά τώρα. Το κλίμα φταίει για όλα.

Μετά από μακρόχρονη εμπειρία συναλλαγών με έλληνες υπαλλήλους, δημοσίους αλλά και ιδιωτικούς, αρχίζω να συνειδητοποιώ οτι μάλλον είναι στραβός ο γιαλός.
Είμαστε μια θερμή χώρα. Πολύ θερμή. Όχι έρημος σαχάρα αλλά πολύ κοντά στους Άραβες φίλους μας. Ίδιες θερμοκρασίες πάνω-κάτω. Τι κάνουν λοιπόν οι τύποι αυτοί για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση; Ελαχιστοποιούν τις άσκοπες μετακινήσεις και αράζουν στη σκιά. Έλα όμως που οι χώρες τους από οικονομικής άποψης για διάφορους (εντάξει το κλίμα δε φτάνει μέχρι εκεί) λόγους δεν τη βγάζουν. Για να μην πούμε για την έλλειψη νερού. Η ανάγκη λοιπόν ή καλύτερα η εξαθλίωση δεν τους επιτρέπει να συγκριθούν μαζί μας. Εμείς από την άλλη ο Θεός έβαλε το χέρι του και είμαστε Δύση με ένα ψευτο-φιλελεύθερο σύστημα δυτικού τύπου και η φύση μέχρι ενός σημείου μας παρέχει το απαραίτητο νερό. Ποιός λοιπόν ο λόγος να σταθούμε απέναντι στη φύση και να υπερ-ιδρώσουμε;
Και έρχομαι στο συμπέρασμα. Ο υπάλληλος είναι φύσιν αδύνατον να δουλέψει σταθερά με έντονους ρυθμούς όπως πχ κάνουν τα γερμανικά φύλα της υπόλοιπης δροσερής Ευρώπης.
Κάπου εκεί βρίσκει και την εξήγηση του και το φαινόμενο του λαδώματος. Όταν βλέπεις τον άλλο να μουγκρίζει αραχτός και συ θες ένα πιστοποιητικό γρήγορα, ακόμα και αν είσαι από τον πλανητη της α-διαφθορί-ας, θα του σφυρίξεις τον μυστικό κώδικα ''πόσα θες;''. Και εντάξει. Και ο υπάλληλος άμαθος να είναι, αν... μία δύο τρείς θα τα πάρει...

Αγάπη μου, λατρεία μου, σπάσε όλα τα ηχεία μου!

Απόψε ο Δόκιμος έχει...δαιμονισμένα κέφια, οπότε όσοι εν Χριστώ αδερφοί έχουν συνηθίσει σε μία πιο συγκρατημένη πένα εκ μέρους του, ζητά ταπεινά συγνώμη...ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτεται, όχι και τόσο ταπεινά! χε, χε! Τρισμέγιστο δαιμόνιο που έχεις κυριεύσει -προσωρινά πάντα Δάσκαλε, ουκ έχεις φόβον ουδένα- ψυχή και σώμα του βασανισμένου τούτου δούλου, με αποτέλεσμα ο λογισμός να μην έχει αρχή και τέλος και ειρμό και καθαρότητα, οδήγησε τα δάχτυλά του στο πληκτρολόγιο και δημιούργησε αυτή τη νύχτα μία μικρή εικόνα 'Κολάσεως'!

Και μόνο η θύμηση της διπλανής δισκάρας είναι ικανή να σπείρει πανικό στις τάξεις του 'Παραδείσου' και να στείλει αμέτρητες λεγεώνες σκοτεινών πλασμάτων στο στύλο του Στηλίτη, και όπως αντιλαμβάνεστε, πλέον θα μιλάμε για την ορφάνια του πλανήτη από τον πνευματικό ηγέτη της (αν κι εδώ που τα λέμε, ο Δάσκαλος είναι ανθεκτικότατος, φτου σκόρδα)! Μπορεί η αγαπημένη μας στήλη να ασχολείται με ''άγια μουσική'' και ''ύμνους'' - όπως εμπράκτως έχει αποδείξει τόσο καιρό - το σημερινό μας 'μουσειακό έκθεμα' όμως είναι δημιούργημα του...Έξαποδώ! Και το λέμε αυτό επειδή μόνο με λίγο δαίμονα μέσα σας μπορείτε να το χαρείτε στο μάξιμουμ! Έτσι λοιπόν, όσοι ανέραστοι, άμουσοι, ακόλαστοι, όσοι τέλος πάντων δεν αναπνέουν, σήμερα άπαντες τουμπεκί!

Τέσσερις λέξεις: Deep Purple In Rock. Έτος 1970. Δεν περιμένετε φαντάζομαι να σας μιλήσω εγώ για το δίσκο, όσοι ΔΕΝ τον έχετε ή ΔΕΝ τον έχετε ακούσει, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε! Και να πάτε να τον αγοράσετε!! Δίσκος-ογκόλιθος, φανταστικό δημιούργημα αριστοτεχνίας και δύναμης, απόδειξη διάρκειας και αδιαμφισβήτητης αξίας, το 'In Rock' είναι για πολλούς η κορυφαία στιγμή στην ιστορία του hard rock. Για άλλους πάλι, μία από τις απαρχές του metal. Κανένα δεν αφήνει ασυγκίνητο πάντως, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! 4ο στούντιο άλμπουμ για το συγκρότημα που μόλις είχε ανασυγκροτηθεί, και τί συγκρότημα! Τσεκάρετε σύνθεση: Ian Gillan (φωνητικά), Jon Lord (πλήκτρα), Roger Glover (μπάσο), Ritchie Blackmore (κιθάρα) και Ian Paice (ντράμς)! Πείτε μου μετά πώς να μην μιλάμε για...θεούς και δαίμονες! Έργο τέχνης, με ωμό, τραχύ ήχο και παίξιμο για σεμινάριο απ΄όλα τα μέλη! Όσοι απιστούν, ας ρίξουν μία ματιά και στα κομμάτια. Πρώτο και καλύτερο το αξεπέραστο Speed King, που σε υποδέχεται με τον καλύτερο τρόπο! Πόρωση ενώ δεν έχεις ξεκινήσει ακόμα την ακρόαση! Συνέχεια με τον δυναμίτη Bloodsucker, και τα μυαλά στα κάγκελα! Κυριολεκτικά σου ρουφάει το αίμα! Το Child in Time ακολουθεί, κλασικό και υποβλητικό κομμάτι όσο λίγα! Έχει γίνει και ραπ πια, αφού οι διασκευές του τελειωμό δεν έχουν! Μετά περνάμε στο δυναμικό Flight of the Rat, τρανή απόδειξη κι αυτό των νέων προσανατολισμών των Purple, πιο μακριά από τη ψυχεδέλεια και πιο κοντά στον σκληρό ήχο. Καλύτερα δεν γίνεται, σκέφτεσαι, όμως έρχεται το Into the Fire να σε κάνει να ανοίξεις και πάλι το στόμα σου από έκπληξη! Έπος, και για πολλούς κριτικούς, φάρος για το δρόμο του metal. Το Living Wreck που ακολουθεί είναι η πιο 'χαλαρή' στιγμή του άλμπουμ, χωρίς ωστόσο να χάνει ως σύνθεση. Και σε προετοιμάζει για το τέλειο συμπλήρωμα, το Hard Lovin' Man, τελευταίο μεν κομμάτι αλλά με ταχύτητα που σε αφήνει με την αδρεναλίνη στα ύψη, λες και η ακρόαση μόλις έχει ξεκινήσει...τι να λέμε τώρα...

Α! Και όσοι δεν το έχετε (γιατί??!) και θα σπεύσετε στα Metropolis, ψάξτε για την 25χρονη επετειακή έκδοση, με remastered ήχο και πλούσια bonus. Και όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, όταν ακούμε τέτοια μουσική, ο ήχος όσο πάει...

Ο 'Δαίμονας' μεθ΄υμών,
A-δόκιμος
(μόνο για σήμερα)

Υ.Γ: Δεν είναι τόσο προφητικό το εξώφυλλο? Με τα κεφάλια των μελών της μπάντας στο όρος Ράσμορ, όπου βρίσκονται σκαλισμένες οι προτομές 4 Αμερικανών προέδρων, οι Purple είναι σαν να σκάλισαν από πριν τη δική τους σελίδα στην αθανασία της μουσικής. Πόση σιγουριά πια!

Σουπερ-μάρκετ και πολυκατοικίες

Στην Αθήνα τουλάχιστον και απόσο ξέρω και στις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Θεσσαλονίκης, αυτό είναι ο κανόνας. Τα σούπερ-μάρκετ βρίσκονται στα ισόγεια των πολυκατοικιών. Μιλάμε βέβαια για ισόγεια κατασκευασμένα για εμπορικές χρήσεις όσο μπορεί κάτι τέτοιο να συνδυάζεται με το στυλ των πολυκατοικιών του '70.
Στενά με δρόμους πλάτους 3-4 μέτρων, παρκαρισμένα τίγκα και σουπερμάρκετ ΔΕΝ πάνε μαζί. Ατμόσφαιρα πλήρως αποπνικτική και ανθυγιεινή. Κανένας δεν αισθάνεται άνετα να αγοράζει νωπά προϊόντα μέσα σε αυτή την μπίχλα.
Και όμως, όπως το θυμάμαι εγώ δεν ξεκίνησαν έτσι. Οι μαρινόπουλοι και οι βασιλόπουλοι πριν καπου 15-20 χρόνια έκαναν μόδα τα μεγάλα βιομηχανικού τύπου κτήρια. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και η ζήτηση έφερε την εξάπλωση. Πού όμως όταν στις αστικές περιοχές δεν υπήρχε τίποτα; Η ιστορία του σχεδίου πόλεως...
Κατάντια αλλά η πλειοψηφία την βρήκε την καλύτερη δυνατή λύση. Αυτά με τις πολυκατοικίες. Αν και το γκρέμισμα 2-3 τετραγώνων δε θα έβλαπτε...
Τελευταία βέβαια με τις καλύτερες προσβάσεις σε ΜΜΜ και αυτοκινητόδρομους, τα μεγάλα εμπορικά στα προάστια γνωρίζουν νέα άνθηση. Στις έντονα αστικές περιοχές νομίζω καλύτερη λύση θα ήταν νέου τύπου μπακάλικα. Τελευταία ξεπετάγονται σα μανητάρια τα μίνι μάρκετ και καλά κάνουν. Για τις μεγάλες αγορές μπορεί κανείς να βγεί στα προάστια και να έχει όλες τις ανέσεις. Για τα μικροπράγματα όμως είναι απαραίτητα τα σχεδόν ολοήμερα μινι-μάρκετ που βολεύουν.

Α ρε Σαρκοζί...

Με αυτά που κάνει ο Γάλλος από τότε που εκλέχτηκε έχουν καταφέρει να κερδίσει ακραίους χαρακτηρισμούς. Ή ηγέτης νεοφασίστας -άρτοι, θεάματα κτλ- ή πρότυπο σύγχρονου προέδρου-σταρ.
Ο Σαρκοζί εκλέχτηκε με τη σημαία του νέου-φιλελευθερισμού. Ένα κίνημα φρέσκο στο χώρο της ηπειρωτικής Ευρώπης που η επιτυχία του στους Αγγλο-σάξονες έχει ασκήσει επιρροή σε νέους ανθρώπους (τους λόγους δεν αναλύω τώρα).
Κάτι τέτοιο έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν. Άσχετοι και σχετικοί, εκμεταλλεύονται πιασάρικες ιδέες άλλοτε μόνο για να εκλεγούν άλλοτε-στην καλύτερη- και για να τις εφαρμόσουν.
Οι κινήσεις του Γάλλου έδειξαν οτι είναι φιλικός σε φιλελεύθερες κάποιες ιδέες αλλά για τις υπόλοιπες ακόμα περιμένουμε. Φυσικά το να εμφανίζεσαι εχθρικός με μειονότητες μόνο φιλελευθερισμό δε δείχνει...
Αυτό που κατάφερε αναμφισβήτητα είναι να στιγματίσει το συγκεκριμένο χώρο. Οι νεο-φιλελεύθεροι σύμφωνα με την επικρατούσα προπαγάνδα λοιπόν είναι νεο-γιάπηδες που τη βρίσκουν με τον έκλυτο βίο, με ένα φασίζον υπάβαθρο όσον αφορά τα εθνικά θέματα.
Αν εξαιρέσουμε από τα παραπάνω το γιάπικο στυλ -κάπως πρέπει να εξηγηθεί η έφεση σε οικονομικά θέματα- όλα τα υπόλοιπα αποτελούν την κλασική συνταγή του λαϊκισμού.
Το έκαναν σοσιαλιστές, κομμουνιστές και συντηρητικοί. Συντηρητικοί τελευταίοι γιατί όσο πιο καινούργια ιδέα τόσο πιο πιασάρικη. Ο Καρατζαφέρης είναι ξεχωριστή περίπτωση...
Να μην ξεχνάμε και δικό μας σοσιαλιστή ηγέτη που από κάποιο σημείο και μετά το έριξε στις πορνοστάρ...

Κάτι για να χαρούμε Σαββατιάτικα

Με αυτό το καινούργιο που λέγανε τελικά τί θα γίνει; Έβγαλαν δυο-τρία τραγουδάκια με πανκ πινελιές που είναι -ήταν μάλλον πέρσι- της μόδας, είδαν οτι δεν τράβηξε και το αφήσανε;

''Έφυγε'' ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το Έβερεστ

Πρωτοδιάβασα για την κατάκτηση του Έβερεστ σε παιδική ηλικία αλλά μέχρι τώρα θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε προξενήσει! Ακόμα και σήμερα, το να καταφέρει ο άνθρωπος να σκαρφαλώσει 8.848μ. φαντάζει εκπληκτικό! Πόσο μάλλον το 1953, όταν οι γνώσεις μας για την υψηλότερη κορυφή του κόσμου ήταν σαφώς λιγότερες και οι ορειβάτες δεν είχαν στη διάθεσή τους τον τεχνολογικά προηγμένο εξοπλισμό που υπάρχει στις μέρες μας! Ο πρώτος άνθρωπος που τα κατάφερε ήταν ο Νεοζηλανδός Edmund Hillary, μαζί με το Νεπαλέζο Tenzing Norgay.

Ο Hillary ήταν τότε 33 ετών και μέλος της 9ης Βρετανικής αποστολής στο Έβερεστ. Αργότερα οργάνωσε και άλλες αποστολές στο Νότιο Πόλο και τα Ιμαλάια και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στο να προσφέρει βοήθεια στους Sherpa, τους Νεπαλέζους που ζουν στη σκιά του Έβερεστ. Έφυγε σήμερα από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 88 ετών. Η υγεία του είχε επιδεινωθεί τελευταία, καθώς είχε προσβληθεί από πνευμονία. O Hillary ήταν ο γνωστότερος Νεοζηλανδός παγκοσμίως και ο μοναδικός εν ζωή, το πρόσωπο του οποίου αποτυπώθηκε σε χαρτονόμισμα της χώρας του!!

Το όρος Έβερεστ είναι μία από τις πάνω από 30 κορυφές άνω των 7.300μ. στην οροσειρά των Ιμαλαίων, που βρίσκεται στα σύνορα Νεπάλ και Θιβέτ (μάλιστα, η λέξη Ιμαλάια είναι σανσκριτικής προέλευσης και σημαίνει ''κατοικία χιονιού'', τί πρωτότυπο θα μου πείτε..). Το 'Εβερεστ θεωρείται μία από τις δυσκολότερες ορειβατικές αποστολές παγκοσμίως, με πάνω από 200 -επίσημα καταγεγραμμένους- θανάτους. Παρ΄όλα αυτά, ο αριθμός των επιτυχών αναβάσεων ξεπερνά τις 3.600!

Επάνω: αεροφωτογραφία του Έβερεστ από το Νότο
Αριστερά: φωτογραφία του T. Norgay από τον E. Hillary, 29/5/1953
Δεξιά: πρόσφατη φωτογραφία του E. Hillary

100 χρόνια ΠΑΟ ή cosmote;

Ο Παναθηναϊκός κλείνει εκατό χρόνια αθλητικής ιστορίας και με την ευκαιρία των εορτασμών η ανεκδιήγητη διοίκηση του έπρεπε να βγάλει και μια επετειακή εμφάνιση. Μια εμφάνιση που θα κρατηθεί από κάθε φίλαθλο ή οπαδό συλλέκτη που θα θέλει μετά από χρόνια να δείχνει τη φανέλα στα παιδιά του και να λέει ήμουν και γω εκεί.
Συναίσθημα λοιπόν ε; Ωραία ευκαιρία για ανέξοδη κονόμα σκέφτηκε το τσούρμο αποτυχημένων πρώην μάνατζερ που θέλουν να πουλήσουν παναθηναϊκή μούρη. Επειδή όμως είναι και ολίγον άσχετοι με τα του αθλητισμού, πήραν γνώμες από διαφημιστές. Οι γνώστες όμως τους είπαν να βγάλουν μια φανέλα, άφησαν όμως στην άκρη τι φανέλα θαναι αυτή. Επειδή λοιπόν οι κουμπούρες είχαν να τρέξουν και σένα cannonball με τις φεράρι, έδωσαν μια παραγγελία στο μόδιστρο για μια απτα ίδια μόνο στο πιο ρετρό. Προέκυψε λοιπόν άλλη μια κοσμοτέ μπλούζα που αποτιμάται 65 ευρώ.
Οι χορηγοί υπήρχαν, υπάρχουν και Θεού θέλοντος θα υπάρχουν γιατί διαφορετικά θα μπει λουκέτο. Πώς νομίζεις όμως οτι θα ανεβάσεις την αξία του συναισθηματικά φορτισμένου προϊόντος σου όταν του ξεφτιλίζεις τα σύμβολα; Πόσο τραγικό φάνηκε όταν στην φανέλα που δώρησαν στον μεγαλύτερο εν ζωή παλαίμαχο φαινόταν σε πρώτο πλάνο το κοσμοτέ και όχι το τριφύλλι; Πολύ καλά τα γράφει ο X-RAY. Αν θέλουν να βγάλουν τα λεφτά τους ας καθιερώσουν μια φανέλα που θα φορούν οι ποδοσφαιριστές κατα τη διάρκεια των επισήμων αγώνων και θα πωλείται φθηνότερα -αφού έχει πληρώσει και ο χορηγός- και μια άλλη πραγματικά επετειακή για να κρατηθούν και τα προσχήματα.

Chimay Triple: μία μπύρα με τα όλα της!!!

Τελικά ο νέος χρόνος ξεκίνησε πολύ γευστικά...Έχοντας επιστρέψει στη βάση μου με μία σεβαστή ποσότητα από βελγικές μπύρες στις αποσκευές, αναπόφευκτα εμφανίστηκε το εξης δίλημμα: ''ποιά απ΄όλες τις δεσποινίδες να δοκιμάσω πρώτα, μήπως να πέσω με τα μούτρα σε αυτές που θεωρώ δυσκολότερες να βρω, πιο σπάνιες, να τις ευχαριστηθώ, και να αφήσω τις υπόλοιπες για μετά?'' Ευτυχώς πρυτάνευσε η λογική, η αυτοσυγκράτηση και το πνευματικό σθένος, αρετές που έχω αποκομίσει από την πολύχρονη εκπαίδευση/συναναστροφή με το Δάσκαλο, και έτσι φύλαξα τις κατά τη γνώμη μου σπανιότερες μπύρες και ξεκίνησα το γευστικό ταξίδι μίας Chimay Triple. Κάτι για το οποίο δεν μετάνιωσα καθόλου...

Η Chimay είναι μία από τις γνωστότερες τραππιστικές μπύρες στον κόσμο, και ίσως η μοναδική που έχει εμπορευματοποιηθεί τόσο, ώστε να τη βρίσκουμε εύκολα και στα ελληνικά σούπερ μάρκετ, τουλάχιστον κάποιες από τις ετικέτες της. Η ζυθοποιία ιδρύθηκε το 1863 στο μοναστήρι Notre-Dame de Scourmont στο νότιο Βέλγιο, και παρασκευάζει επίσης επώνυμα τυριά (για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: www.chimay.com). Η Chimay Triple (άλλως Chimay White Cap), η οποία αποτελεί το βαρύ πυροβολικό της εταιρίας, είναι μία αυθεντική τραππιστική μπύρα (και όχι τύπου αββαείου) τριπλής ζύμωσης, με περιεκτικότητα αλκοόλ 8%. Πίνεται καλύτερα σε ποτήρι τουλίπα (όπως της Duvel) ή σε τραππιστικό με πλατύ στόμιο. Ντυμένη στα λευκά, με την παραδοσιακή εμφάνιση της Chimay, στο κέντρο του μπουκαλιού αναγράφεται το όνομα της εταιρίας και ακριβώς από πάνω βρίσκουμε το λογότυπό της, ένα θυρεό με την επιγραφή 'Chimay, Αδελφοί Τραππιστές' και δύο γαλλικά κρίνα. Δεξιά και αριστερά του θυρεού βρίσκουμε το είδος της μπύρας, Triple.

Η εν λόγω μπύρα έχει το τυπικό χρυσό χρώμα που έχουν οι περισσότερες tripel αλλά αυτό είναι το μοναδικό τυπικό χαρακτηριστικό της! Με εμφάνιση σαφώς πιο 'βασιλική' από τα συνηθισμένα, το κεχριμπαρένιο περιεχόμενο συνοδεύεται από ένα πλούσιο, κρεμώδη αφρό, ο οποίος διατηρείται αρκετά, αφήνοντας ένα ομοιόμορφο δαχτυλίδι κατά την πόση. Το άρωμά της σαφώς φρουτώδες, με έντονη τη φρέσκια μαγιά και το λυκίσκο, προσωπικά μου θύμισε κάτι από Tripel Karmeliet, αν δεν γίνομαι βλάσφημος! Η γεύση της μαγεία, με εμφανή τον αλκοολούχο χαρακτήρα της. Έντονη η παρουσία φρούτων, όπως μπανάνα και μοσχοστάφυλο, που συνδυάζουν τη γλυκύτητά τους με στοιχεία από καρυκεύματα στην εντέλεια, αφήνωντας μία ελαφριά πικράδα στο τελείωμα. Νιώθεις πως θέλεις κι άλλο κάθε φορά που αφήνεις το ποτήρι στο τραπέζι, δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω την επίγευση κάπως ξηρή εξαιτίας αυτού, αλλά πιο καλή - για το Δόκιμο - δε γίνεται! Δε γνωρίζω εαν μπορούμε να τη δοκιμάσουμε συνοδεία φαγητού, εγώ πάντως τη γλέντησα μόνη της! Απόλαυση με όλη τη σημασία της λέξης, άνετα θα έπινα ακόμη μία στο καπάκι εαν είχα τη δυνατότητα! Σίγουρα μία μπύρα που αξίζει την υψηλότερη βαθμολογία, το RateBeer δίνει 97/100, το BeerAdvocate -Α, με πολλά κολακευτικά σχόλια, ο Δόκιμος 9/10 εκστασιασμένος! Συνιστώ, συνιστώ, συνιστώ, εις την τρίτη δύναμη!!! Για αρχάριους και προχωρημένους!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Τα νέα μπυρο-αποκτήματα του στύλου

Καλή χρονιά σε όλο το ποίμνιο, τους εκατομμύρια αναγνώστες της στήλης καθώς και σε όλους τους ανώνυμους υποστηρικτές του πάνσοφου, ακριβοδίκαιου και φιλάνθρωπου δάσκαλου Στηλίτη.. Άρτι αφιχθείς από κοπιώδη ιεραποστολική εργασία εις τη Λόνδρα, όπου και παρευρέθηκα σε διάφορους ναούς της αμαρτίας για την καταπολέμηση του Κακού, κάνω την αρχή για να πάει καλά η χρονιά με...μπύρες! Ιδού μία φωτογραφία με μερικά από τα νέα αποκτήματα του Δόκιμου, έτοιμα προς δοκιμή, η οποία θα ξεκινήσει λίαν συντόμως! Ξεκινώντας από τα αριστερά προς τα δεξιά, βλέπουμε μία 'κλασική' Trappistes Rochefort 6, μία Orval με το χαρακτηριστικό μπουκαλάκι τύπου 'Εψα Λεμονάδα', μία Grottenbier Brune, μία Chimay Tripel, μία σχετικά σπάνια δεσποινίδα, τη Gulden Draak (ή Golden Dragon αν προτιμάτε) και μία St. Feuillien Brune. Εν αναμονεί της πρώτης δοκιμής για περισσότερες λεπτομέρειες λοιπόν, σας αφήνω με ευχές γαλήνης και υγείας,

ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος