Αγάπη μου, λατρεία μου, σπάσε όλα τα ηχεία μου!

Απόψε ο Δόκιμος έχει...δαιμονισμένα κέφια, οπότε όσοι εν Χριστώ αδερφοί έχουν συνηθίσει σε μία πιο συγκρατημένη πένα εκ μέρους του, ζητά ταπεινά συγνώμη...ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτεται, όχι και τόσο ταπεινά! χε, χε! Τρισμέγιστο δαιμόνιο που έχεις κυριεύσει -προσωρινά πάντα Δάσκαλε, ουκ έχεις φόβον ουδένα- ψυχή και σώμα του βασανισμένου τούτου δούλου, με αποτέλεσμα ο λογισμός να μην έχει αρχή και τέλος και ειρμό και καθαρότητα, οδήγησε τα δάχτυλά του στο πληκτρολόγιο και δημιούργησε αυτή τη νύχτα μία μικρή εικόνα 'Κολάσεως'!

Και μόνο η θύμηση της διπλανής δισκάρας είναι ικανή να σπείρει πανικό στις τάξεις του 'Παραδείσου' και να στείλει αμέτρητες λεγεώνες σκοτεινών πλασμάτων στο στύλο του Στηλίτη, και όπως αντιλαμβάνεστε, πλέον θα μιλάμε για την ορφάνια του πλανήτη από τον πνευματικό ηγέτη της (αν κι εδώ που τα λέμε, ο Δάσκαλος είναι ανθεκτικότατος, φτου σκόρδα)! Μπορεί η αγαπημένη μας στήλη να ασχολείται με ''άγια μουσική'' και ''ύμνους'' - όπως εμπράκτως έχει αποδείξει τόσο καιρό - το σημερινό μας 'μουσειακό έκθεμα' όμως είναι δημιούργημα του...Έξαποδώ! Και το λέμε αυτό επειδή μόνο με λίγο δαίμονα μέσα σας μπορείτε να το χαρείτε στο μάξιμουμ! Έτσι λοιπόν, όσοι ανέραστοι, άμουσοι, ακόλαστοι, όσοι τέλος πάντων δεν αναπνέουν, σήμερα άπαντες τουμπεκί!

Τέσσερις λέξεις: Deep Purple In Rock. Έτος 1970. Δεν περιμένετε φαντάζομαι να σας μιλήσω εγώ για το δίσκο, όσοι ΔΕΝ τον έχετε ή ΔΕΝ τον έχετε ακούσει, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε! Και να πάτε να τον αγοράσετε!! Δίσκος-ογκόλιθος, φανταστικό δημιούργημα αριστοτεχνίας και δύναμης, απόδειξη διάρκειας και αδιαμφισβήτητης αξίας, το 'In Rock' είναι για πολλούς η κορυφαία στιγμή στην ιστορία του hard rock. Για άλλους πάλι, μία από τις απαρχές του metal. Κανένα δεν αφήνει ασυγκίνητο πάντως, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! 4ο στούντιο άλμπουμ για το συγκρότημα που μόλις είχε ανασυγκροτηθεί, και τί συγκρότημα! Τσεκάρετε σύνθεση: Ian Gillan (φωνητικά), Jon Lord (πλήκτρα), Roger Glover (μπάσο), Ritchie Blackmore (κιθάρα) και Ian Paice (ντράμς)! Πείτε μου μετά πώς να μην μιλάμε για...θεούς και δαίμονες! Έργο τέχνης, με ωμό, τραχύ ήχο και παίξιμο για σεμινάριο απ΄όλα τα μέλη! Όσοι απιστούν, ας ρίξουν μία ματιά και στα κομμάτια. Πρώτο και καλύτερο το αξεπέραστο Speed King, που σε υποδέχεται με τον καλύτερο τρόπο! Πόρωση ενώ δεν έχεις ξεκινήσει ακόμα την ακρόαση! Συνέχεια με τον δυναμίτη Bloodsucker, και τα μυαλά στα κάγκελα! Κυριολεκτικά σου ρουφάει το αίμα! Το Child in Time ακολουθεί, κλασικό και υποβλητικό κομμάτι όσο λίγα! Έχει γίνει και ραπ πια, αφού οι διασκευές του τελειωμό δεν έχουν! Μετά περνάμε στο δυναμικό Flight of the Rat, τρανή απόδειξη κι αυτό των νέων προσανατολισμών των Purple, πιο μακριά από τη ψυχεδέλεια και πιο κοντά στον σκληρό ήχο. Καλύτερα δεν γίνεται, σκέφτεσαι, όμως έρχεται το Into the Fire να σε κάνει να ανοίξεις και πάλι το στόμα σου από έκπληξη! Έπος, και για πολλούς κριτικούς, φάρος για το δρόμο του metal. Το Living Wreck που ακολουθεί είναι η πιο 'χαλαρή' στιγμή του άλμπουμ, χωρίς ωστόσο να χάνει ως σύνθεση. Και σε προετοιμάζει για το τέλειο συμπλήρωμα, το Hard Lovin' Man, τελευταίο μεν κομμάτι αλλά με ταχύτητα που σε αφήνει με την αδρεναλίνη στα ύψη, λες και η ακρόαση μόλις έχει ξεκινήσει...τι να λέμε τώρα...

Α! Και όσοι δεν το έχετε (γιατί??!) και θα σπεύσετε στα Metropolis, ψάξτε για την 25χρονη επετειακή έκδοση, με remastered ήχο και πλούσια bonus. Και όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, όταν ακούμε τέτοια μουσική, ο ήχος όσο πάει...

Ο 'Δαίμονας' μεθ΄υμών,
A-δόκιμος
(μόνο για σήμερα)

Υ.Γ: Δεν είναι τόσο προφητικό το εξώφυλλο? Με τα κεφάλια των μελών της μπάντας στο όρος Ράσμορ, όπου βρίσκονται σκαλισμένες οι προτομές 4 Αμερικανών προέδρων, οι Purple είναι σαν να σκάλισαν από πριν τη δική τους σελίδα στην αθανασία της μουσικής. Πόση σιγουριά πια!