Καλή χρονιά και ευτυχισμενο το 2007

Ας κατέβω και γω από το στύλο να πιώ κανα ποτηράκι ;-)

Kράτη

Κάποτε –στο πολύ μακρινό μέλλον- πρέπει να αναρωτηθούμε ποια σημασία έχουν τα κράτη, νέα και παλιά, και ποιος είναι τελικά ο ρόλος τους στην ιστορία. Έθνος, κράτος και άλλες θεωρητικές λέξεις διδάσκονται στα πανεπιστήμια και αναλύονται τα τελευταία κάπου εκατό χρόνια στο φουλ…

Εντάξει κοινή γλώσσα, ιστορία ακόμα και κοινή θρησκεία είναι προϋποθέσεις ενδεικτικές. Ενδεικτικές ποιού όμως; Θα καταλήγαμε μάλλον στην φυλή. Ωραία ο σκοπός λοιπόν του κράτους είναι να περιχαρακώσει και να δώσει μια αίσθηση ανεξαρτησίας σε όλες της φυλές του κόσμου. Όλες οι φυλές του κόσμου όμως δεν έχουν τον ίδιο πληθυσμό, άλλες φυλές τείνουν στην εξαφάνιση και κάποιες άλλες (οι περισσότερες) δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την ανεξαρτησία. Προς το παρόν ο κυρίαρχος διεθνής οργανισμός έκφρασης των κρατών είναι ο ΟΗΕ. Στον ΟΗΕ επικρατεί κατά τις συνεδριάσεις της γενικής συνέλευσης η αρχή της ισότητας των κρατών. Ένα κράτος μία ψήφος. Μία ψήφος η Κύπρος, μία η Κίνα. Το σκεπτικό είναι σωστό γιατί ποιος θα υπολόγιζε τα μικρά κράτη διαφορετικά.
Όμως εδώ υπάρχει μια κάποια υποκρισία.
Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης της ισχύος δύο τέτοιων κρατών, φυλετικών και πολυφυλετικών. Αλλά και γενικότερα τέτοιου είδους αυτοκρατορικής κατασκευής κράτη (Κίνα, ΗΠΑ, κτλ) προτάσσουν την καλή οικονομική λειτουργία και γενικότερα την οργάνωση τους και όχι ιδιαίτερα, αν και θα ήθελαν, την ομοιογένεια τους. Τότε μήπως θα έπρεπε στον διεθνή οργανισμό να ψηφίζει κάθε φυλή που περιλαμβάνεται σε αυτά τα κράτη.
Αν το πιάσουμε τώρα από την αντίθετη πλευρά θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σήμερα –πόσο μάλλον στο μακρινό μέλλον- ο όρος ‘’φυλή’’ είναι αρκετά συγκεχυμένος ειδικά στη δύση, στην ατμομηχανή του οικονομικού κόσμου. Έτσι το να στηρίξουμε τη διεθνή ειρήνη σε ‘’φυλετικά’’ ζητήματα μου ακούγεται αρκετά επίφοβο όσο και αν έχουμε όλοι κατανοήσει τη σημασία της.

Το καλύτερο λοιπόν θα ήταν να παραδεχτούμε –είπαμε στο πολύ μακρινό μέλλον- ότι φτιάχνουμε κράτη γιατί έτσι οργανωνόμαστε οικονομικά και επιβιώνουμε καλύτερα και ας εγκαταλείψουμε μια για πάντα τις κοινωνιολογικές θεωρίες.

Θέματα προς εκμετάλλευση: Αναρχικοί

Στο θέμα των αναρχικών τα τηλεοπτικά κλισέ και διάφορες μέθοδοι εκμετάλλευσης των πάντων από τα μμε, αναπτύσσονται με θαυμαστό τρόπο. Το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί το ιδανικό πεδίο παρατήρησης της συμπεριφοράς των ελληνικών μέσων.
Ποιας συμπεριφοράς; Αυτής που έχει να κάνει με το ‘’όπου φυσάει η κονόμα πάω’’, λέω ότι μου κατέβει χωρίς ίχνος απόδειξης για τις εντυπώσεις (με ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση όμως) και το βαφτίζω ρεπορτάζ δρόμου, με λίγα λόγια πουλιέμαι για τα φράγκα.
Έχουμε και λέμε. Οι αναρχικοί σαν σύνολο αποτελούν το ιδανικό ‘’θύμα’’. Δεν έχουν όνομα οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να μας πάνε στα δικαστήρια για τις μαλακίες που θα πούμε ούτε υπάρχει περίπτωση να μας κόψουν τη διαφήμιση.
Αντίστοιχα επειδή αντιμετωπίζονται ως ιδεολογικώς απροσδιόριστος όχλος, υιοθετούνται εύκολα από οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο ή σχηματισμό, για να στηριχθούν επιχειρήματα των απέξω από το φαγοπότι της εξουσίας. Άλλοτε είναι τα παλιόπαιδα που σπάνε τις ξένες περιουσίες άλλοτε η αντίδραση της θερμόαιμης νεολαίας στα έργα του Πολύδωρα και του καθενός που τυχαίνει να έχει στοχοποιηθεί σε κάθε στιγμή.
Από την άλλη οι ξυλοδαρμοί και τα σπασίματα είναι μαζί με τους βιασμούς ο αγαπημένος ‘’μεζές’’ της τηλεθέασης. Με τους ‘’αναρχικούς’’ εξασφαλίζουμε δύο από τα τρία!
Μέχρι στιγμής λοιπόν έχουμε πετύχει να καλύψουμε από μια μολότοφ το εικοσάλεπτο του πολιτικού λαϊκισμού και το δεκάλεπτο της βίας στην καθημερινή ζωή. Κελεπούρι!
Και κάτι άλλο που ακούμε καμιά εικοσαριά χρόνια. Τι στην ευχή σημαίνει γνωστοί άγνωστοι; Αφού δεν έχουν συλληφθεί ούτε αναγνωριστεί είναι άγνωστοι. Όταν συλλαμβάνεται κανένας, όνομα και φωτογραφία βγαίνουν στη φόρα με συνοπτικές διαδικασίες οπότε σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε ως ‘’οι άγνωστοι που έγιναν πασίγνωστοι’’. Ή μήπως τους αποκαλούμε ‘’γνωστούς’’- άγνωστους επειδή εμφανίζονται σε συγκεκριμένες τοποθεσίες (πολυτεχνείο, διαδηλώσεις) σε συγκεκριμένο χρόνο (17η Νοέμβρη ή όταν γίνεται παρεμφερής βαβούρα)…; Αλλά και στο μετρό ξέρουμε ότι υπάρχουν πορτοφολάδες αλλά δεν τους αποκαλούμε γνωστούς-άγνωστους…

POLICE- ROXANNE

Άστο καλό είναι και το red light...

Oπαδοί, μπάλα κτλ

Ομάδες, ποδόσφαιρο, μπάσκετ κτλ είναι τελικά μεγάλο λούκι. Εντάξει αυτό έχει ειπωθεί εδώ και κάμποσα χρόνια αλλά δεν μπορείς να μην εκφράσεις το θαυμασμό σου για το συγκεκριμένο φαινόμενο… Δεν αποτελεί στην ουσία του τίποτα παραπάνω από τη λατρεία του τίποτα. Στενοχωριέσαι, χαίρεσαι –και χειρότερα- κλαις ουρλιάζεις και για να μην κοροϊδευόμαστε δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα που να είναι με μια ομάδα και να μην έχει σκεφτεί έστω μια φορά στη ζωή του να πλακωθεί με ‘’αλλόθρησκο’’.

Το όλο ψυχολογικό σύστημα έχει θετικά και αρνητικά. Ναι ναι υπάρχουν και θετικά, δεν είναι δυνατόν όλοι όσοι ασχολούνται να είναι καθυστερημένοι βολεψάκηδες όπως λένε οι φίλοι μας οι προοδευτικοί διανοούμενοι. Ας το πιάσουμε λοιπόν από τα αρνητικά. Τι να πιάσουμε δηλαδή, όλοι τα ξέρουμε. Αποχαύνωση, κοροϊδία και στην τελική τσάμπα πόνος και θερμίδες για να κονομήσουν λίγοι και να αποκτήσουν το δικό τους κοπάδι τσάμπα –έτσι θέλουν να πιστεύουν δηλαδή ότι γίνεται. Σπίτια αναστατώνονται, ακόμα και οικογένειες φτάνουν κοντά στη διάλυση για την αρρώστια (διαφόρων χρωματισμών). Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν κανένα λόγω ύπαρξης. Δε θα βελτιωθεί κανενός η προσωπική κατάσταση αν κερδίσει η ομάδα την οποία ο καθένας έχει επιλέξει, όχι βάσει κανενός ιδιαίτερου κρητιρίου ή κάποιας ωριμότητας αλλά με αφελή περιστατικά της παιδικής ηλικίας αν δεν υπάρχει κάποιος συγγενής να προσελκύσει με πολύχρωμα κασκόλ και καπελάκια…
Τα θετικά του να υποστηρίζει κανείς μια ομάδα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ένα σωσίβιο. Όταν όλα πάνε σκατά τι καλύτερο από το να μπορείς να πάρεις ανέξοδα μια πραγματικά πηγαία χαρά! Βέβαια αν η ομάδα χάσει θα χωθείς περισσότερο στα παραπάνω αλλά αξίζει καμιά φορά… Ας μη ξεχνάμε βέβαια ότι μέσω του φαινομένου ‘’ομάδα’’ κάποιος φρέσκος στη ζωή μπορεί να πάρει εύκολα μαθήματα για τη άτιμη τη μοίρα. Πόσο προφητικό αυτό το ‘’στις χαρές και στις λύπες μαζί’’ και σε πόσα πράγματα θα κόλλαγε…

Xριστούγεννα

Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα με τα Χριστούγεννα. Φτάσαμε μια κάποια ηλικία και βαρεθήκαμε ρε παιδιά! Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους.
Στολισμοί και πανυγηράκια με ξεκάθαρο σκοπό την κονόμα από τους εμπόρους. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό. Η αγορά πρέπει να κινείται, ο κόσμος να εργάζεται και το χρήμα να κυκλοφορεί. Όσο περισσότερο χρήμα κυκλοφορεί τόσο πιο ‘’ευτυχισμένοι’’ είμαστε. Σίγουρα όμως ο χειρότερος εχθρός του διευθυντή επικοινωνίας είναι ο κορεσμός του κοινού του. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι με τους συνεχείς εορτασμούς αντι για τη αφύπνιση του θρησκευτικού και φιλεύσπλαχνου εαυτού μας μπορούν να προκληθούν τα αντίθετα αποτελέσματα. Όταν ο κάθε δήμαρχος προσπαθεί να κάνει κάτι ξεχωριστό για να ξεπεράσει τον προηγούμενο είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούμε στην γελοία υπερβολή! Τότε πραγματικά έχουμε ευτελισμό. Όταν οι καταστηματάρχες και τα ΜΜΕ σκαρφίζονται και μεγαλοποιούν εορτασμούς (Αγ. Βαλεντίνος, κούλουμα, Τσικνοπέμπτη κτλ) για το χρήμα πολύ γρήγορα και το κοινό θα καταλάβει περι τίνος πρόκειται και θα ακολουθήσει η αδιαφορία. Η μπάλα τότε θα πάρει μικρές και μεγάλες θρησκευτικές εορτές…

Από την άλλη να γίνουν δεκτές οι δικιές μου πρωτοποριακές προτάσεις για εορτασμό κάθε δύο χρόνια μάλλον χλωμό το βλέπω… Μην ξεχνάμε και τον μεγάλο πνευματικό ηγέτη (βλ Εκκλησία).

Ίσως βέβαια να φταίει κυρίως ότι γέρασα και ενδιαφέρον δεν βρίσκω. Για τα πιτσιρίκια ο χρόνος μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα περνά πολύ αργά…

Sex Pistols。God Save The Queen

Για κάτι ξεχασμένους εκεί στο νησί...
Θυμηθείτε, ''Oh lord God have mercy all crimes are paid''...

Μέσα μαζικής μεταφοράς

Μετά από παράκληση αρκετών εν Χριστώ αδερφών αποφάσισα να δημοσιεύσω το πρόγραμμα που περιεργάζομαι από μικρό και καταταλαιπωρημένο παιδί και αφορά τη λύση του προβλήματος των ΜΜΜ τουλάχιστον στην Αθήνα – αλλά με λίγη θέληση θα μπορούσε Να βοηθήσει όλες τις μεγάλες πόλεις ετούτου του μάταιου κόσμου.

Παίρνοντας ως δεδομένα τον διαρκώ αυξανόμενο αριθμό αυτοκινήτων και τους στενούς και πολλές φορές αδιαπέραστους δρόμους, της εντελώς άναρχα δομημένης πόλης, εστιάζω σε τομείς που όντως υπάρχει περιθώριο δράσης.

Ξεκαθαρίζω τη θέση μου από την αρχή. Για τα περισσότερα προβλήματα στις συγκοινωνίες αυτή τη στιγμή μεγάλη ευθύνη φέρουν οι ηλικιωμένοι επιβάτες. Οι περισσότεροι είναι σωματικά ασθενείς, η ζωή σε μια τσιμεντούπολη τους έχει φορτώσει ψυχολογικά προβλήματα και ας μην ξεχνάμε το κλασσικό σύμπλεγμα των ηλικιωμένων προς τους νεότερους (‘’τσογλάνια και πουτανάκια όλοι τους’’). Όλα τα παραπάνω που κουβαλά η συγκεκριμένη ηλικία είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο ότι -αν όχι όλα μαζί σίγουρα κάποια από αυτά –εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια κάθε μετακίνησης με τα ΜΜΜ. Επτά η ώρα που πας για δουλειά είναι εκεί έτοιμοι για κουβεντούλα ή γενικά για τζέρτζελο, η ίδια κατάσταση και το απόγευμα όταν επιστρέφεις λιώμα και γυρίζουν και αυτοί από το Ζάππειο… Τα λεωφορεία-τρόλεϊ-ηλεκτρικός είναι βέβαια πνίχτρα αλλά η τρίτη ηλικία ορμά σπρώχνοντας πατώντας και βρίζοντας για να βρει θέση… Τι και αν δεν υπάρχει καμία; ‘’Kανένας σεβασμός γα τους απόμαχους της ζωής… δε ντρέπεστε άρρωστη γυναίκα ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!’’. Οι συγκεκριμένοι απόμαχοι βέβαια έχουν ανέβει για δύο στάσεις και κρατούν στη μασχάλη ένα πάκο εφημερίδες. Πού να περισσέψει χέρι για να κρατηθούν, πρέπει να καθίσουν… Τι και αν ο πιτσιρικάς έχει πεθάνει να κουβαλά κιβώτια ή να διαβάζει ή…ή… όλη μέρα;

Δεν είναι μόνο ο χώρος που κρατούν μέσα στα λεωφορεία. Είναι ψυχολογική φόρτιση αλλά και τα διάφορα ελαττώματα της ηλικίας που φέρνουν τους ίδιους βέβαια σε δύσκολη θέση αλλά και τους συνεπιβάτες τους.

Και προτείνω. Γιατί να μην υπάρξουν συγκεκριμένα βανάκια-λεωφορεία επιφορτισμένα και εξοπλισμένα κατάλληλα για τη μεταφορά αυστηρά ατόμων άνω πχ των 70; Bανάκια με στάνταρ δρομολόγια, άνετα και με καταρτισμένο κατάλληλα προσωπικό. Πώς να αντέξει ένας τυχαίος οδηγός που οδηγεί ένα λεωφορείο με εκατό άτομα, του κορνάρουν ταυτόχρονα δέκα, είναι καθηλωμένος για δέκα λεπτά με 40οC και μια γιαγιά του τσιρίζει να της ανοίξει στη μέση της Πανεπιστημίου…;

Ίσως είμαι λίγο υπερβολικός. Πιστέψτε με η ζωή με έκανε. Πριν όμως με κακολογήσετε σκεφτείτε ότι το θέμα δεν είναι να ρίξουμε όσους μας ενοχλούν στον Καιάδα –ούτε προτείνω κάτι τέτοιο- απλά να κάνουμε τη συμβίωση μας όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη.

Κονκισταδόρες

Για τους ιθαγενείς της Αμερικής δηλαδή τα θύματα των ‘’ανώτερων ευρωπαικών φυλών’’ πολλά μπορούμε να πούμε. Όταν σήμερα συζητάμε για τις επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κτλ και λέμε που ‘ναι ο Θεός να ριξει φωτιά, δε σκεφτόμαστε ότι η Ιστορία έχει δώσει της απαντήσεις της.
Εκείνοι οι κακόμοιροι Ινκας-Αζτέκοι κτλ δεν έφταιξαν ποτέ σε τίποτα γιατί να υποστούν μια πραγματικά άθλια γενοκτονία. Γιατί ήταν άθλια δε χρειάζεται να αναφερθεί. Οι συγκεκριμένοι τύποι ήταν άκακοι –για τους Ευρωπαίους αποίκους- έως βλακείας. Αφού οι νέοι τους θεοί τους καταλήστεψαν με καθρεφτάκια, τους εξόντωσαν γιατί και τα καθρεφτάκια κοστίζουν…
Δυστυχώς η θεία δίκη είχε δικαστήριο εκείνη τη μέρα και η αγέλη των κονκισταδόρες δε βρήκε εμπόδια στο να καθαρίσει το Νέο Κόσμο από πρωτόγονα ανθρώπινα ζωύφια…
Πραγματικά ο τρόπος κατάκτησης από τους πρώτους Ισπανούς κατακτητές είναι για γέλια μέσα στην τραγικότητα του. Ειδικά η περίπτωση την κατάκτησης του Περού από τον Pizarro είναι για γέλια μέσα στην τραγικότητα της. Ο τύπος με 180 στρατιώτες κατάφερε να υποδουλώσει έναν τοπικό βασιλιά που είχε στη διάθεση του γύρω στους 80,000. Με απάτη βέβαια αλλά όλα έχουν τα όρια τους.
Τελικά μήπως εκείνοι οι πολιτισμοί δεν άξιζαν να επιβιώσουν στο διεθνοποιημένο περιβάλλον όπως πιστεύουν πολλοί σημερινοί αγγλοσάξωνες; Ίσως αν ο πολιτισμός μετριέται στην τεχνολογία των όπλων… Κατά τ’άλλα μάλλον ο πολιτισμός των Βίκινγκς είναι αυτός που μάλλον θα άξιζε να έχει εξολοθρευτεί.
Όπως αποδείχτηκε όμως η δύναμη είναι αυτή που αποφασίζει και οι δυστυχείς native Americans πιάστηκαν κορόιδα. Αυτό δεν αλλάζει. Η έλλειψη ‘’ανταγωνισμού’’, η ήρεμη και σε γενικές γραμμές εφησυχασμένη ζωή τους, που κυλούσε σε αρμονία με τη φύση τους γύρισε μπούμεραγκ γιατί σε αυτόν τον πλανήτη πρώτος στόχος –καλώς ή κακώς- δεν είναι η ευτυχία αλλά η επιβίωση.
Αυτό είναι κάτι που, αντίθετα με τους Ίνκας, εγκαίρως αντιλήφθηκαν οι αρχαίοι Έλληνες και έκαναν τρόπο ζωής τους τον πόλεμο και αντιπρότυπο την ‘’μαλακεία’’* που λέει και ο Θουκυδίδης ακόμα και στην μαλθακή Αθήνα. Αυτούς λοιπόν επικαλούμαστε σήμερα σαν γεννήτορες του Ευρωπαϊκού πνεύματος οπότε μάλλον δίκιο είχαν στην κοσμοθεωρεία τους…

* Από το μαλθακός έτσι;

The Smiths - Bigmouth Strikes Again

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΑ ΗΘΗ!

πάνια

Ακούγεται συχνά η θεωρία ότι γκροτέσκα θεάματα στυλ ‘’πάνια’’ έχουν μεγάλη τηλεθέαση μόνο και μόνο επειδή οι τηλεθεατές αποζητούν να δουν κάτι-κάποιον- σίγουρα χειρότερο απο αυτούς. Έτσι το παραπάνω θέαμα προσφέρει μια κάποια ανακούφιση.

Χμ...

Θα τοποθετούσα την παραπάνω στο σωρό με τις θεωρίες υποσυνειδήτου. Εδώ ανήκουν σκέψεις με κάπως περίεργα συμπεράσματα –όπως το παραπάνω- που αναζητούν αιτιολογία στη σκοτεινή και χαώδης περιοχή του εγκεφάλου, το υποσυνείδητο, το προεγώ. Πώς είναι δυνατόν κάτι το σκοτεινό και μυστήριο να προσφέρει αιτιολογίες; Έλα ντε; Αυτοί που τις επικαλούνται, φαντάζομαι θα έχουν κάνει κάποια έρευνα... Τέλοσπάντων κάποιες από αυτές τις θεωρίες τις νιώθεις πραγματικά να σε αποκαλύπτουν και κάποιες άλλες είναι απλά κουλές...

Για να επανέλθω: ας εξετάσουμε το φαινόμενο ‘’πάνια’’(δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη ‘’χειρότερη’’ λέξη να το χαρακτηρίζει) επιφανειακά –και όχι υποσυνείδητα-. Ο κόσμος το βλέπει για τον ίδιο λόγο που βλέπει κάθε τηλεοπτική μλκ. Η λέξη κλειδί είναι εντυπωσιασμός. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το ξέρουμε όλοι. Το ξέρει και όλο το τηλεοπτικό σινάφι αν και επικαλείται την αγάπη του ‘’κόσμου’’.

Όταν σταματάς με το αυτοκίνητο για να δεις το ατύχημα με τη νταλίκα δεν το κάνεις από αγάπη για τον ιδιοκτήτη του σμάρτ αλλά για το ΄΄εντυπωσιακό’’ του γεγονότος καθεαυτού. Η αγάπη, ο οίκτος, η αηδία και κάμποσα άλλα έρχονται μετά την ανάλυση του γεγονότος στο κεφάλι του καθενός. Βέβαια το πόσο έντονα θα είναι αυτά τα αισθήματα παίζει το ρόλο του. Αν η αηδία είναι τεράστια, ο ένας εντυπωσιασμός ακολουθεί τον επόμενο και η τηλεθέαση εξακολουθεί. Έτσι εξηγήσαμε και το φαινόμενο ΄΄πάνια΄΄.

Πάμε γι’άλλα.

Ιντερνετικά

O Γιωργάκης, ο Βενιζέλος, ο Ανδρουλάκης και φαντάζομαι κάμποσοι άλλοι πολιτικοί έχουν blog. ‘’Γράφουν προσωπικές σκέψεις και απόψεις’’.
Σοβαρά ρε παιδιά;
Δηλαδή ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και ένα τσούρμο άλλοι που τους λουζόμαστε στα παράθυρα κάθε μέρα ή μέρα παρά μέρα, δεν νιώθουν οτι εκφράζονται αρκετά ή οτι το κοινό δεν έχει ενημερωθεί αρκετά για κάποιες πτυχές της προσωπικότητας τους...;
Τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει. Απλά και μόνο έμαθαν από κάπου οτι άν μαθευτεί μέσα από τις κομματικές εφημερίδες και κανάλια οτι γράφουν στο διαδίκτυο θα ανέβει η δημοτικότητα τους. Σε ποιούς όμως; Έλα ντε. Πιθανότατα σε ελάχιστους και σε γι’αυτό άλλωστε οι αραιές ενημερώσεις που κάνουν, θα γίνουν ακόμα αραιότερες... Αλήθεια τώρα, πείθει κανέναν ο Βενιζέλος οτι ξέρει τι είναι blog. Απλά του είπανε οτι είναι πιασάρικο και έτρεξε...
Το ίντερνετ είναι χώρος ελεύθερης συνδιαλλαγής απόψεων και ιδεών. Αυτό είναι πάνω από όλα. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που υιοθετούν αυτό το συνοθύλευμα ιδεολογιών που εκφράζουν οι παραπάνω πολιτικοί. Σεβαστό.
Απλά είναι πολύ εκνευριστικό να βλέπεις να εισχωρούν παντού, σε κάθε τι πρωτότυπο, κάθε είδους ‘’εκμεταλλευτές’’.

Κατα τ’άλλα σερφάροντας μπορείς να δεις πολλα κουλά αλλά κάποιες φορές το κακό παραγίνεται. Ακόμα περισσότερο αν αυτά που βλέπεις είναι αληθινά.... που πάει αυτός ο κόσμος... Και εξηγούμαι. Youtube, metacafe, googlevideo κτλ πολύ βαρβαρότητα. Ειδικά εκεί στο Αμέρικα το έχουν παραχέσει. Μπορεί να περπατάς στο δρόμο και να βρεθείς λιωμένος στο ξύλο. Ακόμα χειρότερα όταν αυτά γίνονται σε μια δυτική δημοκρατία και ξέρεις οτι αργά ή γρήγορα θα φτάσουν και στη γειτονιά σου. Ίσως βέβαια να έχουν ήδη φτάσει απλά τώρα εγώ είδα συγκεκριμένες σκηνές...
Άντε καλά μυαλά!

Δημοκρατία

Με τον καιρό στην Ελλάδα εγκαθιδρύουμε ένα νέο είδος ‘’δημοκρατίας’’. Εντός εισαγωγικών γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό που λέει αλλά κάτι άλλο. Η ακριβής του ονομασία θα βρεθεί χρόνια αργότερα από τους ιστορικούς, σαν το Βυζάντιο ένα πράγμα.
Λοιπόν το σύστημα διακυβέρνησης στην μεγάλη χώρα μας λειτουργεί ως εξής: κάθε τέσσερα χρόνια (σπανίως) γίνεται ένα πανελλήνιο πανηγύρι και ψηφίζουμε θίασο που τον αποκαλούμε ‘’κυβέρνηση’’. Κοινοβουλευτικός έλεγχος και άλλα συνταγματικά στην ουσία υπάρχουν μόνο στα λόγια και για να αισθάνονται οι βουλευτές οτι κάπου μετέχουν και είναι ‘’κάποιοι’’. Κατα συνέπεια κυβερνητικό πρόγραμμα και άλλα ιδεολογικά υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Προσπάθεια βέβαια για να τηρηθούν σε γενικές γραμμές οι κατευθύνσεις που είχαν εξαγγελθεί πάντα γίνονται –για να μην απογοητευθούν και αυτοί που μελέτησαν πριν ψηφίσουν και δεν έβλεπαν μόνο τηλεόραση- αλλά δε θα πεθάνουμε κιόλας... Και εξηγούμαι. Με την πρώτη προσπάθεια κάποιας αλλαγής σίγουρα κάποιοι μεγαλο.. θα θιγούν. Θα βάλουν λοιπόν τα σκυλια τους –μμε- να γαυγίσουν. Όσο ναναι κάποιον όχλο θα επιρρεάσουν. Το αποτέλεσμα είναι οι, καλοβολεμένοι στην ελίτ, πολιτευτές εν μία νυκτί να αλλάξουν ολόκληρο ‘’κυβερνητικό’’ πρόγραμμα. Εδώ φαίνεται βέβαια και πόσο οι αντοχές του συστήματος είναι για γέλια...
Τι και αν η πλειοψηφία έχει αποφανθεί μέσω επίσημων θεσμικών διαδικασιών; Η λαϊκή κυριαρχία πάει περίπατο και έμμεσα ίσως παραδεχόμαστε όλοι (σχεδόν...) οτι δεν ξέραμε τι ψηφίζαμε... Κάποιοι το λένε τηλεοπτική δημοκρατία αλλά το ‘’δημοκρατία’’ είναι εντελώς άστοχο εκτός αν οι ιδιοκτήτες των καναλιών έχουν το χάρισμα να αφουγκράζονται αμέσως τι θέλει η πλειοψηφία αλλά τόσα εκατομμύρια κοριοί κοστίζουν.
Θα επανέλθω.

Καθηγηταριό...

Άκουγα τις προάλλες κάμποσους που είχαν μαζευτεί και συζητούσαν για την κατάντια των ελληνικών πανεπιστημίων. Όλοι τους καθηγητές και πρυτάνεις!!
Πριν καμιά βδομάδα πάλι ρωτάγανε γιατί τα παιδιά κάνουν φροντιστήρια και τις απαντήσεις έδιναν οι συνδικαλιστές των δασκάλων, ΟΛΜΕ και σία...

Μα καλα ρε παιδιά, εσείς που κάνετε αυτά τα υποτιθέμενα ρεπορτάζ, δε σας έχει περάσει καθόλου από το μυαλό για τα θέματα που ρωτάτε, οτι αυτοί οι δασκαλοκαθηγητάδες ίσως είναι το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος!! Ρωτώντας μόνο αυτούς είναι δυνατόν να κατηγορήσουν ποτέ τον κλάδο τους, ιδίως όταν είναι και εν ενεργεία;; Αυτοί είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους πάντες και τα πάντα (ένας δάσκαλος είπε οτι κυρίως φταίνε οι τοίχοι που μπάζουνε...) για να μην πουν τίποτα για το χειρότερο είδος δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας. Αυτή που κατέχει άριστα το συνάφι τους.
Εντάξει θα πω το κλασικό- δεν είναι όλοι ίδιοι και μη γενικεύουμε αόριστα.
ΟΜΩΣ, όταν αυτά που λέω καλύπτουν αποδεδειγμένα το 98% του κλάδου (των πανεπιστημιακών) δεν νομίζω να σφάλλω γιατί δεν τονίζω τη συμβολή του 2% στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα (μπρρρρρρρρρρ).
Και για να επανέλθω άκουγα τον αρχιερέα των πρυτανοκαθηγητάδων (ονοματάκι απο Βερ...) και τι ξεφουρνίζει ο αθεόφοβος;; Για όλα φταίνε οι αιώνιοι φοιτητές γιατί αντιγράφουνε και γεμίζουν τα αμφιθέατρα στις εξεταστικές... (μετά από αυτό που μόλις πληκτρολόγησα δε θαναι καθόλου παράξενο να ξαναπέσει ο server του blogger και άντε να ξαναγράφω...).
Οι ‘’αιώνιοι’’ θα είναι οι τελευταίοι που θα αντιγράψουν γιατι μετά από τόσες φορές που έχουν δώσει το μάθημα ξέρουν κάθε σελίδα νεράκι... Η λογική λέει οτι άμα πας να δώσεις για έκτη φορά δε ρισκάρεις σκονάκι και δε σου χρειάζεται. Από την άλλη άμα είσαι πρωτοετό θες να κάνεις τη ‘’μαγκιά’’ σου.
Και κάτι ακόμα. Τις αίθουσες τις γεμίζουν κάτι απίθανοι βυσματίες με μεταγραφές από Ρουμανία κτλ και κάτι περίεργοι καθηγητάδες (οι περισσότεροι) που αποφασίζουν πόσοι θα περάσουν με ποσοστά. Ένας γνωστός μου το έλεγε βαθμολογική πολιτική...

Ας διαλογιστώ τώρα για να ηρεμίσω λίγο. Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ..............................

Κάτι σχετικό με τον καιρό

Μου αρέσουν αυτές οι κρύες, γκρίζες μέρες του χειμώνα. Είναι μέρες σαν αυτές που σε αφήνουν να απολαύσεις μια κακή διάθεση.

Μπιλ Γουάτερσον (Αμερικανός κομίστας)
clopyright ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κομματικά

Έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν και πιθανότατα θα εξακολουθήσει να συμβαίνει και για πολλά χρόνια ακόμα. Η αντιπολίτευση επιτίθεται στην κυβέρνηση για κινήσεις τις οποίες το δικό τους κόμμα υποστήριζε και προωθούσε όταν κυβερνούσε αυτή, όπως επίσης και η κυβέρνηση προωθεί προτάσεις που η ίδια κατακεραύνωνε όταν ήταν αντιπολίτευση.
Πολύ ‘’πρωτότυπο’’ αυτό. Ολίγον από λαϊκισμό για την ικανοποίηση της μάζας με αρκετή υπακοή στις προσταγές του ευρωπαϊκού οικονομικού περιβάλλοντος, είναι η διαχρονική συνταγή των ελληνικών κυβερνήσεων.

Το πραγματικά αξιοθρήνητο του πράγματος είναι και η ιδεολογικές μεταβολές των οπαδών των παραπάνω κομμάτων. Αλλάζουν τις απόψεις τους σχεδόν ταυτόχρονα με τον ‘’πρόεδρο’’ τους. Και μιλάμε για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων.
Είναι άνθρωποι που τους βλέπουμε στο δρόμο, τους μιλάμε καθημερινά.
Πάντα εφοδιασμένοι με επιχειρήματα –έχουν φροντίσει γι’αυτό οι εκδότες και οι καναλάρχες- είναι έτοιμοι να αποστομώσουν οποιονδήποτε αλλόθρησκο.
Προσοχή! Είναι πολλοί αλλά δεν είναι όλοι. Είναι η μειοψηφία –ένα 5-10% - που μετακινείται και πάντα κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών.
Υπάρχει ελπίδα;
Εγώ ακόμα το δουλεύω πάνω στο στύλο. Περιμένω προτάσεις…


Κάτι άσχετο τώρα με αφορμή το σχόλιο ενός Έλληνα μετανάστη.
Ναι οι Αμερικάνοι σε σήριαλ και ταινίες το έχουν παρακάνει με το σεξισμό.
Μια ωραία γκόμενα χωράει παντού, είτε είναι δίπλα στο Σταλόνε είτε στο Τζακ Νίκολσον και τη Μέριλ Στριπ.
Έβλεπα τις προάλλες (είχαν έρθει κάτι κατασκηνωτές με τηλεόραση για να μην παρεξηγούμαστε) το ‘’στον τόπο του εγκλήματος’’. Μια σειρά που θέλουν να της προσδώσουν σοβαρότητα αφού δεν υπάρχει ρομάντζο και ο σκηνοθέτης επιμένει πολύ στην επιστημονική πλευρά των εγκλημάτων.
Ε λοιπόν στην ομάδα των ερευνητών μετέχουν τέσσερεις κοπέλες γύρω στα είκοσι πέντε!! Μια ξανθιά με σιλικονάτους θωρακικούς μύες, μια καλογυμνασμένη καστανή κατσαρομάλλα, μια Λατίνα και μια Ασιάτισσα με παρόμοια σωματικά χαρίσματα. Το κατάστημα διαθέτει τα πάντα . Όλοι οι τσοντόφιλοι ικανοποιούνται και προσφέρουν τηλεθέαση.
Για πιο σκληρές καταστάσεις το έχω ξαναπεί υπάρχει το ίντερνετ.

Αθήηηηήηηηηνά

Είναι η Αθήνα ρε γαμώτο η ασχημότερη Ευρωπαϊκή πόλη;

Οι περισσότεροι συμφωνούν.

Δεν έχουμε μνημειώδη αναγεννησικά κτίρια, εντυπωσιακά δείγματα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, ούτε καν περιποιημένες προσωπικές κατοικίες μιας και οι πλειοψηφία ζει σε μουντές πολυκατοικίες.

Αυτό που έχουμε και χρησιμοποιούμε για να προσελκύσουμε τουρισμό είναι τα ‘’αρχαία’’.

Ναι ναι όταν οι άλλοι καβάλαγαν βελανιδιές εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Σωστό και μη εξαιρετέο. Είναι όμως και λιγάκι αίσχος να έχουμε περικυκλώσει αυτά τα ερείπια μιας αρχαίας ένδοξης περιόδου με παραγκοειδή κτίσματα. Αλήθεια μπορούμε να παρομοιάσουμε την κατά τ’άλλα αξιαγάπητη Πλάκα με την ‘’παλιά πόλη’’ της Ρώμης, της Πράγας ή του Παρισιού; Φυσικά και όχι, όμως τώρα είναι κάπως αργά για να φτιάξουμε μια νέα ‘’παλιά πόλη’’. Από τη άλλη κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνικού κράτους δεν επέτρεψαν μια τέτοια θαυματουργή ανοικοδόμηση στα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Τα οικονομικά μας επέτρεψαν ένα Πανεπιστήμιο, μια Βιβλιοθήκη, το Καλλιμάρμαρο και κανα δυο άλλα ‘’κλασικά ‘’ κτίρια που κάνουν την πρωτεύουσα να μοιάζει λίγο με τις δυτικές ανταγωνίστριες της.

Τις τελευταίες δεκαετίες βέβαια νέες κατασκευές νέοι εντυπωσιακοί δημόσιοι χώροι αναγείρονται για να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Στο τέλος τέλος δε θα πρέπει να ξεχνάμε και το πόσο ‘’νέα’’ είναι η αρχαία Αθήνα όσον αφορά τη σύγχρονη εποχή σε σχέση με τις δυτικές πρωτεύουσες που η αρχιτεκτονική τους εξέλιξη υπήρξε αδιατάραχη για τριακόσια με τετρακόσια χρόνια.

Έχω βαρεθεί να ακούω διάφορους να προτρέπουν τον κόσμο στη κατανάλωση φυσικών προϊόντων.

Λάθος όρος παιδιά.

Ο,τιδήποτε χρησιμοποιούμε στη γη προέρχεται από αυτή τη ρημαδοφύση. Ακόμα και αυτό το πετρέλαιο που έχει ακούσει τα πάνδεινα και αυτό από τη φύση το βγάζουμε. Οι περισσότεροι βέβαια λέγοντας φύση εννοούν υλικά που δεν έχουν υποστεί ανθρώπινη επεξεργασία. Όμως και τα ραδίκια που μαζεύουμε στο βουνό πριν τα φάμε δεν τα βράζουμε; Επεξεργασία είναι και αυτό. Αλλά και όποιο άλλο υλικό έχει δημιουργηθεί στο εργαστήριο με χημικές ενώσεις κτλ πάλι τα πρωτογενή υλικά του ''φυσικά'' είναι.

Ο άνθρωπος από τότε που δημιουργήθηκε επεξεργάζεται πράγματα που βρίσκει διάσπαρτα στη φύση. Όπως περνά ο καιρός αυτή η επεξεργασία γίνεται όλο και πιο λεπτομερειακή. Τα ζώα έχουν ένστικτο, εμείς εξελιγμένο εγκέφαλο. Ευχή και κατάρα.

Μπορεί αυτή η εξέλιξη στην επεξεργασία των υλικών που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα να μας βλάψει; Bέβαια. Έτσι τουλάχιστον έδειξε η ιστορία. Νέα φάρμακα φέρνουν νέους ιούς, νέα όπλα δημιουργούν νέους δικτάτορες. Αυτό όμως θα γίνει. Το ανθρώπινο πνεύμα δεν μπορεί να περιοριστεί. Τα ευχολόγια είναι η μόνη μας προστασία. Μέχρι σήμερα τα πάντα συγκρατούνται από μια λεπτή κλωστή πριν γίνει το μπαμ πουθενά. Πραγματικά ο άνθρωπος όπως μπορεί συγκρατείται για να μην καταστρέψει τον πλανήτη και τον εαυτό του.

Παγκόσμια συνέδρια για την προστασία του περιβάλλοντος κτλ γίνονται κατά καιρούς, με πενιχρά αποτελέσματα κατά τους ειδικούς αλλά όπως φαίνεται υπάρχει κάποια ανησυχία. Αλλά με τη άνθηση όλου αυτού του ‘’υγιεινού’’ τρόπου ζωής φαίνεται ότι ο άνθρωπος σε ατομικό επίπεδο δεν τα παρατάει.

Κάποιοι το λένε ένστικτο επιβίωση εγώ θα έλεγα συνειδητοποίηση της κατάστασης. Τα ζώα έχουν ένστικτο.

Κάντο από το σπίτι σου

Από το γραφείο σου σήμερα μπορείς να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα. Μόνο με τα ψώνια από το σούπερ-μάρκετ θα βρείς κάποιες δυσκολίες γιατί στην Ελλάδα μόνο δυο-τρία προσφέρουν παράδοση κατ’οίκον. Κατά τα άλλα αν έχεις υπολογιστή με πρόσβαση μπορείς να αποφύγεις πολλούς από τους κινδύνους της καθημερινότητας...
Εγώ βέβαια πάνω στο στύλο έχω κάποια προβλήματα. Για τα κούριερ ανήκω στους δυσπρόσιτους...
Βγαίνουν κατά καιρούς διάφοροι που ανακαλύπτουν προβλήματα όπως αποξένωση, κατάθλιψη κτλ στη χρήση του διαδικτύου. Μα καλά ρε παιδιά άμα πάρω το τρόλεϊ, φάω μια ώρα στριμωγμένος σαν σαρδέλα, μέσα στην καυσαερίλα, ιδρώσω-ξε-ιδρώσω ακίνητος και αφού φτάσω στο μαγαζί περιμένω κάμποση ώρα σε μια ουρά και στο τέλος αναγκαστώ επι δέκα λεπτά να εξηγώ στον ζαλισμένο πωλητή τι θέλω, ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ θα έχω κοινωνικοποιηθεί;
Παράλογα πράγματα. Αόριστα, επαναλαμβανόμενα και με πολύ μικρή δόση αλήθειας επιχειρήματα που απλά υποστηρίζουν το αθάνατο ελληνικό ρητό ‘’κουβέντα να γίνεται’’.
Βέβαια υπάρχει και το ζήτημα του κόστους. Έχει έρθει και έδω ο εκσυγχρονισμός. Τσάμπα η παράδοση και οι επιχειρηματίες επιτέλους κατάλαβαν οτι ακόμα και στην α-δικτύωτη Ελλάδα οι ηλεκτρονικές παραγγελλίες είναι πιο φθηνές από τη συντήρηση ενός καταστήματος.
Είμαστε όμως και πρωτοπόροι. Στην Αγγλία η παράδοση πίτσας στο σπίτι χρεώνεται και πολύ μάλιστα. Ελπίζω βέβαια να μη συμβαίνει το αντίθετο, να είναι δηλαδή η επιπλέον χρέωση καμια νέα μόδα και μας τη φέρουν και δω... Φτου, φτου φτου.

Εθνική γιορτή σήμερα με παρελάσεις κτλ. Καιρός για βόλτα και αραλίκι.
Δεξιά και αριστερά κόσμος να δεί το θέαμα –οικογένειες κατα κανόνα. Τα πιτσιρίκια θαυμάζουν τους στρατιώτες με τις καραμπίνες και οι μπαμπάδες τις μαθητριούλες με τα μίνι. Άντε καλή διασκέδαση να έχουμε αν και εγώ θα την πέσω λίγο πάνω στον ευρύχωρο στύλο μου.

Χόλιγουντ

Λοιπόν αυτή η δικτατορία των ταινιών του Χόλιγουντ τελικά πρέπει να έχει συμβάλλει στην αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών παγκοσμίως. Δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες εταιριών/παραγωγοί/σκηνοθέτες να μην αντιλαμβάνονται πόσους στομαχόπονους προκαλούν οι ανουσιοβαρετές ταινίες τους.
Δεν είναι η θεματολογία τους το πρόβλημα. Έχουν καταπιαστεί κατά καιρούς σχεδόν με τα πάντα (εντός βέβαια κάποιων λογικών ορίων του πολιτικώς ορθού).
Είναι η δομή τους που σε κάνει να θες να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά (πολλά λέω;).
Όλα έχουν εκ των προτέρων υπολογιστεί με βάση καλές και δοκιμασμένες στην παγκόσμια αγορά συνταγές. Για ποιο λόγο να κάτσει κανείς να παρακολουθήσει μια ταινία όταν ξέρει με ακρίβεια πώς αυτή θα εξελιχθεί από τις πρώτες κιόλας σκηνές. Το τέλος βέβαια αν αυτό θα είναι ‘’χάπι’’ ή όχι, αποκλειστικά στα κοινωνικά-θρίλερ εξαρτάται από τις εκάστοτε ορέξεις της αγοράς. Πριν κάποια χρόνια οι ήρωες είχαν μια τάση να πεθαίνουν δοξασμένα στο τέλος ενώ τελευταία οι απώλειες περιορίζονται στους δεύτερους ρόλους όπως γινόταν πολύ παλιότερα…
Στις κωμωδίες δεν τίθεται θέμα. Οι πλειοψηφία τους απευθύνεται σε άτομα έως δεκατριών το πολύ ετών. Ποιος θέλει να τρομάξουν τα πιτσιρίκια και να αρχίσουν τις ερωτήσεις. Οι ταινίες σε αυτή την περίπτωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ευχάριστο νανούρισμα γεμάτο ηθικές αξίες. Οι συγκεκριμένες δεν πειράζουν κανένα, δεν κάνουν ‘’κακό’’, αν εξαιρέσει κανείς ότι είναι ενδιαφέρουσες μόνο για το αποκλειστικά οριοθετημένο κοινό στο οποίο απευθύνονται…
Στις ταινίες δράσης η σπατάλη χρημάτων είναι τερατώδης. Ολόκληρες πόλεις ανατινάζονται, άνθρωποι πηδάνε από το χείλος του γκρεμού και αρπάζονται από τυχαία αεροπλάνα (λέγε με Τζέημς…). Αφού λοιπόν υπάρχει τέτοια οικονομική άνεση γιατί δεν αποφασίζει ποτέ κανείς να χρησιμοποιήσει ένα λίγο διαφορετικό σενάριο; Τόσες και τόσες ταινίες-φούσκες έχουν πάει άπατες, δεν αξίζει το ρίσκο;
Τελοσπάντων εμένα αποκλείεται να με ακούσουν οπότε…

Ποιός θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο...II

Και συνεχίζω από το παραπάνω.
Βασικά επειδή υπήρξαν αντιδράσεις να ξεκαθαρίσω ότι συμπεριλαμβάνομαι και γω στους ‘’ποντικούς’’ αφού όλοι όσοι έχουμε κάνει έστω και μια πολιτική σκέψη το ίδιο πράγμα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού…
Επειδή πολλοί όμως έχουμε αυτό το βίτσιο, το επάγγελμα καθεαυτό του ηγέτη δεν απευθύνεται σε άτομα με συγκεκριμένες ικανότητες και ταλέντα.
Τα παιδάκια στις ταινίες όταν τα ρωτάνε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις πάντα απαντάνε με βάση την προβολή της συγκεκριμένης ‘’ενασχόλησης’’.
Δεν είναι περίεργο όμως που κανένα ποτέ δε λέει ‘’πρωθυπουργός’’ ή ‘’πλανητάρχης’’; Eίναι αναμφισβήτητα από τα πιο προβεβλημένα επαγγέλματα.
Όμως το παιδάκι που θα πει κάτι τέτοιο θα του κολλήσει η ρετσινιά του ψώνιου ή χειρότερα του ελαφρώς καθυστερημένου. Αντίθετα είναι απολύτως φυσιολογικό ένα πιτσιρίκι να θέλει να γίνει αστροναύτης ή Ιντιάνα Τζόουνς ή Μπάτμαν…
Η ηδονή της ηγεσίας έρχεται αργότερα, μαζί με την εφηβεία.
Μαζί με το σεξ είναι κάτι που αρέσει σε όλους και όλοι έχουν φανταστεί τον εαυτό τους να το κάνει. Δεν απαιτεί να είσαι κάτι το ιδιαίτερο γι’αυτό και όλοι τηρούν τις προϋποθέσεις. Όσο για την θεωρία ότι ο ηγέτης πρέπει να είναι καλός σε πολλούς τομείς και όχι σε έναν η απάντηση είναι απλή.
Ο ταξιτζής πρέπει να είναι καλός οδηγός. Αν δεν είναι όμως δεν μπορεί να πάρει ταξί; Φυσικά και μπορεί αρκεί να έχει το βασικό –δίπλωμα. Αντίστοιχα τι δίπλωμα χρειάζεται για να γίνει κανείς πολιτικός; Πολύ απλά ΔΕΝ χρειάζεται.
Όσο για το ποιος είναι καλός που, αυτό απομένει να φανεί στην πορεία.
Από όσα βλέπουμε για το τι γίνεται στον Νέο Κόσμο (όχι αυτόν δίπλα στο Παγκράτι) στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε περίπου εννιά εκατ. τύπους με τις ίδιες τουλάχιστον ικανότητες με τον πλανητάρχη…

Ποιός θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο...

Αν πιστέψουμε αυτά που λέει ο Φρόιντ (εγώ τα πιστεύω), οι ανθρώπινες πράξεις κατευθύνονται από την ηδονή.
Αναζητούμε όλο και περισσότερα λεφτά για να προσελκύσουμε σεξουαλικό ταίρι…
Ντυνόμαστε καλά και χτενιζόμαστε πριν βγούμε έξω για τον ίδιο λόγο.
Ακόμα και όταν πλακωνόμαστε στο ξύλο και μπινελικώνουμε, τον ίδιο ύπουλο σκοπό έχουμε στο κεφάλι μας. Και στο ανθρώπινο κεφάλι μία σκέψη κυριαρχεί. Το σεξ ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό το μαγευτικό συναίσθημα της ηδονής.
Κάποιος ποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι καλά μας τα λες όμως με την πολιτική ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Καμιά ηδονή δεν βρίσκεται στις διαδηλώσεις και στο πήξιμο.
Η χαρά είναι αλλού. Κάθε άνθρωπος που κάνει μια πολιτική σκέψη στο υποσυνείδητο του έχει την γλυκιά επιθυμία να είναι ΑΥΤΟΣ που θα διοικήσει.
Οι κομμουνιστές το έπιασαν το νόημα και χρησιμοποίησαν την ανθρώπινη ματαιοδοξία καλά. Ποιος θα διοικεί; Ο λαός! Δηλαδή; Μα όλοι εσείς που αγωνίζεστε! Κάπου στην πορεία βέβαια όλοι κατάλαβαν ποιους εννοούσαν…
Η όλη κατάσταση θυμίζει κάπου εκείνα το καρτούν με τον Πίνκυ και τον Μπραίην. Εκείνο το κοντόχοντρο ποντίκι που σκοπός του ήταν να κατακτήσει τον κόσμο…
Από τον παππού στο καφενείο μέχρι τον Μπους όλοι έχουν νιώσει την χαρά αυτής της φαντασίωσης που αποτελεί την κινητήρια δύναμη για την ενασχόληση τους με τα κοινά. Μήπως εννοούσε αυτό ο Μάρτιν όταν έλεγε ‘’I have a dream’’…
Εντάξει πλάκα κάνω.

Πολιτικά κόμματα - ενημέρωση

Τελείωσαν και αυτές οι εκλογές και οι αλλαγές που έφεραν είναι πραγματικά κοσμογονικές.
Πραγματικά την παραπάνω πρόταση δε νομίζω να τη βρίσκει κανένας κάτοικος αυτού του πλανήτη πειστική έστω και αν ζει στη Νέα Γουινέα και η Ελλάδα για αυτόν σημαίνει τόσα όσα ο σουηδικός γρανίτης.
Ο Φουκογιάμα το είπε ξεκάθαρα. Άλλοι το κατάλαβαν, άλλοι όχι και στο τέλος και ο ίδιος αφού βαρέθηκε να εξηγεί το απέσυρε και ησύχασε. Ο πολιτικός πολιτισμός μας τελείωσε. Φιλελεύθερος καπιταλισμός και τέρμα. Φτάσαμε στο τέλος της γραμμής στη αναζήτηση για το τελειότερο πολιτικό σύστημα. Κάποιοι το αμφισβητούν στη θεωρία αλλά η πράξη τον επιβεβαιώνει.
Τα πολιτικά κόμματα όλων τον ανεπτυγμένων κρατών κάνουν προτάσεις λοιπόν για την καλύτερη διαχείριση του παραπάνω συστήματος. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ελλάδα και εκεί ακριβώς οφείλουν να εστιάζουν εκείνοι που έχουν αναλάβει την ενημέρωση του κοινού. Έστω και αν δεν υπάρχει διάθεση από πλευράς πολιτικών για ανάδειξη σήμερα διαφορετικών προτάσεων διαχείρισης με ξεκάθαρες κατευθύνσεις, μόνο η κοινή γνώμη μπορεί να ασκήσει πίεση προς αυτό τον στόχο.
Μια ενημερωμένη κοινή γνώμη. Ενημερωμένη βέβαια για τα ουσιώδη. Εφόσον το κέρδος είναι ο σκοπός κάθε εκμετάλλευσης δεν παραβλέπουμε ότι τα περισσότερα ΜΜΕ κινούνται στο ρυθμό που επιβάλλει. Άλλο όμως αυτό και άλλο πράγμα η αποκλειστική προσήλωση στον ανούσιο εντυπωσιασμό, στην ανέξοδη παραγωγή ‘’επαναστατών χωρίς αιτία’’. Τα ΜΜΕ έχουν μια αποστολή πρέπει να εμπεδωθεί ότι αυτή δεν είναι η κονόμα. Αυτή είναι μόνο υποστηρικτικό μέσο. Ας το καταλάβουν νωρίς πριν τον ανεπανόρθωτο ευτελισμό τους.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι όμως πάνω από όλα πρέπει να καταλάβουν το ρόλο τους στην διαμόρφωση της ιστορίας, η σημασία του οποίου ξεπερνά κατά πολύ τις πρόσκαιρες και τις περισσότερες φορές απερίσκεπτα ιδιοτελείς επιδιώξεις των απλά και μόνο ‘’εμπόρων’’ εργοδοτών τους.

Αισιοδοξείτε!

Κάνε λένε θετικές σκέψεις, μην είσαι απαισιόδοξος.
Φυσικά. Η απαισιοδοξία δεν προσφέρει τίποτα. Είναι απλά ένα σημάδι μιζέριας, ένα σύμπτωμα κατάθλιψης ή προσέγγισης της τουλάχιστον.
Σκεφτόμαστε πράγματα που θα μας διευκολύνουν να πετύχουμε τα σχέδια μας για το μέλλον. Η λέξη ‘’πετύχουμε’’ είναι σχετική αν όχι απολύτως αλληλένδετη με τη λέξη αισιοδοξούμε. Πώς είναι δυνατόν να προχωρήσεις σε οποιαδήποτε ενέργεια χωρίς προηγουμένως να έχεις σκεφτεί-σχεδιάσει τη επιτυχή ολοκλήρωση της.
Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος για να είναι αισιόδοξος και αυτή είναι η σημασία της ικανότητας που λέγεται νόηση.
Γιατί;
Επειδή πολύ απλά το αντίθετο- η απαισιοδοξία- δεν έχει κανένα νόημα. Η σημασία της προσδοκίας της καταστροφής ταυτίζεται με την ίδια την καταστροφή αφού το άτομο που την οραματίζεται αρνείται απόλυτα το μέλλον του δηλαδή την ίδια τη ζωή.
Αν υποθέσουμε ότι κάθε ανθρώπινη σκέψη έχει ως μοναδικό αντικείμενο τον υπολογισμό μιας λύσης για οποιοδήποτε είδος προβλήματος, τότε οι αρνητικές σκέψεις σε ποια λύση αποβλέπουν; Στη μοναδική. Στην αυτοκτονία.
Κατά συνέπεια, αρνητικές σκέψεις που δε θα οδηγήσουν τελικά στην πραγματοποίηση καμιάς πράξης-λύσης (αποδεχόμενη τηνακρότητα της μοναδικής νδεικνυόμενης) είναι απλό κάψιμο θερμίδων.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διακρίνουμε τη απαισιοδοξία από την γιαλατζί απαισιοδοξία. Η δεύτερη υπάρχει στις περιπτώσεις α) οπου έχουμε χαμηλές προσδοκίες ελπίζοντας όμως ενδόμυχα για το καλύτερο έτσι ώστε πιθανότητα μη επιτεύξεως των στόχων να μην απογοητευτούμε πολύ και β) εκεί που πραγματικά πιστεύουμε ότι τα σχέδια μας δε θα πετύχουν αλλά σε αυτή την περίπτωση η σκέψη τη αποτυχίας οδηγεί σε σχέδιο διαφυγής και επανάκαμψης όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατο. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να καταπιεί τη αποτυχία και καλά κάνει.
Οπότε τεκνα μου, η επιλογή είναι δική σας. Ή θα μείνετε με τους ζωντανούς ή θα καταλήξετε με τους πεθαμένους (χτύπα ξύλο).

Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια...

Ο καφές δεν άρεσε σε κανέναν όταν πρωτοδοκίμασε, το ίδιο με τα οινοπνευματώδη και το τσιγάρο. Ήταν το περιβάλλον που μας έκανε να τα ‘’αγαπήσουμε’’.
Πόσα άλλα πράγματα αγαπήσαμε εξαιτίας αυτού του άτιμου του ‘’περιβάλλοντος’’;
Λέγεται λοιπόν ότι παλιότερα οι άνθρωποι τρέφονταν φυσικότερα, έκαναν γενικά μια πιο φυσική ζωή.
Μα φυσικά!
Πώς να επιλέξει κανείς κάτι το οποίο α) δεν του αρέσει και β) δεν του το έχει μάθει κάποιος. Μόνο αν είναι μαζοχιστής εξηγείται κάτι τέτοιο.
Στο αστικό όμως περιβάλλον που ζούμε σήμερα που κατά βάσει είναι μαζικό, ο μαζοχισμός του ενός με την κατάλληλη προβολή εξαπλώνεται σα λαίλαπα. Το λέμε και μόδα.
Όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε με τη βιομηχανική επανάσταση ή κάπου γύρω σε αυτή την περίοδο. Όχι ότι δεν υπήρχαν βλαβερές συνέπειες παλιότερα, όμως ο κύκλος των ‘’ενδιαφερομένων’’ ήταν πολύ μικρός και πώς να μεγαλώσει άλλωστε;
Κάποιοι λένε ότι για όλα φταίνε οι κεφαλαιοκράτες. Αυτοί ήθελαν να πουλήσουν προϊόντα και να πλουτίσουν, αυτοί τα διαφήμισαν. Ναι έγινε και αυτό, όμως έναν αιώνα πριν χρειάζονταν υπερφυσικές δυνατότητες για να πετύχει η διασπορά μιας συνήθειας σε τόσο μεγάλες μάζες σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα με μόνη τη θέληση ενός –έστω πολύ πλούσιου- ατόμου. Χωρίς τηλεοράσεις, φθηνές μετακινήσεις από τη μια άκρη της γης στην άλλη, χωρίς παγκόσμιες διαφημιστικές καμπάνιες η διάδοση ιδεών -οποιουδήποτε περιεχομένου- ήταν δύσκολη.
Από την άλλη πλευρά αυτό που πάντα υπήρχε ήταν η ανθρώπινη περιέργεια.
Ένα συναίσθημα σχεδόν ηδονικό. Σε συνθήκες απομόνωσης η ικανοποίηση της ήταν λιγάκι δύσκολη. Όταν όμως η πόλη έγινε η κύρια μορφή συμβίωσης τα πράγματα άλλαξαν. Μάζες ανθρώπων προερχόμενες από διαφορετικούς τόπους και κοινωνίες ζούσαν μαζί, εργάζονταν μαζί σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες με αποτέλεσμα τα ‘’μυστικά’’ του ενός να μη θέλουν πολύ για να γίνουν γνωστά σε πολυπληθές κοινό.
Τα χρόνια πέρασαν, η αγορά εξελίχθηκε και ναι τώρα πια η θέληση ενός ατόμου μπορεί άνετα να δημιουργήσει μια νέα διεθνή μόδα.
Από τη άλλη τώρα οι πολίτες είναι πιο ενημερωμένοι, πιο μορφωμένοι και εξαιτίας αυτού του ανοίγματος της αγοράς έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε πολλές διαφορετικές μόδες. Το λύσαμε λοιπόν το πρόβλημα;
Μπα. Μια από τα ίδια. Αναλογικά ο ίδιος αριθμός ανθρώπων που τη γλίτωσαν από τις βλαβερές ‘’συνήθειες’’ πριν από διακόσια χρόνια τη γλιτώνουν και τώρα.
Αν είσαι στους τυχερούς –έξυπνος θα έλεγα εγώ- συγχαρητήρια!

Δήμαρχοι και κοινοτάρχες

Πύκνωσαν τελευταία τις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ οι υποψήφιοι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ψώνια οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που θέλουν κάποτε να διοικήσουν τη χώρα, μεγαλωμένοι και γαλουχημένοι στις κλασσικές διεφθαρμένες αξίες, γνώστες των κλασσικών τρόπων προεκλογικής προβολής, αυτό που λέμε πανηγυρτζήδες.
Ποιος άλλος θα ενδιαφερόταν άλλωστε;
Αυτός ο αρχαίος θεσμός των τοπικών αρχόντων έχει καταπέσει τις τελευταίες δεκαετίες σε ένα άλλο ανούσιο αξίωμα. Ανούσιο βέβαια για τους διοικούμενους, γιατί οι διοικούντες όλο και κάτι βρίσκουν να ‘’τσιμπήσουν’’ για να περάσει η ώρα τους, είτε αυτό είναι χρήμα –κυρίως- είτε δόξα και ένα ακόμα βήμα στο κυνήγι της ματαιοδοξίας.
Τι και αν το Σύνταγμα αναγνωρίζει την τοπική αυτοδιοίκηση ως πρώτο και καλύτερο υπεύθυνο για την ρύθμιση των τοπικών θεμάτων; H κατάσταση παραμένει στάσιμη, σε ένα κράτος που βλέπει στο πρόσωπο της κεντρικής εξουσίας, το μόνο εφαρμόσιμο σύστημα διακυβέρνησης στην Ελλάδα.
Σε αυτή την περίπτωση όμως τι κάνει ο πληθυσμός της περιφέρειας και οι τοπικοί άρχοντες που αυτός ανακηρύσσει; Τίποτα. Ίσως δεν είναι ότι είναι βολεμένοι με την κατάσταση αλλά απλά θεωρούν ότι αυτά είναι τα όρια της και δεν είναι ανάγκη να αλλάξουν.
Πρόκειται τελικά για μάχη πρωτεύουσας- περιφέρειας;
Όχι. Ακόμα και στην Αθήνα οι παρεμβάσεις των δημάρχων είναι ελάχιστες και ομοειδείς των συναδέλφων τους στην επαρχία.
Η όλη κατάσταση έχει να κάνει με αυτό το φαινόμενο που αναφέρουμε επικριτικά, τον τοπικισμό.
Μάλιστα, έχει κανείς αμφιβολία ότι ο τοπικισμός εξαφανίζεται; Κούρασε ίσως τον Έλληνα που τον υπέμενε με τις ακραίες μορφές του μέχρι ίσως και την δεκαετία του ’60 και η ομογενοποίηση μας φτάνει σιγά σιγά στο άλλο άκρο.
Μπορούν άραγε να ξυπνήσουν αυτά τα ‘’τοπικά’’ αισθήματα και μαζί τους και η τοπική αυτοδιοίκηση;
Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στα άλλα κράτη –μέλη μάλλον η αντίστροφη είναι (Βαρκελώνη, νότια Ιταλία, αργά αλλά σταθερά και νότια Γαλλία).
Εδώ όμως είναι Βαλκάνια και δε θέλει πολύ για να φτάσουμε στην πραγματοποίηση ακραίων ‘’εδαφικών σεναρίων’’ και ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας έχουμε να κάνουμε με σχετικά ομογενή πληθυσμό που δεν έχει διασπαστικά ερείσματα όπως έχουν οι δυτικοί εταίροι.
Εμείς το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια ενεργοποίηση των τοπικών πληθυσμών για την αντιμετώπιση των τοπικών τους προβλημάτων. Η εμπειρία αργά ή γρήγορα θα δείξει το δρόμο όπως έχει κάνει και στο παρελθόν.

Λίγη διαφήμιση

Μποτιλιάρισμα

Το πρόβλημα με την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας αναλύεται από παθόντες και μη(πολιτικοί κτλ) τα τελευταία σαράντα χρόνια. Έχουν ακουστεί τα πάντα από όλους.
Με λίγα λόγια τα αίτια αυτής της κατάστασης είναι υποκειμενικά και αντικειμενικά.
Τα πρώτα φέρουν μόνιμο κατηγορούμενο τον νεοέλληνα, που και τι δεν έχει ακούσει. ‘’Είναι κομπλεξικός, μεγαλομανής και κάμποσο ελαφρόμυαλος’’. Γιατί; Επειδή παίρνει το αυτοκίνητο του κάθε μέρα, επειδή του αρέσουν τα αμάξια και προτιμά να έχει δύο έστω και αν ζει με 300 ευρώ το μήνα, επειδή δε χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ, επειδή δεν έχει αγωγή και για άλλα πολλά που τα ακούμε κάθε μέρα.
Τα αντικειμενικά αίτια αφορούν αυτό το ρημαδοπεριβάλλον στο οποίο πρέπει να οδηγήσουμε. Στην Αθήνα υπάρχουν τρεις-τέσσερις άνετοι δρόμοι που μπορούν να αντέξουν αστική κίνηση. ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι είναι στενοί με ανώμαλο στην πλειοψηφία τους οδόστρωμα Σχεδιάστηκαν με λίγα λόγια για να ‘’υποφέρουν’’ την κίνηση της δεκαετίας του πενήντα όταν τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και το να πετύχεις παρκαρισμένο δεξιά ή αριστερά ήταν φαινόμενο άξιο φωτογραφίας. Δεξιά ή αριστερά βέβαια τύχαινε να βρίσκονταν χωράφια και μονοκατοικίες 50-80 τμ και όχι θηρία των τριάντα διαμερισμάτων. Οι ιδιοκτήτες αυτών των κατοικιών σήμερα έχουν τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο οπότε πάνε οι ελεύθεροι χώροι. Μία λύση θα ήταν, η κατανομή αυτών των πολυκατοικιών να ήταν αραιή αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια…
Βάρβαρη δόμηση, βάρβαρη κίνηση, βάρβαρη ζωή.
Εντάξει λίγη κυκλοφοριακή αγωγή δεν θα έκανε κακό στους Έλληνες αλλά οι άνθρωποι ειδικά στον δυτικό κόσμο λίγο διαφέρουν και άλλες δυτικές πρωτεύουσες τα έχουν καταφέρει καλύτερα. Όσοι χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα τους βρέξει χιονίσει θα τα χρησιμοποιούν ότι και να γίνει, το ίδιο και για αυτούς που χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ. Τα λεωφορεία και τα τρένα σε όλη την Ευρώπη τα πρωινά είναι πήχτρα και τη νύχτα άδεια. Εμείς δεν διαφέρουμε.
Η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο με συνταρακτικές αλλαγές στην κυκλοφορία των οχημάτων. Αφού έτσι και αλλιώς η κίνηση δεν εξυπηρετεί γιατί δεν τη κόβουμε εντελώς, έστω στους στενούς αδιάβατους δρόμους του κέντρου, να απαλλαγoύμε και από το καυσαέριο;

Γκαντεμιά

Έχω ακούσει που λένε ότι οι προληπτικοί χαραμίζουν τι ζωή τους.
Ναι οι προλήψεις μπορούν εύκολα να κάνουν κάποιον δυστυχισμένο. Δεν είναι και εύκολο να ξεφύγεις όμως…
Το τυχερό σακάκι, η μπλούζα, ένας σπασμένος καθρέπτης, ο,τιδήποτε αποκτά δύναμη να καθορίζει η ζωή ενός ανθρώπου και τις επιλογές του. Πραγματικά ακούγεται ως κάτι το γελοίο (και όντως είναι) όταν είσαι έξω από το χορό και μακάριοι αυτοί που είναι έξω από αυτό το χορό αλλά πως γίνεται αυτό;
Η ιστορία μοιάζει λίγο πολύ με όλο αυτό το μεταφυσικό σύστημα που ακολουθεί τον άνθρωπο σχεδόν από τη δημιουργία του και τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με τη θρησκεία αλλά και με μαγεία, φαντάσματα και όπου φτάνει η φαντασία του καθενός. Στη θρησκεία βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά όπου εμπλέκονται αρχές, κοινές επιδιώξεις και ολόκληρη κοσμοθεωρία και καλό είναι να μην μπλέκεται με τα υπόλοιπα- όταν όμως δε γίνεται και αυτή ψύχωση.
Στην περίπτωση όμως των καθημερινών προλήψεων το όλο πράγμα είναι κούφιο. Είναι εντελώς κενό περιεχομένου. Τα σακάκια και οι σύνοδοι πλανητών εκτός από τον πολύτιμο χρόνο που τρώνε στον καθένα να τα σκέφτεται, έχουν και άποψη…
Αν ευτυχία σημαίνει κατά ένα μεγάλο μέρος ξεγνοιασιά τότε αυτές οι προλήψεις ισοδυναμούν κατά ένα μεγάλο μέρος με τη δυστυχία. Το κακό είναι ότι εμφανίζεται το φαινόμενο της εξάπλωσης τους από τη στιγμή που αποδεχτείς έστω και μία. Αν η μπλούζα είναι τυχερή τι γίνεται με το παντελόνι; Όμως αφού τα φόρεσα όλα σωστά γιατί έχασα, μήπως φταίνε οι κάλτσες; Σιγά σιγά έχεις γίνει παρανοϊκός.
Εντάξει είναι και αυτός ένας τρόπος να εκτονωθεί η ανασφάλεια που όλοι νιώθουμε, όμως ο άνθρωπος που ακολουθεί αυτό το δρόμο με τον καιρό γίνεται μια κινούμενη ανασφάλεια.
Από το τι να κάνω με τη δουλειά και τη γκόμενα καταλήγω να ανησυχώ ακόμα και για το ‘’τι θα γίνει τώρα που φόρεσα τη γκαντέμικη κάλτσα’’;
Η λύση είναι μία: Γράφτα όλα ή όσο περισσότερα μπορείς. Και ο κόσμος τελικά δε θα καταστραφεί και εσύ θα νιώσεις καλύτερα.

Κότες και γουρούνια

Μα ποιός στην ευχή πρωτοσκέφτηκε να κατηγορήσει μια γυναίκα λέγοντας την κότα;
Την επιλογή του συγκεκριμένου ζώου για βρισιά δεν την κατάλαβα ποτέ.
Οι κότες μας προσφέρουν τα αυγά τους, το κρέας τους και να μην παραλείψω και τα πούπουλα τους για να παραγεμίσουμε μαξιλάρια κτλ. Είναι από τα πρώτα αν όχι το πρώτο ζώο που εξημερώθηκε από τον άνθρωπο εξού και η μεγάλη σημασία για για την επιβίωση των προγόνων μας.
Το σημαντικότερο όμως είναι οτι οι κότες δεν είναι άσχημα ζώα, ούτε καν βρώμικα ή με ΄΄άσχημους τρόπους΄΄. Με λίγα λόγια το συγκεκριμένο ζώο δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που υποννούμε όταν λέμε κάποια κότα.
Μήπως τελικά η κότα ξεκίνησε να λέγεται με την ΄΄καλή έννοια΄΄ και σε κάποια φάση από την πολύ χρησιμοποίηση γύρισε;
Από τη άλλη η πιο συνηθισμένη παρομοίωση για άντρες είναι ΄΄γουρούνια΄΄.
Μάλιστα, να κάτι προσβλητικό με ξεκάθαρα υποννούμενα. Όλοι τα καταλάβαμε.
Είναι βρώμικα, κακάσχημα και χωρίς τρόπους... Βέβαια μπορεί να μην κάνουν αυγά αλλά ο χοιρινός γύρος είναι ο καλύτερος.
Εκεί ακριβώς τα γουρούνια παίρνουν τη εκδίκηση τους. Δεν μπορείς να μη φας χοιρινό κρέας μια και είναι το νοστιμότερο αλλά σε λίγα χρόνια σε σκοτώνει η χοληστερίνη. Βέβαια για τις κοπέλες τα γουρούνια επιφυλλάσουν και κάτι ακόμα πριν φτάσει το μοιραίο – τη κυτταρίτιδα... Όλα εδώ πληρώνονται...
Τελοσπάντων προτιμήστε το μοσχαρίσιο που δεν έχει τόσο λίπος...

Βαρεμάρα

Τι είναι τελικά η βαρεμάρα; Είναι μια μαύρη τρύπα που ρουφά ενέργεια αφήνοντας τον άνθρωπο σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, αν κρίνω από την επίδραση της πάνω μου. Χτυπάει τη στιγμή που έρχεται η ώρα να πιάσεις δουλειά, εκεί που ξέρεις οτι πρέπει επιτέλους να σηκωθείς από τη καρέκλα, καναπέ κτλ και να κάνεις κάτι που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση όντως να μην έχεις να κάνεις τίποτα αλλά η αίσθηση της βαρεμάρας είναι τόσο ηδονική που οι ενοχές δεν μπορούν να αφήσουν το πίσω μέρος του κεφαλιού σου να νιώσει την ευτυχία της. Τί έκανα εγώ για να αξίζω την απόλαυση της βαρεμάρας;
Ναι, η βαρεμάρα είναι ένοχο συναίσθημα. Αν απουσίαζε η Ιστορία πιθανότατα θα είχε ακολουθήσει άλλους δρόμους. Πόσες θεραπείες για ανίατες αρρώστιες θα είχαν βρεθεί, πόσοι εξαίσιοι πίνακες θα είχαν ζωγραφιστεί, πόσες επικερδείς εμπορικές συμφωνίες θα είχαν ολοκληρωθεί και πόσα πεντάρια σε πτυχία θα είχαν αποτραπεί;
Πολλά από αυτά ίσως είχαν συμβεί μα τί θα μείνει στον άνθρωπο αν του πάρεις τη βαρεμάρα; ;Iσως το σεξ, η χαρά του καλού φαγητού, ποτού και τόσων άλλων ηδονών. Μα για κοιτάξτε καλύτερα. Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν απώλεια θερμίδων δηλαδή καταπόνηση του σώματος. Μόνο η βαρεμάρα είναι αυτή από τις ηδονές που δεν απαιτεί τίποτα. Μόνο δίνει. Είναι ίσως ο ιδανικός σύντροφος. Ένας σύντροφος που δε σε εγκαταλείπει ποτέ και είναι εκεί για να σε ευχαριστήσει. Τα ζώα βαριούνται. Οι σκύλοι οι γάτες κτλ από τη στιγμή που θα ικανοποιήσουν τις άλλες ανάγκες τους (σεξ, φαγητό, ξαλάφρωμα) αράζουν. Ο άνθρωπος είναι αναμφισβήτητα ζώο, γιατί να διαφέρει;
Έτσι δεν ονειρευόμαστε και τον παράδεισο (σε όλες τις θρησκευτικές εκδοχές του);
Να είμαστε ξαπλωμένοι όλη τη μέρα κάτω από δέντρα. Αλήθεια, αυτός είναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
Βαρεμάρα σε ευχαριστώ. Μπορεί να μου κοστίσεις την επαγγελματική και προσωπική μου πρόοδο αλλά χωρίς εσένα η ζωή μου θα ήταν πολύ κουραστική...

Κοράκια και άλλα ζώα

Διάβασα τις προάλλες σχετικά με τα κοράκια. Αυτό και αν είναι παρεξηγημένο πουλί. Το τι δεν έχει ακούσει κυρίως λόγω της εμφάνισης του των ήχων που βγάζει. Γιατί τέτοιο μίσος όμως; Ίσως το ζηλεύουμε…
Τελοσπάντων, τα κοράκια εμφανίζουν πολύ ανεπτυγμένη ευφυΐα. Κατασκευάζουν και χρησιμοποιούν εργαλεία για να τραφούν ενώ έχουν και σχετικά ανεπτυγμένη κοινωνική ζωή. Μιλάμε βέβαια για ένα ζώο με αρκετά διαφορετικό γενετικό κώδικα από αυτό του ανθρώπου. Εκεί που είχαμε κάπως καταλήξει ότι μόνο ό,τι μοιάζει στον άνθρωπο (βλ. πίθηκοι ουραγκοτάγκοι κτλ) μπορούν να τον πλησιάσουν σε εξυπνάδα, η φύση μας ξαφνιάζει.
Αν βέβαια ακολουθήσουμε τη θεωρία του Δαρβίνου που θεωρεί τον άνθρωπο εξέλιξη μονοκύτταρου οργανισμού που ακολουθώντας μια πορεία φτάνει στο πιθηκοειδές ζώο, τα πράγματα φαίνονται απλά και επιστημονικά συνεπή. Κανένας όμως δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί πιο τυχερός στην γραμμή της εξέλιξης στάθηκε ο πίθηκος από το κοράκι… Αφού όμως έτσι τα έφερε η ζωή…
Ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι οι δεινόσαυροι. Εμφανίστηκαν εκατομμύρια χρόνια πριν από τον άνθρωπο πάνω στη γη, οπότε σύμφωνα με το Δαρβίνο θα είχαν όλο τον χρόνο να εξελιχθούν σε πλάσματα ίδιας εξυπνάδας με τον άνθρωπο πριν από τον άνθρωπο. Ακόμα όμως και αν εμφανιζόταν αυτός, ως απλός homo erectus, πώς θα ήταν δυνατόν να εξελιχθεί σε κυρίαρχο είδος όταν στην επιφάνεια του πλανήτη θα ζούσαν κιόλας νοητικά εξελιγμένα είδη που το μικρότερο θα είχε το τριπλάσιο μέγεθος από αυτόν… Ίσως βέβαια να μας υιοθετούσαν σαν κατοικίδια αλλά…
Τελικά μας έσωσε εκείνος ο υποτιθέμενος μετεωρίτης αλλά δεν ήταν μόνο αυτός. Πολλά τα άλλα είδη ζώων πριν από τη εμφάνιση του δικού μας DNA αλλά μόνο εμείς σταθήκαμε τυχεροί για να εξελιχθούμε τόσο πολύ στα τόσα εκατομμύρια χρόνια ζωής αυτού του πλανήτη. Τι στην ευχή συμβαίνει όλοι οι προηγούμενοι δηλαδή δουλεύανε για εμάς;

Από πιο σχετικούς: http://www.alito.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1180&mode=thread&order=0&thold=0

Αμανέδων συνέχεια

Επανέρχομαι στο θέμα της ελληνικής μουσικής γιατί πρόσφατα έφερε ο άνεμος πάνω στο στύλο το άκουσμα ενός τραγουδιού -ο Θεός να το κάνει- που πραγματικά με έκανε να ανατριχιάσω από την αηδία…
Πρόκειται για ένα πράμα που ονομάζεται «τάξε μου» και το τραγουδάει κάποιος Σαρμπέλ. Όπως καταλαβαίνω και από το όνομα πρόκειται για κάποιο Άραβα που μάλλον στη χώρα του δεν είδε προκοπή και μυρίστηκε ψωμί στις διψασμένες για άθλια αραβοτράγουδα ελληνικές δισκογραφικές. Δεν είναι να απορεί βέβαια κανείς με την αποτυχία που είχε στη χώρα του αφού η φωνή του δε διαφέρει πολύ από στριγκλιά έφηβου μετά την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία.
Ας πω όμως και λίγα λόγια για το συγκεκριμένο τραγούδι όπου νομίζω ο Σαρμπέλ πραγματικά ξεπερνά τον εαυτό του.
Οι στίχοι είναι λίγοι και κακοί. Είχε Έλληνα στιχογράφο φαντάζομαι. Ξεκινούν με μια εισαγωγή δυο σειρών και μετά αρχίζει το μαρτύριο του «τάξε μου». Ο τόνος της φωνής είναι μονοκόμματος… Παντελής έλλειψη έστω και στοιχειωδών φωνητικών ικανοτήτων. Όσο για τη μουσική, δεν πρέπει ο μουσικός που την έγραψε να σπατάλησε πάνω από τρία λεπτά για να γράψει τη συγκεκριμένη παρτιτούρα. Είναι τόσο επαναλαμβανόμενη και βαρετή που πραγματικά αμφιβάλλω αν θα κάθισε να την ακούσει παιγμένη από κάποιον άλλο πριν την πετάξει σαν παλιόχαρτο στα μούτρα των αφεντικών του στη δισκογραφική. Άλλωστε όλοι κάπως πρέπει να ζήσουμε.
Επίσης τα μόνα μουσικά όργανα που μετέχουν στην «μπάντα» είναι τα παραδοσιακά αραβικά που τόσο έχουμε απολαύσει σε άλλα παρόμοια σουξέ…
Εντάξει η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο αλλά ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό το θάψιμο θα κάνει τη δουλειά του μια και μόνο αυτό φαίνεται να έχει μείνει.
Α και να μην ξεχάσω, πολύ γέλιο μ'αυτούς τους δημάρχους που κλαίγονται γιατί θα αδειάσουν τα χωριά τους από ΤΕΙ(!!) μετά τον καθορισμό της βάσης του δέκα για εισαγωγή στην τριτοβάθμια… Κατά τους δημάρχους μέχρι τώρα οι εγγραφές στις σχολές αυτές μπορεί να ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία εικονικές (για να δικαιολογήσουν άδειες, αναβολές κτλ) αλλά η σωστή λύση θα ήταν να ιδρυθούν στη θέση τους πιο ελκυστικές σχολές πχ ιατρικές και νομικές…!!!!
Καλό το ανεκδοτάκι;

Φωτιές

Θα καούν όλα τα δάση και δε θα έχω που να στήσω το στύλο…
Τελοσπάντων οι φωτιές φαίνεται ότι τέθηκαν υπο έλεγχο. Τα επακόλουθα … τα συνηθισμένα: πού είναι το κράτος, τι κάνουν οι υπεύθυνοι και άλλα πρωτότυπα.
Αλήθεια οι πολυτελείς κατοικίες στο κέντρο του πευκοδάσους, που μόνο χωματόδρομος πάει, μήπως είναι χτισμένες σε καταπατημένα; Ή μήπως –λέω εγώ- είναι αυθαίρετα αφού σε δασικές εκτάσεις απαγορεύεται εντελώς η οικοδομή;
Εντάξει, τα επόμενα χρόνια οι συγκεκριμένοι θα αποκτήσουν – και άλλους- γείτονες…
Όχι όχι, η ιδιότητα μου δεν μου επιτρέπει να είμαι κακός. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Αγάπα τον πλησίον σου με τα ελαττώματα του. Λέμε τώρα…
Α σε μια φάση είδα και κάποιους, επιφανείς σαλονικιούς, να κατακεραυνώνουν τους πυροσβέστες, τους πολιτικούς, την αστυνομία τον καιρό, τους πάντες. Δε θα πω το κλασικό ‘’είδαν κάμερα και έτρεξαν’’, γιατί μπορεί να είχαν λόγους, πχ να λερώθηκε με στάχτες η πισίνα τους ή η καπνιά που έκρυψε τον ήλιο να τους χάλασε το tanning. Eίπαμε θα είχαν τους λόγους τους…
Κατά τα άλλα, αιτίες για τέτοιου είδους καταστροφές έχουμε κάμποσες. Οικοπεδοφάγοι, καύσωνας, απρόσεχτοι καλοπερασάκηδες τουρίστες, όλα παίζουν.
Το φάντασμα της τσιμεντοποιημένης πρώην κατάφυτης πλαγιάς ήδη πλανάται πάνω από την περιοχή της Χαλκιδικής. Για τον εξορκισμό, ο μόνος ικανός είναι το κράτος.
Στο ερώτημα πώς μπορούμε να αποφύγουμε την εφαρμογή των νόμων θα μπορούσαν να μας απαντήσουν οι ‘’αγανακτισμένοι’’ ιδιοκτήτες των κατοικιών στο δάσος.
Το πρόβλημα είναι τώρα που καθάρισε η περιοχή και από πράσινο και από τσιμέντο πως θα εξασφαλιστεί η επιστροφή μόνο του πρώτου…

Ρίξε μια ζεμπεκιά!

Η εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα έχει κολλήσει στη δεκαετία του 1920. Τότε ήταν που διαδόθηκαν στις μεγάλες ελλαδικές μάζες το ζεϊμπέκικο και το τσιφτετέλι και εκεί τελείωσαν όλα.
Όχι ότι έχω τίποτα με τα συγκεκριμένα είδη. Έχουν και αυτά το δικό τους χώρο στο χάρτη της παγκόσμιας φολκλορικής μουσικής. Ως εκεί όμως. Το τσιφτετέλι και τα άλλα σχετικά ανατολίτικα, έχουν δείξει από καιρό ότι έχουν πάψει να εξελίσσονται –στην Ελλάδα τουλάχιστον-. Όλα ακολουθούν δυο- τρεις συγκεκριμένες φόρμες που εφευρέθηκαν κάποιες δεκαετίες πιο πριν και από τότε ο ένας κλέβει τον άλλο. Τότε τι είναι αυτό που προσελκύει τον κόσμο; Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι στίχοι.. Ο νταλκάς, ο έρωτας μέχρι αυτοκτονίας και άλλα τέτοια έντονα που όλοι, σε κάποιες φάσεις τις ζωής έχουμε θεωρήσει ότι μας εκφράζουν και έχουμε ξεσαλώσει, σε συνδυασμό με ήδη εμπεδωμένες αλλά πετυχημένες μελωδίες εγγυώνται σίγουρα σουξέ.
Σουξέ που τώρα πια δεν κάνουν τις πωλήσεις των εκατομμυρίων που έκαναν άλλοτε αλλά αρκετές ώστε να εξασφαλίζουν την επιβίωση τους. Τα μπικικίνια βγαίνουν οπότε ποιος νοιάζεται για τέχνη… Τα συγκεκριμένο φαινόμενο λέγεται και αρπαχτή. Τα ονομάζουν σκυλάδικα αλλά αυτό δεν φαίνεται να πολυνοιάζει τους περισσότερους από τους δημιουργούς τους μιας και ακόμα το χρήμα ρέει.
Από τη άλλη βέβαια έχουμε και το λεγόμενο ‘’έντεχνο’’. Αυτό δεν είναι ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, απλά εδώ συγκαταλέγονται όλα τα υπόλοιπα. Περισσότερο με φολκλορικό-ροκ βέβαια μοιάζει η μουσική του βέβαια αλλά όσο ναναι είναι κάτι το διαφορετικό…
Η λύση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τις δισκογραφικές εταιρείες και ότι άλλο αυτές συμπαρασύρουν – κανάλια, ραδιοσταθμούς -. Ήδη τα κέρδη από τα λαϊκοπόπ κομμάτια μένουν στάσιμα όμως γιατί δεν γίνονται επενδύσεις σε πιο σύγχρονα είδη μουσικής;
O μουσικός ‘πνευματικός ηγέτης’’ μας, η Τουρκία, με τα ανοίγματα που κάνει στη δυτική μουσική κουλτούρα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων όταν η νέα μόδα στην Ελλάδα είναι ο χορός της κοιλιάς. Πραγματική ξεφτίλα.

Φτήνια...

Λένε το μπουκαλάκι το νερό στην καντίνα στην ακρόπολη είναι καθαρή κλεψιά που έχει ένα ευρώ και θα έπρεπε να επέμβουν οι μονάδες καταστολής. Ως μονάδες καταστολής στην Ελλάδα εννοούμε πάντα το ίδιο. Τον εθνικό νομοθέτη.
Εντάξει.
Ποιός όμως είναι τόσο χαζός να μην έχει νερό μαζί του όταν πηγαίνει μέσα στο λιοπύρι και ακόμα ακόμα περιμένει να το πάρει στην φτηνότερη τιμή από το μοναδικό κατάστημα στην περιοχή; Άμα το θες σε καλή τιμή θα το πάρεις από το σουπερμάρκετ. Γιατί πολυτέλεια είναι να έχεις τα πάντα σε αυτή τη ζωή εκεί που τα θέλεις και όταν είναι διαθέσιμα να ξέρεις ότι θα τα πληρώσεις… Αιώνιο αξίωμα. Οι παλιότεροι το έλεγαν και αλλιώς ‘’ο καλός ο νοικοκύρης πριν πεινάσει μαγειρεύει’’ και όποιος έπιασε το νόημα το έπιασε.
Δεν είναι το ίδιο πράγμα να πάρεις μια μερίδα φέτα από το χίλτον και από την ταβέρνα του Νικόλα στο Κορωπί. Και η καντίνα στην Ακρόπολη είναι το χίλτον στις καντίνες. Όμως τα φράγκα του χίλτον δεν τα έχει η καντίνα και για αυτό γίνεται στόχος του λαϊκισμού συχνά πυκνά. Στο κάτω κάτω είναι αδικία ο μεγαλοξενοδόχος, ο μεγαλοεστιάτορας κτλ να μπορούν να εκμεταλλευτούν την ελεύθερη αγορά ενώ κάτι τέτοιο να απαγορεύεται στον μικρότερο επιχειρηματία επειδή το κοινό του είναι πιο… λαϊκό. Αυτό ακριβώς θα γίνει αν επεμβαίνει νομοθετικά το κράτος όπου νομίζουν οι εκάστοτε ηγέτες του ότι γίνεται εκμετάλλευση του χρήματος του ‘’κοσμάκη’’(μπρρρρρ)…
Στο κάτω κάτω ας αναρωτηθούμε, μήπως αυτοί που διαδίδουν τις σχετικές απόψεις από τα ΜΜΕ, είναι οι ίδιοι μεγαλο…;

Τσιγαράκι;

Eίχε βγεί τις προάλλες ένας τύπος στην τηλεόραση (μάλλον δεν είχε βγει μόνος του, τον είχαν καλέσει να βγεί για να γίνει το γνωστό τζέρτζελο) που δήλωνε πρόεδρος ενός συλλόγου για τα δικαιώματα των καπνιστών.
Μάλιστα.
Όπως λέμε πρόεδρος αυτών που θέλουν να αυτοκτονήσουν. Ναι βέβαια. ακόμα και αυτοί έχουν δικαιώματα σχετικά με το βίτσιο τους...
Πώς ένας θέλει να πέσει από το μπαλκόνι; Aν τρέξει κάποιος να τον σώσει θίγει το δικαίωμα του στη ζωή. Λάθος στον θάνατο. Υπάρχει τέτοιο; Φυσικά και όχι. Αν έχει κάποιος αυτό που στην ιατρική αποκαλουν (ο επιστημονικός όρος) ‘’κάλο στον εγκέφαλο’’ η πολιτεία έχει το χρέος να τον προστατεύσει από τον εαυτό του. Αν και έχει να κάνει και πολλά άλλα δυστυχώς πρέπει να κάνει και αυτό.
Τώρα ας σκεφτούμε τους φίλους μας τους καπνιστές. Κάπου διάβασα οτι έιναι αποδεδειγμένα πιο βλαβερές οι συνέπειες του καπνού απο της μαριχουάνας. Ετησίως τα θύματα του πρώτου είναι ασυγκρίτως περισσότερα από της δεύτερης.
Όμως κάτι η ασταμάτητη διαφήμιση κάτι η ροπή του ανθρώπου προς ό,τιδήποτε θα τον κάνει να ξεχαστεί, βάλε και το οτι ο καπνός είναι πιο φτηνός από το μαύρο, έχει περάσει στο συνολικό υποσυνείδητο η αρχή του ‘’εντάξει όλοι από κάτι θα πεθάνουμε’’.
Επανέρχομαι στον πρόεδρο. Είχε βγει στο πρωινό της ΕΡΤ. Του λέει λοιπόν ο δημοσιογράφος με αφορμή κάποιον που δεν τον προσλάβανε επειδή δήλωσε καπνιστής:
- ‘’Σου λέει και το αφεντικό, αμα προσλάβω καπνιστή θα πρέπει να φτιάξω χώρο καπνιζόντων. Αν φτιάξω χώρο καπνιζόντων, όσοι καπνίζουν θα πηγαίνουν εκεί και θα κάνουν κοπάνα από τη δουλειά’’. Και απαντά ο πρόεδρας:
- ‘’Ναι, όμως το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι αυτών που θέσπισαν το νόμο για του χώρους καπνιζόντων. Αν τους επιτρεπόταν να καπνίζουν εκεί που δουλεύουν, δεν θα αναγκάζονταν να αφήσουν τη δουλειά τους’’. Και απαντά ο μουσάκιας:
- ‘’Βέβαια σε αυτή την περίπτωση θα ντουμανιάζουμε τους υπόλοιπους αλλά εντάξει’’. Μάλιστα, ο πρόεδρας τον βούλωσε...
Για άλλη μια φορά απέδειξε πόσο σοβαρες βλάβες μπορεί να προκαλέσει στον εγκέφαλο το κάπνισμα.... Βέβαια στον ομοιοπαθόντα δημοσιογράφο το συγκεκριμένο επιχείρημα ακούστηκε σαν Δημοσθένειος λόγος και στους υπόλοιπους τηλεθεατές σαν δείγμα του κόσμου του σουρεάλ...

Παραγγελιά

Μετά από απαίτηση αναγνώστη και αφού και εγώ έχω συγκεντρώσει αρκετό υλικό "σκέψης", θα ασχοληθώ (από θεωρητική πλευρά) με τα θηλυκά μέλη αυτή τη φορά της ρωσικής φυλής.
Λοιπόν η πλειοψηφία των κατοίκων του δυτικού κόσμου έχει μια ιδέα για τις επαγγελματικές κατευθύνσεις που ακολουθούν οι όμορφες Ρωσίδες μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ όταν μεταναστεύουν. Δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα για αυτά τα στερεότυπα. Εξάλλου διαδεδομένη είναι και η πεποίθηση ότι οι Ρωσίδες αποτελούν τις πιο σνόμπ και υψηλού επιπέδου ‘’εκδιδόμενες’’. Για περισσότερες διευκρινήσεις σε αυτούς που τα λένε…
Προσωπικά δεν είχα και με τη βοήθεια του Θεού δεν θα αποκτήσω προσωπική άποψη (μακριά από μένα ο πειρασμός!).
Θα μιλήσω για τον τύπο των γυναικών από τη Ρωσία με τον οποίο έχω αποκτήσει μια εμπειρία. Τις τουρίστριες. Άνοδος βιοτικού επιπέδου, εξευρωπαϊσμός κτλ σε συνδυασμό με τον μεγάλο πληθυσμό της συγκεκριμένης χώρας μας εγγυώνται έναν σωστό ρωσικό τουριστικό κατακλυσμό τα επόμενα χρόνια. Ίδια υπόθεση με την Κίνα. Η Ευρώπη τα καλοκαίρια σφύζει από ασιατικό συνάλλαγμα.
Οι Ρωσίδες λοιπόν δεν διαφέρουν στη συμπεριφορά από τους άντρες τους αν και η φυσική τους ομορφιά σε κάνει πιο πρόθυμο να παραβλέψεις τα όποια ελαττώματα.
Είναι ψηλές, ξανθές, όμορφες και διψασμένες για δυτικό τρόπο ζωής(όπως το μεταφράζει αυτό το τελευταίο κανείς). Κάτι σαν τις Αγγλίδες στα νησιά. Το καταδιασκεδάζουν με ό,τι βλέπουν. Ωστόσο επειδή είναι ακόμα αρχάριες και ψαρωμένες στο άθλημα, είναι πιο συγκρατημένες από τις θεότρελες Βρετανοσκανδιναβές.
Σε γενικές γραμμές είναι ένας ευχάριστος τύπος τουρίστα που σπάνια γίνεται ενοχλητικός ενώ εμφανισιακά σπάνια απογοητεύουν. Τα επόμενα χρόνια οι πληροφορίες σε μουσεία και άλλα τουριστικά στέκια θα προσφέρονται και σε ρωσικά μαζί με τις άλλες δημοφιλείς ευρωπαϊκές γλώσσες αν και οι Ρώσοι γνωρίζουν στην πλειοψηφία τους αγγλικά τα οποία δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν. Σε αυτή την περίπτωση δίνουν το παράδειγμα σε αυτούς που θέλουν να μιμηθούν…

Νεράιδες κτλ

Καθόμουν πάνω στο στύλο. Κοίταζα προς τα δέντρα. Τι ωραίο θα ήταν να έβγαινε τώρα από μέσα μια νεράιδα. Ή ένα γκόλουμ. Ή ένα ξωτικό από εκείνα με τα μυτερά αυτιά και τις μεγάλες μύτες. Ή έστω κανένα όρκ.
ΜΑΚΑΡΙ
ΜΑΚΑΡΙ
ΜΑΚΑΡΙ
Κάτι να σε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους ή να σου δώσουν ελπίδα ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Βέβαια ούτε θέλω να σκέφτομαι την περίπτωση οι ευχές που κάνω να βγουν αληθινές. Τη καρδιακή προσβολή δεν τη γλιτώνω και άντε να έρθει φορείο εδώ πάνω.
Το καρδιακό όμως θα μου περάσει (εντάξει αν είμαι τυχερός), η ελπίδα θα μείνει όμως για την υπόλοιπη ζωή μου.
Κάπου διάβαζα ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έξαρση στις πωλήσεις βιβλίων που έχουν να κάνουν με μυστικισμό, με άλλες ‘’διαστάσεις’’. Ο άνθρωπος δηλαδή έχει κουραστεί με αυτά που βλέπει και παρατηρεί κάθε μέρα στη δική του καθημερινότητα και ψάχνει μια διέξοδο.
Απογοήτευση είναι ίσως η λέξη κλειδί.
Η πλειοψηφία σήμερα γνωρίζει με λιγότερες ή περισσότερες λεπτομέρειες παγκόσμια ιστορία. Γνωρίζει επομένως όλες τις προσπάθειες μέχρι σήμερα του ανθρωπίνου γένους να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και να καλυτερεύσει τη ζωή του. Ευτυχία όμως σε αυτό τον πλανήτη για όλους τους κατοίκους της δεν είναι δυνατή. Η ματαιότητα όλων των προσπαθειών που προηγήθηκαν έχει συμβάλλει αναμφισβήτητα στη εμπέδωση ενός κλίματος απαισιοδοξίας. Η μόνη λύση;
Τι ωραία που θα ήταν να ζούσαμε στα παραμύθια;
Θα πει κάποιος, εντάξει και αυτή η ιστορία με τις θρησκείες το ίδιο δεν είναι; Και οι θρησκείες υπήρχαν ανέκαθεν…
Περίπου. Οι θρησκείες όμως είναι ένα φαινόμενο αναπόφευκτο. Ο άνθρωπος και τα κλειδιά του όταν χάνει, το Θεό επικαλείται. Από την άλλη μεριά, πιστεύεις σε κάτι που ελπίζεις να σε κάνει καλύτερο σε αυτή τη ζωή και όχι πάντα γιατί αποβλέπεις στη μετά θάνατον.
Η μυστικιστική λογοτεχνία προσφέρει απόδραση από τον παρόντα κόσμο και κατά συνέπεια μια πιο άμεση ελπίδα, έστω και φανταστική.

Να και μερικοί σύνδεσμοι για "αποδράσεις":
http://www.lordoftherings.gr/ (το κλασικό)
http://darkworld.gr/content/category/4/19/37/
http://www.e-telescope.gr/gr/cat06.htm
http://www.supernatural.gr/index.html

Ομιλείτε την ελληνική;

Αυτό το «εκπτώσεις» στα ελληνικά καταστήματα τα τελευταία χρόνια έχει αντικατασταθεί από το sales, ειδικά στα μεγάλα μαγαζιά του κέντρου.
Φαίνεται ότι είναι εκτός μόδας τα ελληνικά. Εντάξει οι αλλαγές στα ονόματα και τις φίρμες είναι παλιό φαινόμενο. Συζητήθηκε για αρκετά χρόνια αλλά όπως φάνηκε οι λατινικοί χαρακτήρες δεν ήταν ένα απλό καπρίτσιο της εποχής αλλά χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που είχε κουραστεί από την ελληνοπρέπεια και θαμπωνόταν από τα μεγαλεία της δυτικής Ευρώπης την οποία επιδίωκε να μιμηθεί.
Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Τα παιδιά αρχίζουν τα μαθήματα αγγλικών από τα επτά, οι φθηνές πτήσεις επιτρέπουν τα ταξίδια στις κοντινές ευρωπαϊκές χώρες σε μια μέση ελληνική οικογένεια, κάποιες δεκάδες χιλιάδες νέων σπουδάζουν στην Αγγλία και να μην ξεχάσω πως επισήμως ανήκουμε στον στενό πυρήνα των δώδεκα πιο ανεπτυγμένων ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ κρατών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι χρησιμοποιούνται περισσότερες αγγλικές λέξεις γιατί τώρα πολύ απλά μπορούμε και τις καταλαβαίνουμε. Σωστά. Αν πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια έλεγες ότι δίπλα στο σπίτι σου άνοιξε lounge bar το πιθανότερο είναι να γινόντουσαν παραλληλισμοί με το γκέι μπαρ…
Τελικά τι γίνεται; Πολύ δεν κρατά αυτή η μόδα με την αγγλικοποίηση; Για να περάσει μια μόδα πρέπει να έρθει η επόμενη και εφόσον τα αγγλικά (όχι απαραιτήτως συγκεκριμένη γλώσσα αλλά σίγουρα οι λατινικοί χαρακτήρες) θεωρούνται πιο in, όλο και χρησιμοποιούνται περισσότερο από τα ελληνικά. Το «εκπτώσεις» παραπέμπει σε μαγαζιά τις γειτονιάς σε αντίθεση με το sales που παραπέμπει στο ΑΤΤΙΚΑ. Το ζήτημα είναι να γίνουν μόδα τα ελληνικά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Στην εποχή της ελεύθερης αγοράς τίποτα δεν επιβάλλεται άρα σίγουρα όχι με τη βοήθεια του κράτους. Άλλο πράγμα η συστηματική κρατική προπαγάνδα άλλο η «μόδα». Το πασοκικό «επιμένων ελληνικά» σε μια εποχή που η ηγεσία ονειρευόταν αυτάρκεια και σοσιαλισμό δεν έπεισε πολλούς.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις φαίνεται να έχουν πειστεί ότι η επιβίωση τους βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την εξωστρέφεια τους και εκεί έξω μόνο η ελληνική παράδοση είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Αν εκμεταλλευτούμε περισσότερο εμπορικά την ελληνικότητα μας ίσως πεισθούμε και μείς για τη χρήση περισσότερων ελληνικών λέξεων.

To νόημα της ζωής

Κάτι που διάβασα πρόσφατα και το βρήκα ιδιαίτερα ευφυές. Άντε γιατί πολύ άγχος μας έχει πιάσει...
Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Και οι μαθητές απάντησαν:- Ναι, είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο∙ το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Και οι μαθητές απάντησαν:- Ναι, είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές δίστασαν λίγο, αλλά απάντησαν:- Ναι, είναι γεμάτο.Αυτός χαμογέλασε πάλι και, χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:- Είναι γεμάτο το βάζο;Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:- Ναι, είναι γεμάτο.- Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας:
1. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας: η οικογένεια, ο/η σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι.
2. Τα βότσαλα είναι τα άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή σας, όπως οι σπουδές, η δουλειά, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος γιας τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
3. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα -τα πολύ μικρά- της ζωής.
Αν βάλετε πρώτα άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον/τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας. Όμως να φροντίζετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.Οι μαθητές έμειναν άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
- Καλά όλα αυτά, αλλά η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Είναι απλό: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ

Κίτρινη φυλή

Αυτή η κατάσταση με τα ταξί στην Ελλάδα δε λέει να καλυτερεύσει. Διπλοκούρσες (και βάλε…), απουσία κλιματισμού, ετήσια άνοδος της τιμής σημαίας χωρίς ιδιαίτερο λόγο, επιλογή δρομολογίων και άλλα έχουν κάνει τα πράγματα ανυπόφορα. Τι θα κάνεις όμως όταν θες να φτάσεις στη δουλειά σε ένα τέταρτο, βρέχει και τα λεωφορεία είναι πηγμένα; Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία.
Εντάξει οι άθλιοι τρόποι είναι διεθνές χαρακτηριστικό του επαγγέλματος αλλά ρε παιδιά πρέπει και σεις να αρχίσετε να παίζετε με τους κανόνες. Εντάξει μη μου πεις ευχαριστώ όταν σε πληρώσω, ακόμα και για τα ρέστα, κράτα κανα λεπτό αλλά δεν μπορείς να με εκμεταλλεύεσαι τόσο βάναυσα όταν βιάζομαι και εσύ με πηγαίνεις με πενήντα για να ψαρέψεις κι άλλη πελατεία. Αυτό είναι εντελώς παράνομο. Ξεφεύγεις εντελώς από το επάγγελμα ταξί. Κάνεις κάτι άλλο αλλά ταξιτζής δεν είσαι.
Σύνηθες επιχείρημα του πρόεδρα είναι «ναιιιι, αλλά μην ξεχνάτε ότι έχουμε τα φτηνότερα ταξί στην Ευρώπη». Ρε πρόεδρα γύρισες όλη την Ευρώπη και το βρήκες αυτό; Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Σου ζήτησε κανείς να είσαι παράνομος και να φέρεσαι άθλια με τον όρο να είσαι φθηνός; Όχι αλλά θα ήθελα να ήμουν παρών στις διαβουλεύσεις. Φαίνεται θα ήμουν στο στύλο εκείνες τις μέρες και δε με βρήκες στο τηλέφωνο να με καλέσεις.
Τώρα τελευταία βέβαια σε ΄χω ακούσει να λες και το άλλο: «Όποιος παρανομεί να τον καταγγείλετε και εμείς θα του επιβάλλουμε κυρώσεις». Δηλαδή εσύ δεν έχεις δει κανένα να παίρνει διπλοκούρσες… Αλλά εντάξει αφού θα του επιβάλλεις κυρώσεις το έλυσες το θέμα, άλλα είναι τα σημαντικά. Πρέπει να αυξηθούν τα κόμιστρα γιατί ακριβαίνει το πετρέλαιο (να μια δικαιολογία που θα πιάσει), και η ζωή είναι δύσκολη και πώς θα τα φέρουμε βόλτα και τι να κάνουμε που δε μας αφήνουνε να μπούμε στις λεωφορειολωρίδες και έφαγα ρεβίθια το πρωί… Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μήπως η κατάλληλη φράση θα ήταν «αφού βρίσκεις και τα κάνεις…»;

Πρόσεχε που πατάς!

Τα πεζοδρόμια είναι για να περπατούν κατά κανόνα άνθρωποι και το χώμα ενδείκνυται για τα ζώα. Η κατάσταση γίνεται δύσκολη όταν ζώα σέρνονται από τα αφεντικά τους στα πεζοδρόμια. Το αποτέλεσμα είναι πάσης φύσεως ακαθαρσίες αλλά και άλλα προβλήματα σε οποιονδήποτε θέλει να περπατήσει για να πάει στη δουλειά του. Το ποιο γελοίο όμως είναι η συμπεριφορά των ‘φιλόζωων’( ο Θεός να τους κάνει αφού τη βρίσκουν με το να σέρνουν ζωάκια με αλυσίδες). Οι συγκεκριμένοι σπανίως ρίχνουν τον εγωισμό τους με το να ζητήσουν συγγνώμη και επειδή είναι μαθημένοι, όταν το σκυλάκι τα κάνει, ρίχνουν και ένα αγριεμένο βλέμμα τριγύρω στο στυλ ‘μην τυχόν και μιλήσει κανένας τον γ…..α’. Τι να κάνεις εκεί; Στις περισσότερες περιπτώσεις την κάνεις… Βέβαια άμα έχεις και τα νεύρα σου ρίχνεις και κανα μπινελίκι αλλά είπαμε ο προβληματικός θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας…
Η λύση του προβλήματος θα απαιτούσε τα κλασικά- συνειδητοποιημένους πολίτες, εκπαίδευση και προπάντων λιγότερη επιθετικότητα (για σας το λέω φιλόζωοι!). Το θέμα είναι πώς γίνεται αυτό από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν γίνεται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε μπας και μειωθεί το φαινόμενο κάπως. Μια καλή πρόταση θα ήταν να διαφημιστούν περισσότερο ως κατοικίδια οι γάτες που δεν καίγονται για βόλτες με τα αφεντικά τους (τις κάνουν μόνες τους) και έχουν την ευγένεια να σκεπάζουν τις ακαθαρσίες τους. Βέβαια έχουν το αρνητικό ότι λόγω της ικανότητας επιβίωσης που έχουν, οι ιδιοκτήτες τους δεν το πολυσκέφτονται όταν τις βαριούνται για να τις ξαμολήσουν στους δρόμους αδέσποτες. Υπάρχουν και άλλα ζωάκια βέβαια που δε ‘λερώνουν’ για όποιον δε έχει πρόβλημα να κρατάει φυλακισμένα άκακα όντα μόνο για τη δική του ευχαρίστηση αλλά άλλο πράμα τα ψαράκι άλλο ο σκύλος. Όσο πιο μεγάλο το ζώο τόσο μεγαλύτερη η σαδιστική ηδονή.

Πότε θα τελειώσουν οι διαφημίσεις;

Το πρόβλημα του πλήθους των διαφημίσεων δεν ενοχλεί μόνο τον δέκτη αλλά προκαλεί κόπωση σε ολόκληρο το σύστημα που τις παράγει.
Στην τηλεόραση, στο δρόμο, στο ραδιόφωνο (εκεί δεν επεμβαίνει ακόμα το ΕΣΡ οπότε τα πράγματα είναι χειρότερα), παντού κατακλυζόμαστε από μια ακατάσχετη φλυαρία που μόνο ζαλάδα και εκνευρισμό φέρνουν. Ακόμα και αυτές που η σύλληψη τους είναι έξυπνη και υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσαν να προκαλέσουν και γέλιο (ναι ναι έχει παρατηρηθεί και αυτό!) μετά τη χιλιοστή προβολή τους χάνουν κάθε περιεχόμενο.
Από την πλευρά του διαφημιζόμενου το μόνο που ενδιαφέρει είναι η μάρκα να καρφωθεί στο κεφάλι του πελάτη. Για να πετύχει κάτι τέτοιο η δική μου συμβουλή θα ήταν η εξής: Μη σας πιάνουν κορόιδα οι διαφημιστικές και το κύκλωμα με καναλάρχες κτλ, για να πετύχετε το σκοπό σας αρκεί μια μονοκόμματη επανάληψη. Τριντέντ τριντέντ τριντέντ… Τι δουλειά έχει ο Ροναλντίνιο με την τσίχλα; Κωστάκη και σένα έτσι θα γίνουν τα δόντια σου αν μασάς πολύ!
Τώρα για εμάς που απλώς τις ανεχόμαστε μέχρι να αποβλακωθούμε τελείως, το σίγουρο είναι ότι πρέπει να υπάρξει κάποια αντίδραση. Δεν πιστεύω σε μποϊκοτάζ και άλλες τέτοιου είδους μορφές διαμαρτυρίας. Αυτά έχουν αποτέλεσμα σε αυταρχικά και τριτοκοσμικά καθεστώτα που το ‘κοπάδι’ είναι πιο πειθαρχημένο (βλ. Τουρκία εναντίον γαλλικών προϊόντων). Εδώ το μόνο ίσως που θα μπορούσε να κάνει τους διαφημιζόμενους να αυτοσυγκρατηθούν είναι η προβολή με κάθε τρόπο της άποψης ότι αυτού του είδους η επένδυση δεν αποδίδει.
Άλλωστε είναι στατιστικώς αποδεδειγμένο ότι προϊόν που διαφημίζεται πολύ δεν διανύει και την καλύτερη περίοδο από άποψη επιτυχίας στο κοινό. Στη συνέχεια το κόστος της τεράστιας διαφήμισης γιγαντώνει τα χρέη της εταιρίας, αναγκαστικά μειώνεται η ποιότητα του προϊόντος και έρχεται το μοιραίο. Οι πολυεθνικές εξαιρούνται (αστείρευτα κεφάλαια γάρ). Γνωστός ασφαλιστής έλεγε πριν λίγο καιρό ότι προτιμά τη διαφήμιση που του γίνεται από τους υπάρχοντες πελάτες από την πολυέξοδη τηλεοπτική. Προσοχή η εν λόγω ασφαλιστική αποτελεί παράρτημα πολυεθνικής δηλαδή έχει ήδη μια κάποια εξασφαλισμένη αναγνωρισιμότητα…
Τελοσπάντων, αν όχι εμείς, ας ζήσουμε να δούμε το ‘αόρατο χέρι της αγοράς’ να μειώνει τις διαφημίσεις.

Μα γιατί να μην υπάρχουν εξωγήινοι...;

Ο Σιμόπουλος το είπε ξεκάθαρα, ακόμα και αν υπάρχουν εξωγήινοι, αυτοί είναι τόσο μακριά που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Πραγματικά πολύ καταθλιπτική σκέψη.
Δεδομένου ότι στον πλανήτη μας έχει εξερευνηθεί κάθε απομονωμένη κοινότητα ανθρώπων, τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της ενσωμάτωσης τους στο δυτικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα –βλ.παγκοσμιοποίηση-. Έχουμε μπει δηλαδή στο δρόμο της δημιουργίας ενός όπως λέγεται ‘παγκόσμιου χωριού’. Από κοινωνικής άποψης το να ζει κάνει σε ένα οποιοδήποτε χωριό έχει τα θετικά του, όπως σύσφιξη των δεσμών των κατοίκων του με τις όποιες θετικές συνέπειες αυτό μπορεί να έχει στην καθημερινή ζωή αλλά έχει και αρνητικά. Το κυριότερο από αυτά είναι αυτό που συνδέεται και περισσότερο με την ψυχολογία των κατοίκων ενός ‘χωριού’ και δεν είναι άλλο από τη μιζέρια του απομονωτισμού.
Τι χειρότερο από το να ξέρεις ότι πλέον αυτών που γνωρίζεις –όχι απαραιτήτως προσωπικά- από τη στιγμή που γεννήθηκες δεν υπάρχει κανένας και τίποτα καινούργιο να ανακαλύψεις. Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει η εναλλακτική της ‘φυγής στην πόλη’; Η γη δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια όαση στην καρδιά μιας κυριολεκτικά αδιάβατης ερήμου. Βέβαια θα πει κανείς τι σε νοιάζουν οι εξωγήινοι αν επιτευχθεί στη γη ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης για όλους του κατοίκους της. Μα ποτέ δεν ήταν στις ανάγκες του ανθρώπου απλά και μόνο η επιβίωση αλλά και η ελευθερία και η επικοινωνία. Ο Ροβινσώνας Κρούσος στο τέλος τρελαίνεται.
Άραγε το ίδιο θα συμβεί και στους κατοίκους αυτού του πλανήτη;
Ίσως είναι ανάγκη να ‘δημιουργηθούν’ εξωγήινοι ακόμα και με την μετοίκηση ανθρώπων σε άλλους πλανήτες, κάτι που θα κάνει δυνατή την απόδραση μας κάποτε…

Τρίτος κόσμος

Η κατάσταση με τις πρώην αποικίες –νυν τρίτο κόσμο- οδηγείται χρόνο με το χρόνο σε αδιέξοδο αφού δε παρατηρείται βελτίωση στην ποιότητα ζωής ούτε διαφαίνεται τίποτα τέτοιο στο κοντινό μέλλον. Το θέμα λοιπόν είναι ΤΙ τελικά θα γίνει ή καλύτερα αν υπάρχει πιθανότητα να γίνει κάτι με τις συγκεκριμένες χώρες.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές βλέποντας εμείς στις ανεπτυγμένες χώρες, τις εκεί εξελίξεις μέσα από το ‘δυτικό’ μας πρίσμα δύσκολα κατανοούμε πως ένας λαός δεν προσπαθεί να βρει διεξόδους από την δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα του και υπομένει μια κατάσταση εμπλεκόμενος σε ανούσιες εμφύλιες διαμάχες. Δυστυχώς τέτοιου είδους απλουστευμένες αναλύσεις κυριαρχούν στους ‘έξω από τον χορό’ αφού κάτι τέτοιο βολεύει όλους μας. Τα παραδείγματα της Κίνας και της Ινδίας που δείχνουν να μπαίνουν σε μια τροχιά ανάπτυξης δεν είναι όμοιες περιπτώσεις με την Σομαλία και την Αιθιοπία. Μικρές αφρικανικές χώρες με πλούσιους όμως φυσικούς πόρους που έτυχαν σκληρής εκμετάλλευσης από οικονομικά τραστ τις δύσης από την πρώτη κιόλας στιγμή της σύστασης τους ως κράτος-έθνος με συγκεκριμένα σύνορα είναι αμφίβολο αν θα πετύχουν ποτέ έστω και μια στοιχειώδη εθνική ομοιογένεια αντέχοντας στις πιέσεις ισχυρών υπέρ του αντιθέτου.
Από την άποψη της οικονομίας τίθεται το ερώτημα αν οι φθηνοί πόροι που εξασφαλίζουν οι πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον τρίτο κόσμο, είναι αυτοί που τελικά κρατούν ψηλά το επίπεδο ζωής στον ανεπτυγμένο κόσμο. Ασφαλώς αν θέλουμε καλύτερες τιμές για τα προϊόντα των φτωχών κρατών θα πρέπει και μείς να είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε πλήγματα όσον αφορά την ακρίβεια και τα εισοδήματα μας. Το πετρέλαιο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη στιγμή που ο έλεγχος των τιμών του πέρασε στον ΟΠΕΚ.
Υπάρχει τελικά μια κάποια λύση; Τέλεια λύση που να μπορεί να επιβληθεί άμεσα τα επόμενα ένα- δύο χρόνια και να βολέψει τους πάντες δεν υπάρχει. Με συντονισμένη προσπάθεια όλων όσων βρίσκονται σε θέση να βοηθήσουν θα ήταν δυνατή μια ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και μείωση του αναλφαβητισμού τα επόμενα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, που αποτελούν τη βάση κάθε ανάπτυξης.

Ε.Ε.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα φαίνεται από τις διάφορες σφυγμομετρήσεις που δημοσιεύονται κάθε τόσο να έχει σημαντική απήχηση στον κόσμο που θεωρεί την προσχώρηση της χώρας σε αυτήν μια από τις πιο επιτυχημένες πολιτικές κινήσεις.
Τα έχουμε μπερδέψει όμως λίγο όσον αφορά την έννοια και τους σκοπούς αυτού του διεθνούς οργανισμού. Για τους σκοπούς οι δυτικοί μας σύμμαχοι δεν έχουν σταματήσει εμμέσως αλλά και αμέσως να μας υπενθυμίζουν την οικονομική του κατεύθυνση. Εμείς αυτό το αντιλαμβανόμαστε βέβαια, όταν ακούμε για οικονομία, ως επιχορηγήσεις αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Στην χώρα μας θα προτιμούσαμε κυρίως πολιτική κατεύθυνση μιας και με την Τουρκία δίπλα έχουμε ανάγκη από συμμάχους αλλά ενδόμυχα μας αρέσει και η σκέψη να ομογενοποιηθούμε με τους πολίτες των μεγάλων χωρών της Δύσης. Αυτό τα τελευταίο δεν είναι κάτι κακό αφού και η παγκοσμιοποίηση έτσι και αλλιώς έχει διεισδύσει παντού και ο καθένας προσπαθεί να εξασφαλίσει το καλύτερο μέλλον προσκολλώντας σε δυνάμεις θα τον ισχυροποιήσουν.
Βέβαια οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις δεν το βλέπουν ακριβώς έτσι αφού ήδη έχουν αρκετά μεγάλο πληθυσμό για να ενδιαφερθούν πολιτικά. Το μόνο που επιδιώκουν είναι διεξόδους για τις επιχειρήσεις τους έτσι ώστε να διασφαλίσουν την απασχόληση και γενικά την ευρωστία στο εσωτερικό τους. Σε αυτήν την περίπτωση τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. αποτελούν ασφαλή θύματα δυνατών οικονομιών (αγγλογερμανογάλλων) που θα διαθέσουν τα προϊόντα τους χωρίς διαφόρων ειδών περιορισμούς-δασμοί κτλ-.
Οι κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση στην Ελλάδα άρχισαν να πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι τα Βαλκάνια προς τα οποία συνήθως επεκτείνονται οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι ακόμα εκτός Ε.Ε. Ελπίζουμε όμως…
Τα οφέλη λοιπόν προς το παρόν περιορίζονται στις επιχορηγήσεις και στα κάθε είδους κονδύλια και καμιά φορά τους ευκαιριακούς εκβιασμούς προς την γείτονα που πασχίζει να γίνει και αυτή Ευρωπαία.

Μη κρατικά-ιδιωτικά...

Πολύ κουβέντα για μη κρατικά – ιδιωτικά πανεπιστήμια γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στην Ε.Ε. δεν φαίνεται να το γλιτώνουμε αυτό το καινούργιο φρούτο. Με την συνήθη ταχύτητα που κινούνται γενικά ιδιωτικός και δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν βλέπω άμεσα κανένα κοινωνικό σεισμό στην Ελλάδα ακόμα και αν το αρ. 16 Σ. αλλάξει αύριο. Ας μην ξεγελιόμαστε από τους ενθουσιώδεις λόγους. Κατά κάποιον τρόπο ιδιωτικά πανεπιστήμια λειτουργούν εδώ και κάμποσα χρόνια – όλοι ξέρουμε ότι οι καλύτερες σχολές λογιστικής είναι ιδιωτικές όπως και ότι αρκετές ειδικότητες ιδίως τεχνικού περιεχομένου μέχρι προσφάτως προσφέρονταν αποκλειστικά από τέτοιου είδους «επιχειρήσεις»(γραφίστες κτλ). Όσον αφορά τώρα τις περιζήτητες πανεπιστημιακές σχολές θα πρέπει να σκεφτούμε γιατί είναι περιζήτητες. Είναι στην πλειοψηφία τους γιατί εξασφαλίζουν επαγγελματική αποκατάσταση ή -για να το πούμε διαφορετικά- οι εργοδότες προτιμούν τους απόφοιτους τους. Μια ιδιωτική, νέα σχολή που ξεκινάει τη στελέχωση της από το μηδέν σε όλα τα επίπεδα ( από γραμματείς μέχρι καθηγητές) θα πρέπει να διαθέσει αρκετά αλλά πρώτα απ’όλα χρόνο μέχρι να πραγματοποιηθεί η μεταστροφή ικανού αριθμού εργοδοτών στους δικούς της αποφοίτους.
Η αλλαγή έτσι στον τρόπο αντιμετώπισης των δημοσίων πανεπιστημίων από την κοινή γνώμη δεν θα συμβεί άμεσα αλλά μετά από αρκετά χρόνια. Επειδή όμως και αυτό ίσως κάποτε συμβεί, αν συμπέσει και με την κατακόρυφη άνοδο του βιωτικού επιπέδου του μέσου Έλληνα τότε μόνο δεν θα έχουμε κοινωνικές εντάσεις. Άλλωστε αυτή δεν είναι και η πολυπόθητη «σύγκληση» και σ'αυτήν δεν σκοπεύει έμμεσα και η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων; Μακάρι να ζούμε να τα δούμε στην πράξη…
Όσο για το «μη κερδοσκοπικά», ωραία ακούγεται αλλά τι σημαίνει; Aυτή την απάντηση προσπαθούν να δώσουν αρκετό καιρό τώρα δικαστήρια που ασχολούνται με το ίδρυμα Ωνάση αφού καθένας δίνει και τη δική του ερμηνεία.
Σε μια εταιρεία- κερδοσκοπική- ένα ποσοστό των κερδών εναποθέτεται στα κάθε είδους αποθεματικά που θα τις εξασφαλίσουν μια συνέχεια και το υπόλοιπο διατίθεται στους μετόχους ως μέρισμα. Εάν λοιπόν η συγκεκριμένη εταιρία γίνει «μη κερδοσκοπική» το μέρισμα θα προσαρτηθεί στα αποθεματικά. Όμως στην ουσία κέρδος σημαίνει τσέπωμα και για να μην κοροϊδευόμαστε χωρίς τσέπωμα από τους μετόχους-ιδιοκτήτες επιχείρηση γιοκ! Οπότε ποιος θα εμποδίσει την καθιέρωση διανομής κερδών με τη μορφή όμως της «αύξησης» και του «μπόνους» στους μάνατζερ, τους διοικητές και τους κάθε εμπλεκομένους με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Όμως το «μη κερδοσκοπικά» ακούγεται ωραία στο αριστερό κοινό και θα το κατευνάσει, άλλωστε προτιμήθηκε το «μη κρατικά» από το ξεκάθαρο «ιδιωτικά». Η κατάσταση είναι για γέλια. Αν όμως θέλαμε το Σύνταγμα να διαβάζεται ευχάριστα θα ψηφίζαμε τον Νταν Μπράουν και όχι τον Προκόπη.

Τηλε-απορρίματα

Πολύ σκουπιδαριό στην τηλεόραση. Εκτός βέβαια από το οφθαλμοφανές ότι δηλαδή τα μπιπ αλλά και η κάθε είδους αθυροστομία κάνουν ένα πρόγραμμα δημοφιλές, αυτού του είδους οι βρωμιές είναι που θα στιγματίσουν και κατά συνέπεια θα ξεφτιλίσουν στα μάτια του κοινού τους συντελεστές των συγκεκριμένων προγραμμάτων. Αυτή τελικά είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον, όταν το παρόν κατακλύζεται από τη σαπίλα .Νομίζει κανείς ότι η Τατιάνα ή ο Χίος θα έχουν ξανά την ευκαιρία να παρουσιάσουν δελτίο ειδήσεων ή να γράψουν ένα άρθρο σε μα σοβαρή πολιτική εφημερίδα (ανέκαθεν όνειρο ζωής για κάθε δημοσιογράφο);
Βέβαια έχουμε δει από μέρα σε μέρα να δημιουργούνται ‘απόλυτοι’ σταρ αλλά σ’αυτές τις περιπτώσεις πρέπει το βύσμα να είναι πολύ δυνατό. Ακόμα και έτσι όμως δεν μπορείς να τους πείσεις όλους ότι είναι μέρα όταν έχει πλακώσει η μαύρη νύχτα… Θυμάται κανείς τον μέγα σήμερα κύριο Τριανταφυλλόπουλο όταν ξεκίνησε στον αείμνηστο Σκάι πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια με εκπομπή αλλά Τζέρι Σπρίνγκερ (ξύλο, ενδοοικογενειακοί καβγάδες, κτλ); Όταν όμως ακόμα και αυτός άρχισε να ανεβάζει τη δημοφιλία του άρχισε να αλλάζει σιγά σιγά τη θεματολογία των εκπομπών του και τους καλεσμένους-θύματα, από θείες και πατριούς σε βουλευτές και υπουργούς. Ο ίδιος βέβαια δεν σταμάτησε να ασκείται στον έντονο λαϊκισμό και στην κατασκευή εντυπώσεων με κατεύθυνση όπου φυσάει ο άνεμος. Θα ήταν αχάριστος άλλωστε αν πρόδιδε τις αρχές που τον ανέδειξαν…
Η σαβούρα όμως στην τηλεόραση ζει και βασιλεύει -και όπως φαίνεται- τον κόσμο κυριεύει. Η μόνη λύση; Μη δεις τηλεόραση ή δες στρουμφάκια, για τσόντα υπάρχει και το ίντερνετ…

Ρατσισμός

Μια νέα φυλή τουριστών αρχίζει να κατακλύζει την νότια Ελλάδα συμπεριλαμβανομένων και των νησιών (στη βόρεια είναι χρόνια, όπως πληροφορούμαι, που έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους) και αυτή είναι η, θαυμαστή στην όψη, Ρωσική φυλή. Καθένας τους ζυγίζει κάπου 150 κιλά και έχουν αυξητικές τάσεις αφού συνηθίζουν να κατεβάζουν οποιοδήποτε αναψυκτικό βρίσκεται σε απόσταση εκατό μέτρων από τον άξονα τους. Το βάρος τους βέβαια είναι ένα προβληματάκι όταν ανεβαίνουν στα καΐκια για τις mini cruises (γνωστές και μη εξαιρετέες σε όσους έχουν ταξιδέψει στα νησάκια) όπου για να μη μπατάρει η βάρκα χωρίζουν τις παρέες τους(μισοί από δω μισοί από κει).
Στην ουσία δεν διαφέρουν πολύ από τον συφερτό της Δύσης που μαζεύεται τα καλοκαίρια εδώ αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Ρώσοι είναι μια πιο πρωτόγονη μορφή των Αγγλογερμανοσκανδιναβών. Σπάνια πλένονται, δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα το αποσμητικό ενώ δεν χρειάζεται να έχουν κατεβάσει πρώτα ένα καφάσι μπύρες για να είναι αγενείς (κατάλοιπο του σοβιετικού απομονωτισμού; Ίσως…). Έχουν βέβαια και κάτι από μας, αφού ξεψαρώνουν γρήγορα και αρχίζουν τις φωνές και το χαβαλέ αμέσως μόλις ανοίξει το πρώτο κουτάκι του γνωστού αφρώδους ποτού.
Αφού φύγουν βέβαια από την Ελλάδα για την επόμενη χώρα-θύμα ας ελπίσουμε να μην είναι ο ‘Μύθος’ το μόνο πράγμα που θα θυμούνται από εδώ.

Iδεολογικά μπερδέματα

Με τη ευκαιρία της κατάθεσης από την κυρία υπουργό του προσχεδίου για τα πανεπιστήμια, φάνηκε για μια ακόμη φορά ο ιδεολογικός αχταρμάς που επικρατεί στα κόμματα στην Ελλάδα. Το κυρίαρχο στη βουλή κόμμα προβάλλει, όταν τίθεται το καυτό θέμα της ιδεολογικής του τοποθέτησης, την πίστη του στα φιλελεύθερα ιδεώδη. Ιδιωτική πρωτοβουλία, υποχώρηση κρατικού προστατευτισμού και όλες εκείνες οι αρχές για τις οποίες οι Αγγλοσάξονες είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν (και να θυσιάσουν), μαζί με ολίγον από κέντρο, όπως θέλουμε να το εννοούμε εδώ, αποτελούν τη βάση του κυβερνητικού προγράμματος… Στην Ελλάδα όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ο λαϊκισμός είναι το κοινό όπως αποδεικνύεται των κυρίαρχων κομμάτων δυστυχώς εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Όταν για διάφορους λόγους αρχίζουν τα ποικίλης προελεύσεως 'δύσκολα' ο φιλελευθερισμός γίνεται λαϊκή δεξιά και «κέντρο»- με την ερμαφρόδιτη έννοια του όρου- όπως και τα πιο αντιδραστικά κινήματα του αντίθετου χώρου γίνονται δημοκρατική αριστερά και ούπς – πάλι «κέντρο». Το κέντρο τελικά είναι μια μεγάλη αγκαλιά που έχει χώρο για όλους- φιλόδοξους επιχειρηματίες, απογοητευμένους εργάτες, συνταξιούχους και φυσικά ανέργους. Αμ δε! Οι μόνοι πραγματικά βολεμένοι από τους άτολμους πολιτικούς στην Ελλάδα βλ. κέντρο, είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που ενώ η Ελλάδα έχει βαλτώσει στον χώρο της οικονομίας και όσον αφορά την έρευνα κινείται από την ίδρυση της στα ίδια ρηχά νερά, για αυτούς χτίζονται μνημεία και λατρεύονται σαν «μεγάλοι άνδρες του παρελθόντος» όταν αποσυρθούν.
Ορίστε η λαϊκή κυριαρχία έδωσε στους θαυμαστές του φιλελευθερισμού τέσσερα χρόνια για να πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα τους. Αν οι κρατούντες πιστεύουν ότι θα πάνε στα σίγουρα προσθέτοντας και κάτι από λαϊκισμό, οι πιθανότητες είναι μαζί τους αν στοχεύουν σε μνημεία και όχι στο μέλλον της χώρας.

καλοκαιράκι, να βγάλουμε κανα ρουχαλάκι;

Διανοητικά αυτές τις μέρες βρίσκομαι στις παραλίες. Διαλέγω δημοφιλείς παραλίες γα να έχω τον πειρασμό από κοντά... Ξεκινώντας θα ήθελα να ευχαριστήσω την μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών που επιτέλους έβαλαν στο χρονοντούλαπο μια από τις μάστιγες του καλοκαιριού- το ολόσωμο μαγιό(εντάξει υπάρχουν και οι γιαγιάδες που το προτιμούν αλλά όχι για πολύ ακόμα-δείτε τις τουρίστριες). Δεν μου τη βάρεσε, το ξέρω οτι είναι χρήσιμο και για κάλυψη φούρνων...
Μία απο τις αρχές μου είναι οτι στη θάλασσα όλοι πρέπει να ευχαριστιούνται με αυτά που βλέπουν ακόμα και οι πιο βιτσιόζοι ( ναι ναι για την συμπαθή κατηγορία των "φαλαινοθήρων" μιλάω...) οι υπόλοιποι ας μην κοιτάνε, έχει για όλους. Τώρα για τις κοπέλες (όλων των ηλικιών) είναι αλήθεια οτι το μπικίνι τις κάνει να αισθάνονται -πώς να το πω... σέξι -ζηλεύουν και αυτές οι καημένες! Άσχετο το τι σκέψεις βγαίνουν στον καθένα-που καλό είναι να μένουν σκέψεις. Για τις πιο καλλίγραμμες φαίνεται οτι ο συγκεκριμένος τύπος μαγιό δεν αρκεί γι'αυτο υπάρχουν και παραλλαγές- στρίνγκ, βραζιλιάνικα κτλ. Πιστός στις αρχες μου τα εγκρίνω και αυτά.
Βέβαια μπορείνα συναντήσει κανείς και το αντίθετο με διάφορους περίεργους με στρίνγκ και σλιπάκια... Το μόνο που θα πω είναι οτι αν έχουν και αυτοί κοινό καλώς να ορίσουν. Όμως επειδή κάτι τέτοιο το θεωρώ απίθανο-->ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΚΡΑΤΕΙ, ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ...
Μεγάλο πράγμα οι ατομικές ελευθερίες... ο καθένας να βάζει ό,τι γουστάρει (ανάλογα με το πόσο σκληρόπετσος μπορεί να είναι - φαντάζεσαι μια παραλία ολόκληρη να σε κοιτάει και να γελάει και συ εκεί...). Θυμάται κανείς κάτι παπάδες μαζί με θιγμένους οικογενειάρχες(αυτοί μάλλον για μάτι πήγαιναν) που πετάγαν πέτρες μαζί με κατάρες στους γυμνιστές στα κατσάβραχα -που ούτε κατσίκι δεν πήγαινε- πριν καμιά δεκαριά χρόνια...; Aφού δε σου αρέσει μην πας! Πήγαινε κάπου που θα βρεις ομοιούς σου, να ησυχάσεις εσύ να ησυχάσουν και όλοι οι άλλοι. Άμα τύχει και καμιά στραβή κάνε τον ανεκτικό-και ας μην είσαι! Όλοι να ηρεμήσουν θέλουν. Σκάσε και κολύμπα!

Την ευλογία μου τέκνο μου...

Stilitis όπως εκείνη η ταινία του '80 του θεού Μουστάκα. Stilitis βέβαια γιατί γράφω και καμιά στήλη για να περνάει η ώρα... Τεσπά, η κατάσταση με εμένα θα έχει πολύ σκέψη για κάθε είδους θέμα μιας και εδώ πάνω στο στύλο δεν έχω τι να κάνω και στοχάζομαι. Αυτό κάνω για να ζήσω που λένε και οι Αμερικάνοι. Μου τη σπάνε πολύ τα κάθε είδους κωλοέντομα που με ζαλίζουν και με αναγκάζουν καμια φορά όπως τώρα να επανέλθω από τον υπερβατικό μου κόσμο (δικός μου είναι όπως θέλω τον λέω) και να ασχοληθώ με τη φαιδρότητα του επίγειου. Ομως μια μέρα από αυτες που θα φτάσω στη νιρβάνα μου θα κάνω ενα μμμμμμμμμμμμ και θα σκάσουν όλες οι μύγες κτλ σαν τσιχλόφουσκες-ΣΠΛΑΣ !