Εορταστικά σκυλοτράγουδα

Έκατσα πολύ λόγω αργιών στο στύλο και είχα την ευκαιρία να απολαύσω πολύ σκυλάδικο-πρωινάδικο. Πώς στην ευχή όλες αυτές οι μοντέλες-παρουσιάστριες ξέρουν όλους τους στίχους -ούτε εισαγωγή ούτε ρεφρέν δεν ξεφεύγει- είναι απίστευτο. Από Μαριννέλα μέχρι τα σουξέ του κάθε πρωτοεμφανιζόμενου νεόκοπου σκυλά, έχουν αποστηθίσει τα πάντα. Εντάξει δε λέω αν κάποιος έχει όλη μέρα ανοιχτή τηλεόραση και ράδιο, δε θέλει πολύ για να μάθει όλα τα σουξέ. Αλλά... τέτοια μνήμη στα πρωινάδικα οι μετέχοντες... αν την είχαν χρησιμοποιήση για άλλα έργα ίσως παρακολουθούσαμε πολύ καλύτερα προγράμματα.

Άντε Καλή Χρονιά να έχουμε τέκνα μου!

Ζαχόπουλος σαμουράι

Λοιπόν επανέρχομαι μετά από διάλειμμα ολίγων ημερών γιατί λόγω της εποχής τα ιερά μου καθήκοντα με εξάντλησαν...
Περίεργη πάντως η υπόθεση Ζαχόπουλου για τα ελληνικά δεδομένα.
Δεν μπαινω στην αναζήτηση των πραγματικών κινήτρων- άλλωστε γιαυτό υπάρχουν ειδικοί που πληρώνονται για τέτοιες εμπεριστατωμένες έρευνες (λιαρέλης, πρετεντέρης, δελατόλας, μάκης, χοντρός κα) αλλά απλώς θα αναφέρω τα επικρατούντα σενάρια: α) ο Ζ δεν άντεξε την πίεση της γκόμενας να την διορίσει, γ...σει, πληρώσει και τα σχετικά ή β) δεν άντεξε τον εκβιασμό οτι η γκόμενα θα αποκαλύψει τα σκάνδαλα του, τις πράξεις του εις βάρος των δημοσίων οικονομικών.
Αν συμβαίνει το πρώτο έχουμε να κάνουμε με έναν υπερβολικά ευαίσθητο συναισθηματικά άνθρωπο, με έναν νεο-ρομαντικό ή γερο-emo...
Αν συμβαίνει το δεύτερο έχουμε έναν σαμουράι που κάνει χαρακίρι...
Εμφανισιακά πάντως δεν μπορώ να πω οτι μου έβγαζε τίποτα από τα δύο.

Στολισμοί

Το παρατηρώ τα τελευταία χρόνια αλλά φέτος μου φαίνεται παράγινε.
Χρόνο με το χρόνο στολίζουμε λιγότερο τα σπίτια μας. Φωτάκια, αγιοβασίληδες, δέντρα κτλ τείνουν να εξαφανιστούν. Πριν μερικά χρόνια έβλεπες όλα τα μπαλκόνια φωταγωγημένα, ολόκληρα στενά να αναβοσβήνουν ενώ τώρα... κατά μέσο όρο δυο-τρία μπαλκόνια σε κάθε πολυκατοικία.
Η μόνη εξήγηση βρίσκεται σε αυτή την ενέργεια που που εκτοξεύει το εμπόριο. Στη μόδα.
Του χρόνου μπορεί να έχουμε πάλι αναζωπύρωση.
Αφήνω απέξω κρατικά κτίρια, δήμους και πολυκαταστήματα. Αυτοί για τους δικούς του λόγους διατηρούν λαμπάκια παντός καιρού.

Γκρουπ ηλικιωμένων

Το πραγματικά αδιανόητο με τα πούλμαν φορτωμένα φανατισμένες ηλικιωμένες και περίεργα γεροντάκια που έδωσαν το παρόν στην Ευελπίδων για να δηλώσουν τη στήριξη τους στον παιδεραστή παπά και να γιουχάρουν όλους τους υπόλοιπους, δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Όποια κουλή ιδέα προβληθεί κατάλληλα είναι σίγουρο οτι θα βρει υποστηρικτές στο συγκεκριμένο κοινό. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει αυτό το φαινόμενο να δουλεύει και αντίστροφα.
Προϊόντα ακόμα και πολιτικές ιδέες για να έχουν επιτυχία πρέπει να καλύπτουν απαραίτητα και την ηλικιακή ομάδα 70+. Ολόκληρα κόμματα έχει η σημερινή βουλή που χρωστούν την ύπαρξη τους σε αυτό το κοινό.
Η τηλεόραση το έχει πιάσει πολύ νωρίτερα. Τα δελτία ειδήσεων σε λίγα χρόνια θα μεταδίδουν νέα μόνο για τις συντάξεις και κουτσομπολιά. Στις δε πρωινές εκπομπές είναι ολοφάνερο οτι νεώτερους τηλεθεατές ούτε έχουν ούτε θέλουν να αποκτήσουν.
Όλα τα γκάλοπ με το μικρόφωνο στο χέρι, γίνονται έξω από τη λαχαναγορά σε γεροντάκια και γριούλες που σκοτώνουν το χρόνο τους. Οι κάμερες αποφεύγουν τους υπόλοιπους σαν τον εξαποδώ το λιβάνι.
Τί στην ευχή γίνεται με τον πληθυσμό αυτής της χώρας;

Χουνκιάρ μπεγεντί

Τελικά μετά το γιουβέτσι η επόμενη σύνθετη μαγειρική μου απόπειρα δεν ήταν ούτε παστίτσιο, ούτε καλαμαράκια με ζυμαρικά όπως είχα προϊδεάσει του πιστούς. Κατά τις περιηγήσεις μου έπεσα πάνω σε αυτή την Πολίτικη συνταγή και κάτι μου έκανε κλίκ. Τον τρόπο παρασκευής μπορείτε εύκολα να τον βρείτε με τη βοήθεια του ιερού οργάνου ''google'' και δε θα απογοητευτείτε αν τον ακολουθήσετε όπως έκανε και η αγιότητα μου.
Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω οτι μου ΠΕΤΥΧΕ! Βέβαια είχα και μια βοήθεια για τις δόσεις αλλά αρχάριος είμαι ακόμα...
Αυτό που έχω να προσθέσω στις κατατοπιστικότατες συνταγές που κυκλοφορούν είναι:
α) όσο το δυνατόν ξεκοκαλίστε το αρνάκι πριν το βράσετε και κατά το βράσιμο αφαιρέστε πέτσες και πολλά λίπη. Αυτό γιατί είναι πολύ λιπαρό πιάτο και δεν είναι ωραίο κατα το σερβίρισμα πάνω στον πολτό της μελιτζάνας να πέφτουν και να αναμειγνύονται πέτσες και κόκαλα.
β)για την κατασκευή της λυτής μπεσαμέλ στην κατσαρόλα, πριν ρίξετε τον πολτό της μελιτζάνας, ρίξτε πρώτα βούτυρο και λίγο αλεύρι και μετά σιγά σιγά το ζεσταμένο γάλα. Θέλει πολύ ανακάτεμα για να πήξει αλλά είναι πολύ πιο νόστιμο από το να ρίξετε πρώτα το γάλα και μετά πολύ αλεύρι για να πήξει γρήγορα.

Δυστυχώς φώτο δεν πρόλαβα γιατί πήγε κατευθείαν από την παραγωγή στην κατανάλωση...

ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΤΑ κτλ

Πρέπει κάποτε να γίνει μια προσπάθεια -κάτι σαν επιμορφωτικό κίνημα- για το σκοπό που εξυπηρετούν οι δημόσιες επιχειρήσεις. Και εξηγούμαι που το πάω.
Αυτό που έχει περάσει είναι ο μοναδικός τους στόχος είναι να κρατήσουν τον ιδιώτη καπιταλιστή εκτός. Χαρακτηριστικό κρατικιστικής ιδεολογίας αλλά αυτό ας το αφήσουμε έτσι. Στο κάτω κάτω ας πούμε οτι αυτό γουστάρουμε σα λαός.
Ωστόσο κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει ότι όλες αυτές τις επιχειρήσεις, τις πληρώνει κάθε ένας φορολογούμενος πολίτης αφού κατα βάση ενισχύονται από τον κρατικό προϋπολογισμό μιας και η πλειοψηφία τους είναι ζημιογόνες. Μπορεί να μην έχεις καν τηλέφωνο αλλά τον ΟΤΕ τον έχεις χρηματοδοτήσει. Το ίδιο και τα ΕΛΤΑ και τις υπόλοιπες. Σε αντάλλαγμα όμως τί εισπράτουμε; Τα κλασικά. Άθλιες υπηρεσίες και πάνω από όλα υπερκοστολογήσεις. Ναι... ναι... εμείς που υποτίθεται είμαστε οι χρηματοδότες τους αν τις χρειαστούμε κάποτε, θα κληθούμε να τις πληρώσουμε ακριβά και θα δεχτούμε στην καλύτερη μη ικανοποιητική εξυπηρέτηση.
Τα ΕΛΤΑ για να αποστείλουν ένα δέμα εντός Αθηνών θέλουν πέντε μέρες μέχρι το κατάστημα της κατοικίας του δέκτη. Τη επόμενη θα παραδοθεί η ειδοποίηση και εσύ μπορείς να παραλάβεις μια μέρα μετά.
Ο ΟΤΕ ανακοίνωσε πρόσφατα οτι θα αυξήσει και άλλο τις ταχύτητες στο adsl. Πιο ακριβά από τους άλλους παρόχους βέβαια αλλά οι υποστηριχτές του υποστηρίζουν οτι θα τον προτιμήσουν για τη ΄΄σιγουριά'' του. Δηλαδή την τεχνική υποστήριξη και την ταχύτητα στην εξυπηρέτηση, που ''ανακάλυψε'' τελευταία. Βέβαια όταν οι υπόλοιποι πάσχιζαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγγι μπας και κρατήσουν το κόστος χαμηλά και βγάλουν και αυτοί κανα κέρδος, ο ΟΤΕ είχε τον κρατικό προϋπολογισμό να καθαρίσει και αναβάθμιζε τις δυνατότητες του -με ρυθμούς χελώνας βέβαια. Τώρα που έστυψε όλους τους χυμούς του μονοπωλίου δεν έχει ανάγκη και παίζει το χαρτί της ιδιωτικής επιχείρησης. Και πάλι όμως κοστολογεί τις πιο ακριβές υπηρεσίες!
Είναι πραγματικά ανατριχιαστική η αδιαφορία όλων αυτών των κρατικών εταιριών για τους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού. Εντάξει δεν έχεις ανάγκη από τον ανταγωνισμό για να τη βγάλεις καθαρή... δείξε όμως και συ μια καλή θέληση προς τους χρηματοδότες σου..
Γι'αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν και οι δημόσιες επιχειρήσεις; Για την παροχή φτηνών υπηρεσιών στο σύνολο των φορολογουμένων μιας χώρας;
Αν αποδεδειγμένα δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, απαιτείται να κλείσουν.

Είναι ο Άγιος Βασίλης ένα ψέμα;

Είναι ο Άγιος Βασίλης ένα ψέμα; Η ιδιότητά μου ως δόκιμος μοναχός δεν μου επιτρέπει να μπω στα χωράφια των χριστουγεννιάτικων παραδόσεων των Δυτικών, ούτε να χρησιμοποιήσω και πολύ τη λογική μου...η Ορθοδοξία άλλωστε πρεσβεύει πάνω-κάτω το αξίωμα ''πίστευε και μη ερεύνα''. Η επιστήμη εν τούτοις έρχεται να δώσει την απάντηση με απλά μαθηματικά...

Ας δεχτούμε ότι ο Άγιος Βασίλης ξέρει τι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου κάθε στιγμή της χρονιάς, ώστε να τα κατατάσσει σε ‘καλά’ και ‘κακά’. Πρέπει λοιπόν να μοιράσει τα δώρα σε αυτά τα παιδιά, σωστά;

- Υπάρχουν περίπου 2 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο.

- Βέβαια, ο Άγιος Βασίλης δε δίνει δεκάρα για τα Εβραιόπουλα, τα Βουδιστάκια κ.τ.λ., οπότε η δουλειά του μειώνεται κατά ένα 15% ή κατά 378 εκατομμύρια παιδιά.

- Αφού κατά μέσο όρο, υπάρχουν 3,5 παιδιά ανά οικογένεια, πρέπει να επισκεφτεί 108 εκατομμύρια σπίτια – δεχόμαστε ότι σε κάθε ένα θα υπάρχει έστω ένα ‘καλό’ παιδί.

- Ο χρόνος που έχει στη διάθεση του για να μοιράσει τα δώρα είναι περίπου 31 ώρες - χάρη στις διαφορετικές χρονικές ζώνες.

- Δηλαδή πρέπει να πραγματοποιεί 967,7 επισκέψεις το λεπτό (αν υπολογίσεις το χρόνο να μπει από τη καμινάδα, να φάει τα κουλουράκια, να ρευτεί το γάλα και να ξαναφύγει).

- Για να διευκολύνουμε τους υπολογισμούς, θα υποθέσουμε ότι οι αποστάσεις μεταξύ αυτών των 108 εκατομμυρίων σπιτιών είναι ίσες. Άρα όλο το ταξιδάκι που πρέπει να κάνει είναι περίπου 120 εκατομμύρια χιλιόμετρα– χωρίς να σταματήσει για κατούρημα ή για ένα τσιγάρο.

- Αυτό σημαίνει ότι για να επιτύχει το ταξίδι του και να φτάσει παντού, τρέχει με 1. 046 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα. Σημειώνουμε ότι η ταχύτητα του ήχου είναι 1.230 χιλιόμετρα την ώρα!

Χρειάζεστε κι άλλες αποδείξεις; Πολύ απλά, ο Αϊ Βασίλης είναι απάτη ΚΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!! ΚΛΑΨ!

[Πηγή: www.sport24.gr/ προσαρμογή: dokimos]

Περασμένα ξεχασμένα

Σήμερα στο δρόμο για το στύλο συνάντησα μια γνωστή που είχαν να τη δω καμιά δεκαρια χρόνια. Η αλήθεια είναι οτι με είχε βοηθήσει πολύ και είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση.
Στο δρόμο ήρθαμε σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο, την είχα σχεδόν καταλάβει από τα είκοσι μέτρα αλλά... δεν της μίλησα. Βαριόμουν. Άντε τώρα μες το τρέξιμο να σταματάς. Και λογικά δε θα ήταν μια κουβέντα του ''τί κάνεις-καλά-άντε γειά-ταλέμε''. Θα έπρεπε να κάτσεις και να κουβεντιάσεις. Καμία όρεξη.
Γιατί αυτές οι κοινωνικές συναναστροφές και οι ευγένειες είναι απαραίτητες;
Το σημαντικό που μπορώ να σκεφτώ είναι, γιατί πολύ απλά δε θες να σου κάνουν αυτό που κάνεις. Εντάξει, το βρίσκω άθλιο να περνούν από δίπλα μου φίλοι και να μη μου μιλάνε σα να μη με ξέρουν και όταν γίνεται διακόπτονται οι όποιες επαφές μας. Βέβαια καμιά φορά νιώθω και λίγο ανακουφισμένος. Αλλά είναι λίγες αυτές οι στιγμές.
Στο θέμα μας τώρα δεν ένιωσα και τόσο καλά που δε μίλησα στη γνωστή μου.. θα επανορθώσω αλλά πότε θα την ξαναδώ;)

Journey - Of A Lifetime

Για περισσότερες πληροφορίες για την μπάντα ανατρέξτε στο αμέσως προ-προηγούμενο ποστ. Ο Δόκιμος ξανα-έκανε καλή δουλειά.

Επιτροπή Ανταγωνισμού

Λοιπόν με αφορμή τα τελευταία και την ξαφνική αγάπη διαφόρων για ο,τιδήποτε κρατικό ίσως πρέπει να δώσουμε λίγη σημασία στο μοναδικό κρατικό σχηματισμό που πραγματικά μόνο προσφέρει. Η επιτροπή ανταγωνισμού ασκεί το μόνο πράγμα για το οποίο είναι απαραίτητος ο κρατικός μηχανισμός. Να εξασφαλίζει τον υγιεί ανταγωνισμό αποκλείοντας κάθε είδους καρτέλ ή ενέργειες περιορισμού της αγοράς. Στην ουσία η επιτροπή ανταγωνισμού έχει το ρόλο του φρουρού της ελευθερίας στο πεδίο της οικονομίας.
Ζήτημα αποτελούν οι κανόνες που θα πρέπει να ακολουθεί η εκάστοτε επιτροπή. Ε λοιπόν το κοινοβούλιο μιας χώρας που θα επιβάλλει υπερβολικούς κανόνες περιορισμού του εμπορίου είναι άξιο της μοίρας του και κανείς δε θα μπορούσε να πει τίποτα για αυτό.

Η επιτροπή ανταγωνισμού κοστίζει ελάχιστα στον φορολογούμενο πολίτη και από την άλλη συμβάλλει τα μέγιστα για να απολαμβάνει αυτός αγαθά και υπηρεσίες στη καλύτερη δυνατόν τιμή. Όλες οι επιχορηγήσεις του κόσμου δε θα είχαν σε βάθος χρόνου τέτοια επιτυχία.

Το κύριο μειονέκτημα τέτοιων επιτροπών (competition agencies) από την άλλη αποτελεί αυτή η κρατική τους προέλευση. Δύσκολος ο ρόλος τους όταν οι κύριοι διαστρεβλωτές της αγοράς είναι τα κρατικά-κυβερνητικά όργανα. Μόνη λύση είναι ο περιορισμός των υπερβολικών αρμοδιοτήτων του κράτους όσον αφορά τη ρύθμιση της αγοράς. Και κάπου εδώ έρχεται δυστυχώς να επιβληθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση...

The 'Journey' has just began...

Λίγη μουσική σήμερα, να χωνέψει και ο Δάσκαλος το γιουβετσάκι του! Ως γνωστόν, το καλύτερο χωνευτικό - μετά το παγωτό - είναι ένας καλός, progressive δίσκος! ;-) Θα πάμε λοιπόν πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1975 για να συναντήσουμε το ντεμπούτο μίας σχετικά παραγκωνισμένης - κατά την προσωπική μου, ''δόκιμη'' άποψη - μπάντας, των Αμερικανών Journey.

Το ταξίδι των Journey ξεκινάει στο San Francisco γύρω στο 1972, όταν δύο δυσαρεστημένα μέλη της μπάντας του Santana, οι Greg Rollie και Neal Schon, αποφασίζουν να ακολουθήσουν ξεχωριστά μουσικά μονοπάτια. Μαζί με άλλους μουσικούς και φίλους δημιουργούν τους Journey και ξεκινούν να παίζουν σε διάφορα φεστιβάλ και χώρους. Σε μία από αυτές τις εμφανίσεις τους το 1974 στο Great American Music Hall, τραβούν την προσοχή των ανθρώπων της Columbia, με τους οποίους υπογράφουν συμβόλαιο και χωρίς πολλα-πολλα, κυκλοφορούν τον επόμενο χρόνο το ομώνυμο ντεμπούτο τους.

Το 'Journey' είναι ίσως ο πιο διαφορετικός δίσκος του συγκροτήματος, με καθαρά progressive προσανατολισμό, στον οποίο παντρεύονται αρμονικά rock και jazz στοιχεία. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας δίσκος μπροστά από την εποχή του, με στοιχεία τα οποία μεταγενέστερα θα βρούν αρκετούς μιμητές. Με τον Greg Rolie στα πλήκτρα και τα φωνητικά, τον George Tickner (μοναδική του συμμετοχη στους Journey) να συνοδεύει το Neal Schon στις κιθάρες, το μπασίστα Ross Valory και το φοβερό-και-τρομερό ντράμερ Aynsley Dunbar (που είχε παίξει για John Lennon, Frank Zappa, David Bowie, Lou Reed και βάλε), οι Αμερικανοί ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και φτιάχνουν ένα δίσκο που αντέχει στο χρόνο. Συνολικά επτά κομμάτια από τα οποία ξεχωρίζουν τα επικά 'Of a Lifetime', 'Kohoutek', 'Topaz' και το 'Mystery Mountain'. Φοβερές συνθέσεις με πολλή κιθάρα, ήχο βουτηγμένο στα ΄70s και μία ατμόσφαιρα που θυμίζει Wishbone Ash, μέχρις ενός σημείου!

Oι περισσότεροι οπαδοί των Journey προτιμούν την περίοδο τέλη 1970-αρχές 1980 με τις power μπαλάντες και έτσι προσπερνούν βιαστικά το 'Journey'. Φαντάζομαι δεν γνωρίζουν ότι οι ''μεγάλοι'' Dream Theater, πέρα από το γεγονός ότι έχουν εκτελέσει live κομμάτι των Journey (συμπεριλαμβάνεται στο 'A Change of Seasons', 1995), έχουν χαρακτηρίσει το άλμπουμ αυτό ως μία από τις βασικότερες επιρροές τους ever! Τουλάχιστον στην προ-Steve Perry εποχή, πρίν να το γυρίσουν στο pop-rock, οι Journey έχουν κάτι να πουν! Είμαι σίγουρος πως ένα άκουσμα θα σας πείσει...

Γιουβέτσι

Η πρώτη μου προσπάθεια για την κατασκευή ''γιουβετσίου'' έλαβε χώρα κατά τη χθεσινή ημέρα. Το όλο εγχείρημα είμαι σε θέση να ομολογήσω οτι είχε επιτυχία κατά 70% λόγω του οτι η όρνις δεν ήταν πλήρως βρασμένη μετά το στάδιο του σοταρίσματος -ο φόβος μου μην κολήσουν τα κρεμμύδια με έκανε να την βγάλω πριν την ώρα της- με συνέπεια να χρειαστεί να την ξαναβάλω εις τον φούρνο κατά τι παραπάνω. Το ζυμαρικό όμως ήταν τέλειο. Πένες είχα, πένες έβαλα. Πώς πάει το κρασί το άτιμο...
Επόμενο πείραμα παστίτσιο ή φαρφάλες με καλαμαράκια και ελιές. Δυο συνταγές που προσεκολήθησαν εις τον νου μου...

Ολυμπιακός - Το ματς της δεκαετίας!

Ο αγαπημένος μας μπλογκοστύλος μετέχει ενεργά και στα αθλητικά δρώμενα, άσχετα εαν την πλειοψηφία των πόστ καταλαμβάνουν σοβαρότερα θέματα που αφορούν τη σωτηρία των πιστών! Με αφορμή λοιπόν την ομολογουμένως ανέλπιστη μα και συγχρόνως απολαυστική πορεία του Ολυμπιακού στο φετινό Champions League, κάνουμε μία μικρή (τόση δα) δέηση στον Ύψιστο για ένα καλό αποτέλεσμα στον αυριανό αγώνα. Τα βλέμματα είναι ήδη στραμμένα στο στάδιο ''Γ. Καραισκάκης'' και στον κρισιμότερο αγώνα του Ολυμπιακού τα τελευταία δέκα χρόνια. Με νωπές τις μνήμες από τους αποκλεισμούς σε παρόμοια παιχνίδια από Lyon και Liverpool αλλά και γεμάτο το οπλοστάσιό της (εξαίρεση ο τιμωρημένος με 3 κίτρινες Djordjevic), καθώς συμπεριλήφθηκαν στην αποστολή οι Σέζαρ και Πατσατζόγλου, η ελληνική ομάδα θα προσπαθήσει να κάνει την υπέρβαση και να περάσει στην επόμενη φάση, κάτι που έχει να καταφέρει από το 1998, όταν μάλιστα είχε τερματίσει πρώτη στον όμιλο. Οι παίκτες και ο προπονητής φάνηκαν στις δηλώσεις τους αποφασισμένοι για όλα και μας χωρίζει λιγότερο από ένα 24ωρο για να δούμε εαν τα λόγια θα γίνουν πράξη στο γήπεδο...Με βάση πάντως τις φετινές ευρωπαικές εμφανίσεις του, ένας σοβαρός Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τη Βέρντερ. Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι αγωνίζεται για δυο αποτελέσματα - θυμίζουμε πως και το χ είναι αρκετό - μπορεί να αποτελεί παγίδα για τους ποδοσφαιριστές αλλά την ίδια στιγμή λειτουργεί ευεργετικά σε περίπτωση μίας μέτριας εμφάνισης. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι η συμπαράσταση του κόσμου αποδεικνύεται καταλυτική και απόδειξη αποτελεί η εντός έδρας αναμέτρηση με τη Ρεάλ και το τελικό χ- οκ, οι Ισπανοί είχαν χάσει κι αυτοί τα άχαστα, για να λέμε την αλήθεια- το οποίο κέρδισαν οι ερυθρόλευκοι με τη συμπαράσταση των οπαδών τους.
Να πούμε και για τις συμπτώσεις, καθώς με γερμανικές ομάδες ο Ολυμπιακός έχει κάνει δύο ρεκόρ, αυτό της μεγαλύτερης νίκης (6-2 επί της Λεβερκούζεν στη Ριζούπολη το 2002) και του πρώτου ευρωπαικού διπλού (1-3 στη Βρέμη εναντίον της Βέρντερ) στην ιστορία του. Και στα δύο παιχνίδια είχε στον πάγκο του το Λεμονή. Τέλος, να προσθέσουμε πως ενδεχόμενη πρόκριση του Ολυμπιακού στη knock-out φάση του θεσμού με νίκη ή ισοπαλία, σημαίνει και βαθμολογική άνοδο της Ελλάδας στην προσπάθεια κατάληψης της 13ης θέσης στη βαθμολογία της UEFA.
Καλή επιτυχία λοιπόν στον ''τελικό'' του Ολυμπιακού και ας ελπίσουμε να δούμε ένα συγκλονιστικό αγώνα γεμάτο ένταση, θέαμα και γκολ, στο τέλος του οποίου οι οπαδοί του να πανηγυρίζουν τη νίκη!

Zeitgeist

Ντοκιμαντέρ-ταινία στο δρόμο που χάραξε o Μoore.
Ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα θεωρία για τη σύλληψη της χριστιανικής θρησκείας και συνεχίζει με μια ιστορική αναδρομή των μεθόδων οικονομικής χειραγώγησης της αμερικανικής κοινωνίας από τους μεγάλους κεφαλαιούχους της εποχής. Πρώτη φορά άκουσα οτι η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα ελέγχεται από ιδιώτες. Είπαμε ιδωτικοποιήσεις αλλά δε ξέρω κατα πόσο μια κοινωνία που εξαρτάται για την έκδοση χαρτονομίσματος από μερικούς ανεξέλεγκτους ιδιώτες μπορεί να διατηρήσει συνθήκες υγιούς ελεύθερου ανταγωνισμού...
Επίσης πρώτη φορά προβλήθηκε τόσο τεκμηριωμένα η διαδεδομένη θεωρία για την 9/11 για την εκ των έσω καταστροφή.
Τελοσπάντων στην ταινία ακούγονται συχνά συνθήματα του στυλ ''σηκωθείτε από τους καναπέδες σας και αντιδράστε'' και γενικά θέλει να περάσει ένα μήνυμα σε Αμερικανούς πολίτες. Η αλήθεια είναι οτι δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης -αν συνέβαινε κάτι τέτοιο είναι ζήτημα αν θα προβαλλόταν σε τόσες αίθουσες στη συγκεκριμένη χώρα- και δεν περιέχει σύνθετα νοήματα.
Έχει έναν απλό στόχο και τον προβάλλει απλά. Ξεκάθαρα με στόχο να γίνει αντιληπτός από όσο το δυνατόν περισσότερους.
Αυτά για την θρησκεία τα έχουμε ακούσει και πάντα κεντρίζει το ενδιαφέρον κάτι που αμφισβητεί με εμπεριστατωμένο τρόπο. Στο Zeitgeist όμως δίνεται μεγαλύτερο βάρος στη γέννεση όλων αυτών των θρησκευτικών αντιλήψεων και την προέλευση τους από την Αίγυπτο και άλλους αρχαίους πολιτισμούς -εδώ έπαιξε το ρόλο του και ο παθιασμένος με την Αίγυπτο δημιουργός- και δε δίνεται τόσο βάρος στην ενηλικίωση του χριστιανισμού. Η Σύνοδος της Νίκαιας που στην ουσία εφευρέθηκε το δόγμα, προσπερνάται με μια απλή αναφορά και η περίοδος των ζυμώσεων της πρώιμης βυζαντινής περιόδου δεν αναφέρεται καθόλου. Περίοδος με κεντρική σημασία στο σχεδιασμό του χριστιανισμού ως ΄΄κυβερνητική΄΄ θρησκεία.
Το Zeitgeist είναι πιο ωμό στα μηνύματα του από τα αντίστοιχα του Moore και ειδικά με την εισαγωγή του με εικόνες από τον κόσμο χωρίς λόγια καταφέρνει να δημιουργήσει συναισθήματα στον θεατή πέρα από εθνικές κρίσεις και πολιτικές θεωρίες.

Το ίντερνετ τρώει παιδιά!

Είχα σκεφτεί να γράψω κάτι άλλο αλλά ο Θεός φώτισε την αγιότητα μου να ανοίξω τηλεόραση και να πέσω πάνω στη μεγάλη του γένους καθοδηγήτρια Άννα Δρούζα. Μια πανικόβλητη μάνα ήταν στο τηλέφωνο και κατήγγειλε τους υπολογιστές! Το παιδάκι της έμενε κλεισμένο στο δωμάτιο του (που πάει αυτή η κοινωνία!!) και ήταν στο ίντερνετ ατελείωτες νυχτερινές ώρες! Στην κόλαση πάει η κοινωνία, εκεί πάει. Μάλιστα η συγκεκριμένη μάνα επειδή δεν ανακάλυψε τη διαστροφική παρανομία που σίγουρα γινόταν στο δωμάτιο του πιτσιρίκου, απευθύνθηκε στο Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος με το δικαιότατο αίτημα να παρακολουθήσουν τις κινήσεις του γιου της. Οι άτιμοι το απέρριψαν γιατί τάχαμου υπάρχει ένας νόμος για την προστασία προσωπικών δεδομένων.
Το όλο σόου στηρίζεται σε κάποια φαινόμενα αυτοκτονιών που κάποιοι (μαϊντανοί όλου του κόσμου) απέδωσαν στον εθισμό στο ίντερνετ. Στο καπάκι η δρούζα πέταξε και κάτι βίντεο για παιδεραστίες, βιασμούς παιδιών και ζώων -εντελώς κουλός συσχετισμός αλλά γιατί να μην το πετάξουμε; τι έχουν περάσει τα κακόμοιρα τα αλογάκια από τις πορνοστάρ- και κάπου στα πετυχημένα σχόλια της παρουσιάστριας βρέθηκε και ο μικρός που κλείνεται στο δωμάτιο του και πιθανότατα θα παίζει βίαια βίντεο γκέιμς. Σε όλα αυτά βέβαια πάντα ο ψυχολόγος μαϊντανός είχε μια κοτσάνα έτοιμη να πετάξει για να προστατέψει τους γονείς από το διαστροφικό αυτό μέσο.
Μάλιστα.
Κώστα Καραμανλή ξερίζωσε όλα τα ασύρματα και συρματένια δίκτυα ΤΩΡΑ. Αν δεν το κάνεις θα κλείσουμε μαζί με όλους του άλλους αγανακτισμένους βλαμμένους, την πανεπιστημίου, τη σταδίου και την εθνική στα Τέμπη. Επιτέλους σταμάτησε όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα και μην κρατάς την Ελλάδα πίσω. Κόψε το ΙΝΤΕΡΝΕΤ! Είμαι σίγουρος οτι αν πιεστείς λίγο θα το κάνεις... Έχουμε ψήφο και μεις -δυστυχώς-.
Και ένα βίντεο για τους άπιστους:

Santa Barba

Περνώντας από το γνωστό θέατρο της Πανεπιστημίου έκανα το λάθος να κοιτάξω την αφίσα. Έργο: Η σαραντάρα και ο πρωτάρης. Πρωταγωνιστές: χχαχαχααχαχαχχχα.
Το συγκεκριμένο θέατρο έχει μια προτίμηση στα τηλεοπτικά προϊόντα αλλά τώρα ξεπέρασε τον εαυτό του.
Έχουμε λοιπόν ένα μέτριο έργο με πρωταγωνιστές έναν πιτσιρίκο με βύσμα και μία τηλεοπτική trash πενηντάρα. Οι περισσότεροι κρίνοντας από την τηλεθέαση εκπομπών στυλ πάνιας είναι σίγουροι για την επιτυχία της παράστασης. Στο θέατρο όμως όταν πάψουν το σούσουρο κι η διαφημιστική βαβούρα -συνήθως μια δυο βδομάδες μετά την πρεμιέρα- φαίνεται πως θα πάει η κατάσταση. Και για ένα τουλάχιστον πρόσωπο που μετέχει είμαι σίγουρος οτι δε θα βοηθήσει καθόλου. Και αφού πρωταγωνιστεί κιόλας...

La Gauloise: Όταν ο Αστερίξ μεθούσε!

Σήμερα ανακάλυψα ένα σημαντικότατο (!) ιστορικό μυστικό, κρυμμένο πάνω στην ετικέτα μιας μπύρας! Την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα (δηλαδή χοντρικά τον 1ο αιώνα π.Χ), ένα από τα πολεμικά μέτωπα των Ρωμαίων βρισκόταν στη Γαλατία, περιοχή της σημερινής Γαλλίας. Όλοι φαντάζομαι θα έχετε ακούσει για τους περίφημους Γαλατικούς πολέμους ή θα έχετε διαβάσει κάποιο από τα αξεπέραστα κόμικ ''Αστερίξ'' του Goscinny. Ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές -τόσο στα ιστορικά κείμενα όσο και στις σελίδες των κόμικ- στα Γαλατικά γεύματα, τα τεράστια ψητά αγριογούρουνα που καταβρόχθιζε μόνος του ο Οβελίξ καθώς και τη Γαλατική μπύρα, δεν είχαμε ενδείξεις εως σήμερα ποιά μπύρα προτιμούσαν οι Αστερίξ-Οβελίξ και το συνάφι τους! Έρχομαι λοιπόν να γεμίσω αυτό το ιστορικό κενό, παρουσιάζοντας τη La Gauloise, μία ξανθιά μπύρα υψηλής ζύμωσης (ale), που περιέχει 6.3% αλκοόλ. Χώρα παραγωγής της το Βέλγιο και όχι η Γαλλία, όπως εσφαλλμένα νόμιζα τη στιγμή της αγοράς.

Το μπουκαλάκι σε υποδέχεται με μία ξανθούλα γαλανομάτα Γαλάτισσα στην ετικέτα, η οποία κρατά το κριθάρι που μόλις έχει μαζέψει. Οι Γαλάτες συνήθιζαν να στέλνουν τις γυναίκες τους στα χωράφια για να συλλέξουν το κριθάρι, πρώτη ύλη για την παρασκευή μπύρας. Το ζυθοποιείο Du Bocq περηφανεύεται ότι συνεχίζει αυτή την παράδοση της μπύρας της εξοχής από το 1858. Μοιάζει δηλαδή όπως θα την έφτιαχναν λιγο-πολυ οι Γαλάτες. Επί της ουσίας τώρα. Η La Gauloise έχει ένα πολύ όμορφο ξανθό χρώμα, με λευκό αφρό που διατηρείται αρκετά. Το άρωμά περιέχει έντονη μαγιά ενώ απουσιάζουν τα φρούτα. Η γεύση έχει επίσης μαγιά και είναι ελαφρώς πικάντικη, δεν θυμίζει ωστόσο καθόλου τη γεμάτη γεύση μίας βελγίδας. Σε γενικές γραμμές η La Gauloise είναι μία ευχάριστη μπύρα, ευκολόπιοτη αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Σαφώς ανώτερη από τις εύκολες λύσεις που κυκλοφορούν στο εμπόριο, δε φτάνει όμως τα επίπεδα μίας Affligem ή Leffe Blonde. Φαντάζομαι πάντως ότι ο Αστερίξ δεν θα είχε και πολλές απαιτήσεις λίγο πρίν τη μάχη...Και αυτά που λένε για μαγικούς ζωμούς και τα τοιαύτα, μύθος! La Gauloise και μάλιστα με το λίτρο! Πώς νομίζετε ότι παρέμεινε ανυπότακτο εκείνο το Γαλατικό χωριό??!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Ο ένας και μοναδικός Al Bundy!

Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που οι πειρασμοί σε γυροφέρνουν εντονότερα απ΄ότι συνήθως! Κάτι τέτοιες μέρες, πρέπει να δείξεις χαρακτήρα και να σταθείς ακλόνητος μπροστά στη δοκιμασία του Κυρίου! Μπορείς φυσικά να ενδώσεις και πολύ χαλαρά, να κυλιστείς στο βούρκο χωρίς αναστολές! Ο Κύριος είναι μεγάλος και συμπονεί, το πιο σημαντικό δε, συγχωρεί! Ε, σήμερα βρίσκομαι επάνω στη διαχωριστική γραμμή της αμαρτίας και ποιόν θυμήθηκα να μου δώσει κουράγιο?! Μία μεγάλη μορφή της τηλεόρασης, τον ανεκδιήγητο μα και αξεπέραστο...Al Bundy!
Όσοι δε θυμούνται το όνομα με την πρώτη, συγχωρούνται επειδή πάει κάποιος καιρός...Πρόκειται για το διάσημο πρωταγωνιστή της αμερικάνικης σειράς 'Married...with children' (στην ελληνική tv 'Παντρεμένοι με παιδιά'), το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Ed O' Neill. Η σειρά, η οποία είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία τόσο στις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη και άλλες χώρες παγκοσμίως, ξεκίνησε το 1987 και κράτησε 10(!) ολόκληρα χρόνια, μέχρι το τελευταίο επεισόδιο το 1997. Αφηγείται τη ζωή μίας τυπικής αμερικάνικης οικογένειας που κατοικεί στο Σικάγο και ακολουθεί τις τραγελαφικές ιστορίες και τα μπλεξίματα των μελών της: του πατέρα Al Bundy, παλιάς δόξας του κολλεγιακού ποδοσφαίρου αλλά πλέον πωλητή γυναικείων παπουτσιών, της γυναίκας του Peggy, αργόσχολης νοικοκυράς με σήμα κατατεθέν το 1960-look κόκκινο περμανάντ μαλλί, της sexy-αλλά θεόχαζης- κόρης Kelly και του μικρότερου γιου Bud, πάντοτε τρελαμμένου για κορίτσια και sex! Ανάμεσά τους μπλέκονται γείτονες, φίλοι, παππούδες, κ.α, δημιουργώντας ξεκαρδιστικές καταστάσεις!
Μορφή και κολώνα της σειράς ο Al Bundy, με θανατηφόρες ατάκες και αξεπέραστες γκριμάτσες! Προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα θέλω του και παράλληλα τις ανάγκες της οικογένειας, να αποστομώσει τη γετόνισσα Marcy με την οποία έχουν αιώνια κόντρα, να ελέγξει τα έξοδα του σπιτιού και τα παιδιά του, βρίσκεται πάντα σχεδόν στο επίκεντρο της προσοχής! Αγαπημένες του ασχολίες το ραχάτι, η τηλεόραση, το μπόουλινγκ και οι άλλες γυναίκες! Ο τύπος έχει αφήσει εποχή στην οθόνη, γι΄αυτό σας αφήνω να θυμηθείτε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του στα βίντεο που ακολουθούν..



Τελευταίο και καλύτερο, bonus βιντεάκι με τον Al να προσπαθεί να...αντισταθεί σε 3 πειρασμούς! Και με τη γυναίκα του πάνω απ΄το κεφάλι του! Πώς να μην παραδειγματιστεί κανείς?! Ο τύπος είναι ήρωας!!


Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Μεταπτυχιακά στην Ελλάδα

Σήμερα όποιος προτιμά να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα απλά δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει δηλ δεν έχει άμεση ανάγκη από εργασία/χρήματα και έχει άφθονο χρόνο να διαθέσει. Φυσικά υπάρχουν και οι πλανημένοι, οι μη έχοντες κτλ αλλά αυτοί αποτελούν εξαίρεση της εξαίρεσης.
Δεν είναι δυνατόν σε μια αγορά εργασίας όπως η ελληνική όπου κανένα πτυχίο δεν είναι αρκετό να απαιτείς κινέζικα βασανιστήρια από τους φοιτητές λες και η επιτυχία τους τους εξασφαλίζει την αιώνια ευδαιμονία. Δεν είναι δυνατόν για ένα ελληνικό master να χρειάζονται minimum δύο χρόνια παπαγαλίας και γλειψίματος όταν μπορείς να επιλέξεις ένα από τα εκατοντάδες προγράμματα του εξωτερικού -στους δημοφιλείς προορισμούς- που καλύπτει τις ανάγκες σου από όλες τις πλευρές χωρίς τις παραπάνω ελληνικές μπούρδες.
Καιρός να χωνέψουν και οι σχεδιαστές των ελληνικών προγραμμάτων οτι δυστυχώς τα ελληνικά πανεπιστήμια ΔΕΝ είναι σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τα άλλα Ευρωπαϊκά για να έχουν αυτές τις ανεξήγητες απαιτήσεις. Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα βρίσκονται στον δικό τους παράλληλο κόσμο.
Τί φταίει λοιπόν; Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μπλα μπλα...
Αυτό που φταίει είναι η βαθιά πεποίθηση της πλειοψηφίας των ελλήνων πανεπιστημιακών οτι εργάζονται σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Το τέρας του δημοσίου βρίσκεται πάντα έτοιμο να κατασπαράξει οποιονδήποτε πάει απειλήσει την ασυδοσία τους. Τα λέμε και τα ξαναλέμε. Μονοπώλιο και άγιος ο Θεός. Όσο ποιο ''δυσκοίλια'' είναι τα προγράμματα τόσο ποιο μεγάλο είναι το περιθώριο για να πουλάμε ''διευκολύνσεις'' στους άτυχους που έπεσαν στα δίχτυα μας. Τί και αν οι περισσότεροι προτιμούν το εξωτερικό; Η Ελλάδα είναι το τσιφλίκι μας και όσο βγάζουμε κέρδος... εμείς στην τελική θα σώσουμε τον κόσμο;

Δύο Βελγίδες που αξίζουν της προσοχής μας!

Μην απατάσθε, αναφέρομαι φυσικά σε 2 γευστικότατες μπύρες και όχι σε αιθέριες υπάρξεις με καταγωγή από το Βέλγιο! Δόκιμος μοναχός άλλωστε, για τι άλλο να έγραφα! Είπαμε και επιμένουμε, οι πειρασμοί από μακριά και αγαπημένα, μην κολάζω και το δάσκαλο Στηλίτη!

Πρίν από λίγες ημέρες λοιπόν, είχα τη χαρά να δοκιμάσω δύο νέες μπύρες από τη μπυροχώρα του Βελγίου, τη Leffe Radieuse και τη Grimbergen Dubbel. Ανήκουν και οι δύο στις λεγόμενες ‘μοναστηριακές’ (abbey beers) και προέρχονται από ζυθοποιεία με μακρόχρονη παράδοση στο χώρο. Η Leffe είναι από τα γνωστότερες και παλαιότερες ετικέτες παγκοσμίως, με την ιστορία της να φτάνει πίσω στο 12^ο αι. (αξίζει να πάτε μία βόλτα και στην ιστοσελίδα της, www.leffe.be). Η Grimbergen, αν και όχι τόσο γνωστή, είναι εξίσου παλαιά (1128) και παρασκευάζει μπύρες εξίσου υψηλής ποιότητας (για περισσότερα, www.grimbergenbier.be).
Η πρώτη δοκιμή ήταν αυτή της Leffe Radieuse, για την οποία είχα ήδη ακούσει και διαβάσει πολύ καλά σχόλια, τα οποία επαλήθευσα. Πρόκειται για μία μπύρα υψηλής ζύμωσης, με περιεκτικότητα αλκοόλ 8.5%. Το χρώμα της ήταν χρυσο-κίτρινο προς το κόκκινο, με αφρό που κράτησε ελάχιστα. Άρωμα φρούτων, κάτι από κεράσι, και καραμέλας. Γεύση γεμάτη, επίσης φρουτώδης αλλά και λίγο γλυκιά μαζί. Αρκετά έντονη και ελάχιστα πικάντικη στο τελείωμα. Όπως μου αρέσει δηλαδή! Γνώμη μου, μπύρα που πίνεται μόνη της ή ως συνοδεία επιδόρπιου, σίγουρα μετά το φαγητό.

Αντίθετα, δοκίμασα τη Grimbergen Dubbel κατά τη διάρκεια ενός δείπνου μου και αποτέλεσε πολύ καλό συμπλήρωμα, όπως πιο παλιά η Affligem Dubbel, με την οποία μοιάζουν λίγο. Όπως μαρτυρεί και το είδος της, είναι μια μπύρα που έχει υποστεί διπλή ζύμωση, περιεκτικότητας 6.5% σε αλκοόλ. Χρώμα σκούρο καφέ, σχεδόν σοκολατί. Αφρός που διατηρείται, παχύς και στο ίδιο χρώμα. Άρωμα όχι τόσο έντονο όπως της Leffe και όχι τόσο φρουτένιο, μοιάζει περισσότερο με γλύκισμα. Γεύση επίσης γλυκιά, με έντονη τη σοκολάτα και την καραμέλα, χωρίς ωστόσο να χάνει τον αλκοολούχο χαρακτήρα της. Γενικά, η Grimbergen ήταν μία καλή επιλογή, με έπεισε να ψάξω να βρω και τις άλλες μπύρες της εταιρίας. Εσείς πάλι, αξίζει να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό, όποια και να βρείτε από τις δύο συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Beowulf, το έπος του Μεσαίωνα. Μία πρώτη γνωριμία

Επίκαιρο το σημερινό μας θέμα και πολύ ενδιαφέρον, καθώς ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία. Αναφερόμαστε στο μεσαιωνικό έπος Beowulf, το οποίο (ξανα)γυρίστηκε πρόσφατα σε ταινία και πρόσθεσε ακόμα ένα κρίκο στα έργα του κινηματογράφου που δανείστηκαν το θέμα τους από τη λογοτεχνία. Εδώ ωστόσο δεν θα μας απασχολήσει η ολοένα αυξανόμενη τάση του σινεμά για ανεύρεση θεματικών από την ιστορία-λογοτεχνία (όσο και να μπαίνω στον πειρασμό!) αλλά το ίδιο το έργο, επιχειρώντας μία μικρή παρουσίαση και τονίζοντας μερικά σημεία του.

Παρά το γεγονός πως μέχρι και σήμερα οι επιστήμονες ερίζουν για την καταγωγή του, το Beowulf θεωρείται αγγλικό έργο και μάλιστα το παλαιότερο και μία από τις αφετηρίες της αγγλικής λογοτεχνίας. Γράφτηκε τον 8ο αι. μ.Χ. (μεταξύ 700-750) από ανώνυμο συγγραφέα αλλά η βελτιωμένη μορφή του χρονολογείται στις αρχές του 11ου. Πρόκειται για ένα έπος 3,000 περίπου γραμμών που στην ουσία αφηγείται τα κατορθώματα του ήρωα Beowulf (Γοτθικής καταγωγής) εναντίον 3 τεράτων. Με σαφείς επιρροές από θρύλους και παραδόσεις της Β. Ευρώπης, τα γεγονότα εξελίσσονται στη Δανία και τη Σουηδία. Η ιστορία εν συντομία: η αυλή του Δανού βασιλιά Hroogar τρομοκρατείται από ένα τέρας, το Γκρέντελ. Ο Beowulf το μαθαίνει, ταξιδεύει στη Δανία και το σκοτώνει. Μετά το θάνατό του, ο ήρωας αντιμετωπίζει τη μητέρα του Γκρέντελ, την οποία επίσης σκοτώνει. 'Εχοντας λάβει πλούσια ανταμοιβή, επιστρέφει στην πατρίδα του και γίνεται βασιλιάς σε ένα μέρος της σημερινής Σουηδίας. Τέλος, η τρίτη αναμέτρηση του Beowulf με ένα δράκο, που λαμβάνει χώρα στο βασίλειό του, αποδεικνύεται μοιραία, καθώς ενώ καταφέρνει να τον σκοτώσει, τραυματίζεται θανάσιμα και βρίσκει έτσι και ο ίδιος το θάνατο.

Το έργο έχει τύχει - και ακόμα τυγχάνει - εξονυχιστικής ανάλυσης από πανεπιστημιακούς και μελετητές σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ιστορία του Beowulf μπορεί να φαίνεται απλοική στο σημερινό αναγνώστη, αποτελεί ωστόσο το ''ζωντανότερο'' αρχείο για τη ζωή της μεσαιωνικής περιόδου. Η κοινωνική ατμόσφαιρα, τα κίνητρα, τα ήθη και τα ιδανικά των πρωταγωνιστών, σε συνδυασμό με τις αξίες που προβάλλονται, όπως το καθήκον, το κουράγιο, η πίστη και η έννοια της τιμής, κάνουν το έργο ένα από τα διαμάντια όχι μόνο της αγγλικής μα και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Εμποτισμένο από τον ηρωισμό της εποχής εκείνης, φτάνει σε εμάς το διαχρονικό μήνυμα: ''Είναι το κουράγιο της προσπάθειας, όχι απλά η επιτυχία, που στο τέλος φανερώνει τον αληθινό ήρωα''.

Παρακάτω παραθέτω κάποια βιβλία για όσους επιθυμούν μία καλύτερη γνωριμία με το έργο. Για όσους έχουν ήδη γνώση, προτείνω τα 2 κεφάλαια του 'Καθηγητή' από το J.R.R. Tolkien, The monsters and the critics and other essays (Harper Collins, 1997).

- Alexander, M., Beowulf: A Verse Translation (Penguin Classics; Rev. ed., 2003)
- Liuzza, R. M., Beowulf: A New Verse Translation (Broadview Press, 2000)
- Swanton, M. (ed.), Beowulf (Manchester, 1997)
- Niles, J. D. (ed.), Beowulf: an illustrated edition (W. W. Norton, 2007)
- Orchard, A., A Critical Companion to Beowulf (Cambridge, 2003)

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Status Quo - Paper Plane (Live 1972)

Status Quo - Creating music to last

Η στήλη επιμένει στον αγώνα της για προστασία των αξιών της σημερινής νεολαίας και όχι μόνο! Με γνώμονα τον ορθό μουσικό προσανατολισμό και κόντρα στις όποιες Σειρήνες των 'αμαρτωλών' πενταγράμμων που ακούμε παντού, φέρνουμε σήμερα στο προσκήνιο ένα δίσκο-κόσμημα, το 'Piledriver' (1972) των Status Quo. Ο Δάσκαλος μου έκανε ήδη την πάσα, αλλάζοντας τη μουσική υπόκρουση στο στύλο...

Οι Άγγλοι Francis Rossi και Alan Lancaster (τελικά το Νησί έχει ανεξάντλητη μουσική παράδοση), σχολιαρόπαιδα τότε, ξεκινούν ερασιτεχνικά ένα γκρουπάκι το 1962 στο οποίο προστίθενται σταδιακά και άλλα μέλη. Αλλάζουν διάφορα ονόματα - ένα από αυτά που σίγουρα θα δημιουργούσε σύγχυση εαν παρέμενε ήταν το The Scorpions! - μέχρι να καθιερώσουν το 1970 το γνωστό σε όλους Status Quo. Η αρχή έχει γίνει από το 1968 με το πρώτο τους άλμπουμ, όπου η μπάντα ακόμα ψάχνει τον ήχο της ανάμεσα σε ψυχεδέλεια και pop. Ακολουθούν 3 ακόμα άλμπουμ στην εταιρία Pye, ώσπου το 1972 υπογράφουν στη Vertigo και κυκλοφορούν τη δουλειά που έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα τους, το 'Piledriver'. Ο δίσκος δεν έχει τα γνωστά κομμάτια όπως τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία τους 'Rockin' All Over the World' αλλά ''ροκάρει'' από την αρχή μέχρι το τέλος! Οκτώ κομμάτια (συμπεριλαμβανομένης της διασκεύης 'Roadhouse Blues' των Doors!) με μπροστάρηδες το hit-άκι 'Paper Plane' και το 'Don't waste my time', γεμάτα ένταση και επιτέλους, κατασταλαγμένο ήχο! Με άγριες διαθέσεις και σαφή blues-boogie στοιχεία, οι Status Quo γράφουν μία από τις ενδοξότερες σελίδες στην ιστορία τους και του R&R γενικότερα.

Το άλμπουμ αυτό σηματοδοτεί μία νέα στροφή στον ήχο τους, ο οποίος εξακολουθεί να δυναμώνει και να εμπλουτίζεται, γεγονός που φαίνεται και από τη συνέχεια της πορείας τους: 'Hello!' (1973), 'Quo' (1974) - ίσως το πιο 'βαρύ' άλμπουμ τους, 'Blue for you' (1976) και 'Rockin' All Over the World' (1977). Μαγική περίοδος για τους Status Quo, καθώς η συνέχεια θα είναι αρκετά διαφορετική, με συνεχείς αλλαγές στο line-up, μέτριους δίσκους και δικαστικές διαμάχες για το όνομα του συγκροτήματος...Αυτά όμως είναι μία άλλη ιστορία. Εσείς μπορείτε να ακούσετε το 'Piledriver' και να ευχαριστήσετε τον Ύψιστο που λείπουν οι γείτονες, δυναμώνοντας λίγο τον ήχο...

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Ναχαμε να λέγαμε...

Κάθε χρόνο ίδια εποχή τα ίδια και τα ίδια με τους ξεχασμένους ήρωες. Το τί ''πώς γίναμε τώρα'', ''πού πάει αυτή η γενιά'' και άλλες πικρόχολες κριτικές του παρόντος, ακούγονται... Είναι κάτι σαν την γιορτή του ''εθνικού καταντήματος''.
Μα ρε παιδιά τι συγκρίνετε; Είναι δυνατόν τότε να ήταν καλύτερα; Τότε είχαμε χούντα αν σας διαφεύγει και μετά από αυτήν μια δημοκρατία που δεν ήξερε που πατά και που βρίσκεται. Για ποιο ακριβώς κατάντημα μιλάμε; Φυσικά και σήμερα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Ούτε λόγος. Μάλλον όλες αυτές οι σκέψεις έχουν περισσότερο να κάνουν με το προσωπικό κατάντημα του εκάστοτε ομιλούντος.

Λευκός Γραικός

Πρόσφατα έτυχε να χρησιμοποιήσω ΚΤΕΛ. Στο δρόμο της επιστροφής, είχα βγάλει εισητήριο και περίμενα στη στάση το πούλμαν. Δίπλα μου ήρθαν και περίμεναν μια παρέα νεαρών τσιγγάνων με μία ηλικιωμένη -πιθανότατα συγγενή τους. Ψιλοερημικό το μέρος, είχε νυχτώσει κιόλας και μαζεύτηκα. Μαζί καθόμουν με μια γνωστή μου.
Τα παιδιά μιλούσαν μεταξύ τους και συχνά πυκνά μας πέταγαν και καμιά ερώτηση σχετική πχ ''περιμένετε ώρα'' και τα σχετικά σε αυτές τις περιπτώσεις. Εγώ επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου ήμουν πιο σφιγμένος και προτίμησα να μην άνοιξω κουβέντα. Ενώ λοιπόν πέρναγε η ώρα και το λεωφορείο αργούσε μάθαμε οτι και η παρέα το ίδιο περίμενε. Για να μην τα πολυλογώ μετά από κανα τεταρτάκι είδα το κάρο(οχι εντάξει σχετικά καινούργιο ήταν) να έρχεται. Σημειωτέον εγώ περίμενα σε μία μικρής σπουδαιότητας στάση ανάμεσα σε δύο κεντρικές όπου είχαν πρακτορεία για την έκδοση εισητηρίων για τον τελικό προορισμό. Γι'αυτό άλλωστε πολύ συχνά μπαίνω χωρίς να έχω βγάλει εισητήριο όταν υπάρχουν κενές θεσεις, και βγάζω στη δεύτερη στάση. Αυτή τη φορά είχα ήδη βγάλει.
Μπαίνω λοιπόν μέσα, δείχνω τυπικά στον οδηγό το απόκομα και κάθομαι. Μας ακουλουθούν οι τσιγγάνοι. Πριν όμως ανέβουν τις σκάλες τους ακούω να ρωτούν τον οδηγό αν έχει θέσεις. Γυρίζει τότε ο μαγκάκος της σφαλιάρας (ένα κουτσαβάκι 1,50) και λέει με μια μαγκιά ''οχι ρε φιλε δεν έχει να βγάλεις εισητήριο''. ''Μα μέχρι την άλλη στάση θέλουμε για να βγάλουμε'' -''Δε γίνεται είναι γεμάτο'' -''Μπορούμε να κάτσουμε και κάτω'' -''Τι λε ρε!''. Μέσα στην αναμπουμπούλα να τακτοποιήσω τα πράγματα δεν κοίταξα να δω αν όντως έλεγε την αλήθεια το κουτσαβάκι, ήταν και μαύρη νύχτα και το μόνο που με παραξένεψε ήταν ο ενικός και το αγενές ξεθάρρεμα του οδηγού. Αφού τακτοποιήθηκα διαπίστωσα οτι κατά τα 3/4 ήταν άδειο και δε γέμισε ούτε μετά το πέρασμα και από το δεύτερο πρακτορείο.
Πραγματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα οτι στην Ελλάδα τόσο καραγκιόζηδες και κολλημένοι μπορούν να είναι μόνο απαίδευτοι ηλικιωμένοι και τρελοί.
Θα μου πεις τώρα εσύ ρε Άγιε γιατί δεν εκανες τίποτα; Περιορίστηκα σε κάποια φωναχτά μπινελίκια-κριτικές αλλά... όπως οι περισσότεροι άγιοι ''μακριά από το πυρ της μάχης''...
Αξιοπρόσεχτη και η παρουσία των ''λευκών Γραικών'' συνεπιβατών μου. Φοιτητριες και τριαντάχρονα ζευγάρια... κραγιόν, mp3 και επικριτικά (αγριωπά θα έλεγα) βλέμματα. Πώς δε σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν και το κουτσαβάκι(;).
Αναπόφευκτα κάνεις και συγκρίσεις. Λίγο καιρό πριν βρέθηκα πάλι στο νησί με τους κρύους. Για την ιεραποστολή στην οποία αναφέρθηκε στο προηγούμενο ποστ ο Δόκιμος.
Σε αστικά λεωφορεία και τραίνα το τι πρίξημο φάγανε από μας οδηγοί και ελεγκτές δε λέγεται. Και όμως. Πάντα με το χαμόγελο και με ευγένεια. Ακόμα και όταν ήταν πρωί πρωί και από πίσω περίμενε ουρά...
Δεν είναι θέμα πολιτικών επιλογών. Είναι θέμα επαγγελματικής συνείδησης. Όταν κάνεις τη δουλειά σου κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει τις απόψεις σου για την κοινωνική θέση των μειονοτήτων. Όλοι όμως ενδιαφέρονται να κάνεις αυτό για το οποίο σε πληρώνουν.

Soilwork | As We Speak

Χαρακτηριστικοί Soilwork. Μέταλ θρασο-ντεθ με τα σχετικά φωνητικά. Ξεφεύγουν από τους κλασικούς του είδους (SLAYER, SEPULTURA, etc) καθώς έχουν μια μελωδική τάση-αρκετή για να παρεξηγηθούν- αλλα κρατώντας σε όλα τους τα αλμπουμ ένα στάνταρ απόδοσης, ανήκουν στους κορυφαίους.

Ο Στηλίτης και ο Δόκιμος επισκέπτονται το Κάρντιφ

Ιστορική εκδρομή στο ''αμαρτωλό'' Κάρντιφ της Ουαλίας συντελέστηκε πριν από λίγο καιρό από το δάσκαλο Στηλίτη και το μαθητή του Δόκιμο! Οφείλουμε λοιπόν να ενημερώσουμε τους εκατομμύρια (!) αδελφούς-αναγνώστες για τα κατορθώματά μας και την πρόοδο της ιεραποστολής στο εξωτερικό.

Η στήλη, παρά το βαρυσύννεφο, βροχερό καιρό (οι φωτο παρακαλώ να μη ληφθούν υπόψη, καθώς παραπλανούν!), κατόρθωσε μετά από πολλές κακουχίες (και πείνα) στο δρόμο, να φτάσει στο Κάρντιφ (άλλως Καρντίφιον ή απλοποιημένα Καρντίφι) στη νοτιοδυτική πλευρά της Αγγλίας. Πρώτες εντυπώσεις στο σταθμό του τραίνου θετικές, την προσοχή τραβούν φυσικά οι ταμπέλες οι οποίες αναγράφουν τα ονόματα όχι μόνο στην αγγλική μα και στα ουαλικά! Π.χ: Cardiff Central - Caerdydd Canolog. Την αρχική μας έκπληξη διαδέχτηκε μία χαρά δια τη διαφύλαξη της ιδιαιτερότητας της περιοχής, κάτι που υπάρχει σε όλη την Ουαλία. Πρώτη στάση ο ναός του Αγ. Ιωάννη στο κέντρο της πόλης, κτίσμα του 15ου αι. Η πρώτη φωτογραφία δείχνει μέρος του περίβολου με το παραδοσιακό νεκροταφείο εντός του. Επόμενη εικόνα μας από την πόλη η σκεπαστή αγορά πλησίον του ναού, η οποία σφύζει από κίνηση και μπορεί κανείς να βρει σχεδόν οτιδήποτε. Δεν μπορέσαμε εδώ να μην κριτικάρουμε μία κάποια αγένεια των ντόπιων, όχι βέβαια σε σημείο ενοχλητικό αλλά ωστόσο κατακριτέο. Τα βλέμματα δεν ήταν και τα πιο ευγενικά που έχουμε δει, έτσι αφήσαμε πίσω μας την αγορά και συνεχίσαμε την περιδιάβασή μας, κατευθυνόμενοι σε ένα συμπαθέστατο μικρό εστιατόριο. Εδώ ο Δόκιμος γεύτηκε σούπα για να ζεσταθεί ενώ ο δάσκαλος Στηλίτης προτίμησε μία τοπική λιχουδιά. Με νέες δυνάμεις λοιπόν κινήσαμε έπειτα για το ''στολίδι'' του Κάρντιφ, το Millennium stadium, όπου με λύπη πληροφορηθήκαμε ότι οι πόρτες είχαν κλείσει για το κοινό. Έτσι, μας έμεινε μόνο η παρακάτω φωτογραφία..
Είχαμε πολύ καλύτερη τύχη όμως στο διάσημο κάστρο της πόλης, στο κέντρο των εντυπωσιακών οχυρώσεων του οποίου δεσπόζει ένα Νορμανδικό οχυρό περιτριγυρισμένο από τάφρο. Στη δεξιά μεριά μπορείτε να δείτε μέρος της μπροστινής πλευράς του κάστρου, το οποίο είχε αποτελέσει την κατοικία μίας οικογένειας ευγενών από τη Σκωτία από το 18ο αιώνα και έπειτα. Σχετικά πρόσφατα περιήλθε στην ιδιοκτησία του κράτους, γεγονός που ανάγκασε το δάσκαλο να στηλιτεύσει για ακόμη μία φορά τα κακώς κείμενα του βρετανικού συστήματος, με τα διάφορα 'σερ' και 'λαίδη' να υπάρχουν μέχρι και σήμερα! Στην τελευταία φωτογραφία αυτής της μικρής παρουσίασης έχουμε άποψη της εσωτερικής αυλής του κάστρου και του Νορμανδικού οχυρού στο βάθος.
Γενικές εντυπώσεις: το Καρντίφι μας άρεσε αρκετά, έχει πολλά ενδιαφέροντα αξιοθέατα (άλλα τόσα είχαμε στη λίστα μας, συμπεριλαμβανομένου του λιμανιού αλλά δεν προλάβαμε) και παρά το γεγονός ότι αποτελεί κλασική βρετανική πόλη που συνδυάζει παράδοση και βιομηχανία, διατηρεί μία πιο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης. Μικρά στενά, πλακόστρωτα, πολύ πράσινο και παλιά κτίρια δημιουργούν ένα πολύ ελκυστικό σύνολο για τον ταξιδιώτη! Και αν αυτός τυχαίνει να είναι και λάτρης περασμένων εποχών, οι μεσαιωνικοί κόκκινοι δράκοι της πόλης που υπάρχουν παντού είναι ένας ακόμη λόγος για να το επισκεφθεί! Οι αμαρτίες είναι όμως κι εδώ παρούσες, γι' αυτό με προσοχή!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Όταν όλα πάνε στραβά: o νόμος του Μέρφι!

Οι μεταφυσικές ανησυχίες της στήλης συνεχίζονται! Σε αντίθεση με προηγούμενα πόστ, όπου εξερευνούσαμε π.χ. τη δυνατότητα για ταξίδια στο χρόνο, σήμερα θα μας απασχολήσει κάτι πιο ''χειροπιαστό'' και με πρακτικές εφαρμογές, ο νόμος του Μέρφι. Το θέμα φαντάζομαι είναι γνωστό στους περισσότερους και ειδικά στη νεολαία! Κυκλοφορούν μάλιστα βιβλία αφιερωμένα σε αυτό ενώ παλαιότερα είχα ακούσει και για κάποιο φοιτητή στο εξωτερικό που βάσισε την πτυχιακή του στο θεώρημα τούτο! Όπως το ακούτε, πτυχιακή για το νόμο του Μέρφι! Καταλαβαίνετε λοιπόν αδελφοί μου ότι η κατάσταση είναι σοβαρή! Όταν δε μπαίνει και η επιστήμη στο προσκήνιο, το θέμα χρίζει προσεκτικότερης αντιμετώπισης. Έλα όμως που το θεώρημα δεν αποδεικνύεται με βάση τους νόμους της Φυσικής, εξακολουθεί ωστόσο να συμβαίνει, δηλ. έχει αποτέλεσμα και αρα μπορεί να μελετηθεί. Μιλάμε πλέον για μετα-φυσικά πράγματα!

Προσωπικά, η πρώτη φορά που άκουσα για τον περίφημο νόμο ήταν από το μεγαλύτερο ξάδερφό μου πρίν πολλά, πολλά χρόνια (γεράσαμε Δάσκαλε!), ως πρωτοετής φοιτητής στην Αθήνα. Να πω την αλήθεια μου, δεν έδωσα και πολύ σημασία τότε. Μετά από τόσα που είδαν τα μάτια μου όμως τα κατοπινά χρόνια, όχι μόνο έδωσα βάση αλλά προσπαθώ να προειδοποιήσω τους πιστούς να μην αγνοούν τα του νόμου αξιώματα! Ο Μέρφι είπε πανω-κατω: "Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά, και τη χειρότερη δυνατή στιγμή με το χειρότερο δυνατό τρόπο''. Αισιόδοξο, έτσι?! Λίγα παραδείγματα:
- Αν μία βουτυρωμένη φέτα ψωμί πέσει από το τραπέζι, χαλαρά θα πέσει στο πάτωμα με τη μεριά που έχετε βουτυρώσει (οι πιθανότητες αυξάνουν εάν υπάρχει κιόλας ακριβό χαλί!)
- Στο σουπερ μάρκετ, το ταμείο που έχετε επιλέξει μπορεί να είχε τη μικρότερη ουρά, ωστόσο θα εξυπηρετηθείτε τελευταίοι στο τέλος
- Μπορεί να μην είχε ούτε σύννεφο στον ουρανό όταν πλένατε το αμάξι σας αλλά μόλις τελειώσετε είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει να ρίχνει καρέκλες
- Αποφασίσατε μετά από δέκα λεπτά αναμονής στη στάση να περπατήσετε και αφού έχετε απομακρυνθεί αρκετά ώστε να μην προλαβαίνετε να γυρίσετε πίσω, φτάνει το λεωφορείο

Ο νόμος του Μέρφι έχει τις υποκατηγορίες του, όπως για παράδειγμα στον έρωτα (όλες οι καλές είναι πιασμένες), στα σπορ (οι άσχετοι στο γήπεδο έχουν τις καλύτερες θέσεις), κ.α. Κοινός παρανομαστής παραμένει η θεωρία πως εάν υπάρχει πάνω από ένας τρόπος να κάνουμε κάτι, και έστω ένας από αυτούς καταλήγει σε καταστροφή ή ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, τότε αυτό θα συμβεί. Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς θα μου πείτε, μπας και μπορέσουμε να γλιτώσουμε? Μάλλον τίποτα! Θα έλεγα να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τις πιθανότητες εμφάνισης δυσμενών αποτελεσμάτων αλλά μοιάζει απίθανο. Ο νόμος του Μέρφι ξεπερνά την απλή κακοτυχία ή κοινώς ''γκαντεμιά'' και το μόνο που μπορώ να σας συμβουλεύσω να κάνετε είναι υπομονή και προσευχή! Να φανταστείτε, υπάρχει και ένα λιγότερο γνωστό θεώρημα παρόμοιας φύσεως, αυτό του Φλάναγκαν, που υποστηρίζει ότι ο Μέρφι ήταν οπτιμιστής!!! Θου Κύριε! Ανοίξτε κ κανένα βιβλίο μήπως βρούμε τπτ πρακτικές συμβουλές γιατί δε μας βλέπω καλά!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Jethro Tull - Singing by the fire

Οι Jethro Tull είναι από τα συγκροτήματα που δεν σε κερδίζουν με την πρώτη, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ, τουλάχιστον όσον αφορά τους οπαδούς ενός σκληρότερου ήχου. Ακόμη κι αν διαφωνώ, το σημερινό διαμαντάκι της δισκοπαρουσίασης μας δικαιολογεί μία κάποια επιφυλακτικότητα από πλευράς ''άθεων'' ή άμαθων. Να πούμε ωστόσο δυο λόγια και ίσως πολλοί στο τέλος να αλλάξουν γνώμη. Το ροκ άλλωστε πάνω απ' όλα είναι συναίσθημα και πάντρεμα στοιχείων, μην ξεχνιόμαστε.

Το συγκεκριμένο δισκάκι των Jethro Tull ονομάζεται 'Songs from the Wood' και πρωτοκυκλοφορεί το 1977. Η μπάντα έχει ήδη υποστεί πολλές αλλαγές, όχι μόνο στα μέλη της αλλά και στον ήχο της. Ο ''πρωτομάστορας'' Ian Anderson, εν αντιθέσει με το punk ρεύμα που κυριαρχεί στα Βρετανικά νησιά εκείνη την εποχή, βγάζει ένα άλμπουμ με καθαρά folk ήχο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ηλεκτρική κιθάρα ο Martin Barre 'κόβει και ράβει' ανάλογα με τις περιστάσεις και κάπως έτσι οι Tull δημιουργούν μία από τις επιτομές της δισκογραφίας τους καθώς και του ροκ σύμπαντος γενικότερα. 11 συνθέσεις, με διασημότερους εκπροσώπους το ομώνυμο 'Songs from the Wood', 'Pibroch (Cap in hand)' και το 'Whistler', οι οποίες προσθέτουν μία βουκολική νότα στον ήδη ιδιαίτερο ήχο του συγκροτήματος. Μαντολίνα, ακουστικές κιθάρες, φλάουτο, εικόνες από την εξοχή, λίγη μυθολογία, λίγη μπύρα και το αποτέλεσμα? Τραγούδια από τα δάση, που -σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του τραγουδιού- μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα... Η μαγική, μεσαιωνική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί είχε εμφανιστεί νωρίτερα και στο ευρύτερα γνωστό 'Minstrel in the Gallery' (1975) αλλά βρίσκει την πλήρη έκφρασή της στο 'Songs from the Wood'.

Το άλμπουμ αυτό συνήθως παραγκωνίζεται από το 'Aqualung' (1971) ή το 'Heavy Horses' (1978) στις προτιμήσεις των οπαδών, αν και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα όσον αφορά τις συνθέσεις και τις μελωδίες. Κι αυτό επειδή είναι κάτι τόσο διαφορετικό που κάθε σύγκριση με άλλους Tull δίσκους καταλήγει άτυπη. Αναμφίβολα μία από τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας και ένα τέλειο μείγμα folk-rock, που δημιουργεί η μοναδικότητα των Jethro Tull. Για μυημένους και όχι μόνο: για ακροατές με φαντασία!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος

Jethro Tull - Songs from the Wood

Μια και ο Δάσκαλος ξέχασε να ανεβάσει το καθιερωμένο μουσικό βιντεάκι του Σαββάτου (ποιός ξέρει, μπορεί και να πίνει καμία St. Sebastiaan στο στύλο!), ορίστε ένα κομματάκι βγαλμένο από τα παλιά, το οποίο είναι η εισαγωγή-συνοδεία για την παρουσίαση δίσκου που ακολουθεί. Απολαύστε!

St. Sebastiaan Grand Cru σε μπυραρία της Κύπρου!

Τελικά η ιεραποστολή στο εξωτερικό δεν είναι μικρή υπόθεση! Ο δόκιμος μοναχός εκθέτει τον εαυτό του σε κάθε λογής κινδύνους, από μινι-φορούσες θηλυκές υπάρξεις -ικανές να κολάσουν άγιους πατέρες, βλ. Στηλίτη- μέχρι καβγάδες με μεθυσμένες παρέες και άθεους που αντιτάσσονται με σθένος στο έργο του Κυρίου! Γι' αυτούς κυρίως τους λόγους και οδηγημένος από τα ιδεώδη και τις αξίες της μοναστικής παράδοσης τόσων αιώνων (εδώ η ελληνική οφείλει να αντλήσει στοιχεία και από την αντίστοιχη ευρωπαική, βεβαίως βεβαίως!), ο εκάστοτε δόκιμος οφείλει να είναι προσηλωμένος στο στόχο του και να αντλεί δύναμη από την επιθυμία του για ένα καλύτερο κόσμο -και η καλή μπύρα δημιουργεί έναν καλύτερο κόσμο, έστω προσωρινά, πιστέψτε με!

Εμπνευσμένος λοιπόν από το αδελφό blog Greeks for Beer (όπως έχω πλειστάκις αναφέρει) και εμποτισμένος από την πολύχρονη διδασκαλία του πατέρα Στηλίτη, έχω ως έναν από τους στόχους της δικής μου ιεραποστολής τη γνωριμία με μπύρες χριστιανικές, αγνές και αμόλυντες, μακριά από Lucifer και συναφή διαβολικά παρασκευάσματα (συγνώμη παίδες, γούστα είναι αυτά)! Έτσι, η προσπάθεια για μπυρο-προσυλητισμό των ομοίων μου συνεχίστηκε σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου στην Κύπρο με τη δοκιμή της υπέροχης St. Sebastiaan Grand Cru, η οποία έκανε σε όλη την παρέα πολλή καλή εντύπωση!

Η μπύρα ετούτη αποτελεί τη χαρά του παιδιού ή μάλλον τη χαρά του μπυρόβιου! Από τη στιγμή που ήρθε στο τραπέζι μέχρι την τελευταία σταγόνα, ο Δόκιμος βρέθηκε ακόμη πιο κοντά στη θέωση (συγχώρα Κύριε την έπαρσή μου)! Σερβίρεται σε ένα φανταστικό, μεσαιωνικού τύπου, κεραμικό μπουκαλάκι των 500 ml, με τις ευλογίες του Αγίου Σεβαστιανού που ετοιμάζεται να τη γευτεί στο εξώφυλλο! Δυστυχώς το ποτήρι του μαγαζιού δεν ήταν το κατάλληλο (φαντάζομαι πως είναι απαραίτητο ένα ποτήρι-οσμιστής, όπως αυτό της Duvel) αλλά λίγο με πείραξε τη στιγμή εκείνη! Χρώμα βαθύ χρυσαφί, με πλούσιο αφρό που διατηρείται αρκετά και θυμίζει Duvel. Μυρωδιά μελιού και αποξηραμένων φρούτων, η οποία ήταν ιδιαίτερα έντονη. Καθώς πίνει κανείς, χαζεύει το συλλεκτικό μπουκαλάκι (το οποίο δικαιούται να κρατήσει μετά το πέρας της απόλαυσης) και μακαρίζει τη χριστιανική τέχνη! Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για ναούς και αγιογραφίες για τη χρήση του όρου! Όταν γευτείτε (οι παλαιότεροι και πιο έμπειροι από εμένα σίγουρα ξέρουν) τη ελαφρώς γλυκιά γεύση της με μια αμυδρή πικράδα στο τέλος, μόνο ''τέχνη!'' μπορείτε να αναφωνήσετε! Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι είχα και λίγο καιρό να πιω βελγίδα, ωστόσο νομίζω ότι άνετα θα δίναμε ένα 75-79/100 σε αυτήν εδώ. Οι πιο νηφάλιοι ας με διορθώσουν!

Τέλος, να κάνω μία ιδιαίτερη μνεία στο μέρος όπου δοκίμασα τη St. Sebastiaan. Βρίσκεται στο κέντρο της Λευκωσίας, πίσω από τη λαική γειτονιά και ονομάζεται Plato's (βλεπε φωτος). Πολύ εύκολα μπορεί κανείς να το βρει ρωτώντας και είναι μία από τις πλέον ενημερωμένες μπυραρίες του νησιού. Όποιον φέρει ο δρόμος κατακεί, ας πάει μία βόλτα!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Υβριδικά

Τελικά όσες καμπάνιες και αν γίνουν από κυβερνητικές ή μη οργανώσεις, πρέπει να νιώσουμε τον κίνδυνο να μας αγγίζει για να τον αντιληφθούμε και ως ρεαλιστικό.
Βάζω πρώτο πληθυντικό και εννοώ όχι μόνο τους καταναλωτές αλλά και τις βιομηχανίες. Γιατί να μπει μια εταιρία στη διαδικασία παραγωγής αν δεν είναι σίγουρη ότι υπάρχει αγορά για το προϊόν της; Οι τύποι ξέρουν από δημοσκοπήσεις.
Στα αυτοκίνητα τώρα. Από τη δεκαετία του 80, που θυμάμαι εγώ, όλο για εξάντληση των φυσικών πόρων μιλάμε αλλά αντί να βγαίνουν οικονομικότερα, η μέση ποσότητα καυσίμου των νέων αυτοκινήτων αυξάνεται.
Μέσα στον τελευταίο χρόνο άρχισαν να βγαίνουν διαφημίσεις και να γίνεται γενικώς προμοτάρισμα για το ποιό μοντέλο καίει λιγότερο. Μία η daihatsu και ακολούθησε η renault με το clio. Κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι τί στην ευχή...;
Η μεγάλη αλλαγή όμως έρχεται με τα υβριδικά. Πρωτοπόρος η toyota με το prius. Σήμερα στην ελληνική αγορά κυκλοφορούν τέσσερα υβριδικά μοντέλα: honda civic, toyota prius και δύο ακόμα από τη lexus.
Το άσχημο βέβαια είναι οτι όλη αυτή η νέα τεχνολογία όσο και αν δε θέλει να το παραδεχτεί, εξακολουθεί να βασίζεται στο πετρέλαιο. Ο ''εναλλακτικός'' ηλεκτροκινητήρας είναι μειωμένης ισχύος και συνήθως φορτίζεται από την κινητική ενέργεια που παράγει ο βενζινοκινητήρας. Με άλλα λόγια καμία εξέλιξη στην αναζήτηση νέων πηγών ενέργειας. Στην ουσία αυτό που απασχολεί προς το παρόν δεν είναι η έλλειψη αλλά το κόστος της βενζίνης... Προφανώς ακόμα θεωρείται συμφέρουσα η χρήση της.
Και ενώ η τιμή της ξεπέρασε εδώ και καιρό το 1 ευρώ, τί άλλο πρέπει να γίνει;
Ο καιρός θα το δείξει.
Πληροφορίες για υβριδικά εδώ: www.hybridcars.gr

Ας προσκυνήσουμε τον Άγιο

Το ζήτημα της υγείας του Αρχιεπισκόπου πριν καλά καλά το καταλάβουμε έγινε μέγιστο κρατικό θέμα. Ας αφήσουμε τα χρήματα που σπαταλώνται σε νοσήλεια και μεταφορές. Σε κάποιο βαθμό ίσως είναι και δικαιολογημένα από τη στιγμή που το κράτος αναλαμβάνει την υγειονομική περίθαλψη των υπαλλήλων του. Αυτό που φαίνεται υπερβολικό και ανεξήγητο είναι η σχεδόν καθημερινή ενασχόληση καθώς και η απόδοση τιμών σε ένα πρόσωπο, που κανείς δεν ξέρει ποιά ακριβώς είναι η προσφορά του στην πρόοδο της χώρας.
Πεθαίνει ένας πολιτικός και τον υμνούμε. Εντάξει. Ας πούμε οτι ο πολιτικός είναι υπεύθυνος για την οικονομία, το στρατό, γενικά τη διαχείρηση ολόκληρης της χώρας. Κάποιον που συνετέλεσε στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας ή τουλάχιστον αυτό πίστεψε ένα κομμάτι του πληθυσμού που τον εξέλεξε, είναι φυσιολογικό και επόμενο να τον τιμούμε.
Ένας Αρχιεπίσκοπος σε τι ακριβώς προσφέρει; Αν δεχτούμε οτι ο τρόπος που διαχειρίζεται η εκκλησία τα εσωτερικά-διαδικαστικά της θέματα δεν αφορά παρα μόνο τους εργαζόμενους σε αυτήν οι υπόλοιποι σε τι φταίμε;
Εκτός βέβαια αν η δικαιολογία αυτής της συμπεριφοράς ''μας'' δε βρίσκεται στις πράξεις του αλλά στην ίδια του την ύπαρξη. Μπορεί να μην το λέμε για να μην μας μπερδεύουν με τα ''μιάσματα'' τους καθολικούς αλλά το ''αλάθητο'' του Αρχιεπισκόπου είναι κάτι το κοινώς αποδεκτό. Ο Χριστόδουλος λοιπόν δεν είναι κοινός θνητός; Ή μήπως πιστεύουμε οτι αυτός είναι ο εξ ονόματος του Θεού επίγειος σωτήρας μας...;
Μπορεί κατά καιρούς να λέγονται διάφορα αλλά ας μην γελιόμαστε. Οι ''πιστοί'' είναι μια κρίσιμη εκλογική μάζα.

Μουσική βιοποικιλότητα

Έχει πλάκα ο τρόπος που προσπαθούν τα διάφορα μπαρ-κλάμπ να πρωτοτυπήσουν μουσικά. Αυτό γιατί τελικά, καταλήγουν να παίζουν όλοι την ίδια μουσική!
Εξηγούμαι:
Ας αφήσουμε έξω τα μέρη που ακολουθούν το ρεύμα και παίζουν την εκάστοτε ''μόδα''.
Μιλάμε για τους ''ψαγμένους''. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι ''ψαγμένοι'' λοιπόν, έπαιζαν ροκ-μέταλ. Αυτό και μόνο εννούσαν όταν ήθελαν κάτι ιδιαίτερο που ναι μεν θα ήταν διαφορετικό αλλά θα μάζευε και αρκετό κόσμο για να πουλήσουν κάπου και τις μπόμπες τους.
Τλευταία οι ψαγμένοι άλλαξαν ρότα. Η νέα πρωτοτυπία είναι ελέκτρο-τζαζ. Όλο αυτό συνδυάζεται με μαλλί φουντωτό με φράτζα. Κάτι σαν βότκα με τζίτζερ και σπράιτ. Μεγάλη ζαλάδα δηλαδή. Αλλά τι ξέρω εγώ; Γεράματα..........
Τελοσπάντων τα νέα ήθη έχουν εξωθήσει την παλιά ''ψαγμένη'' μουσική σε μεσοβδομαδιάτικα events. Όσοι λοιπόν την βρίσκουν με τα καινούργια-συγχαρητήρια! Οι υπόλοιποι ας πάμε για τσαγάκι.

Battle at Kruger

Απίστευτο! Πώς το βρήκες ρε Δόκιμε;

Ας φακελωθούμε για να σωθούμε

Με αφορμή τα κόλπα που ακολουθεί εδώ και καιρό η ΠΑΕ ΠΑΟ για να ελέγξει καλύτερα τους οπαδούς της ομάδας θα ήταν πολύ χρήσιμο να αρχίσει να ανησυχεί και η ελληνική δικαιοσύνη ως προστάτης των δικαιωμάτων του πολίτη στη χώρα.
Η αλήθεια είναι ότι επειδή σε θέματα οργάνωσης γενικότερα δεν είμαστε ως κράτος ότι πιο... συνεπές οπότε μέχρι στιγμής φακελώματα κα αντιμετωπίζονται κάπως ελαφρά και περιστασιακά. Η μόνη περίπτωση οργανωμένης ''απάντησης'' σε πρόγραμμα συλλογής προσωπικών στοιχείων ήταν στην πρώτη προσπάθεια συστηματικής και δημόσια ελεγχόμενης παρακολούθησης με τοποθέτηση καμερών σε δημόσιους χώρους. Ακούσαμε ισοπεδωτικές θέσεις και καθόλου ψύχραιμες αναλύσεις. Ο στύλος είχε τοποθετηθεί.
Επειδή λοιπόν είμαστε του μπάχαλου -ορθά- και μας αρέσει να εστιάζουμε στο δέντρο και όχι στο καμένο δασάκι-όχι και τόσο ορθά-, οι αντιδράσεις σε όλες αυτές τις ιδιωτικές εταιρίες που βρίσκουν πανεύκολα τα προσωπικά δεδομένα του καθενός ήταν και είναι χλιαρή.
Δεν προσφέρει σε τίποτα η αίτηση στην ανεξάρτητη αρχή. Ποίος θα επιδιώξει δικαστικό αγώνα επειδή μία κυρία τον πήρε στις εφτά το πρωί για να του πουλήσει πιστωτική κάρτα. Η ανεξάρτητη αρχή πρέπει επιτέλους να αναλάβει ή ίδια το έργο που της έχει ανατεθεί και να μην περιμένει τα πάντα από φιλότιμους πολίτες.
Και έρχομαι πάλι στην αφορμή μου. Κάποτε -όχι πριν από πολλή καιρό- ξεκίνησε μια ιστορία που για να μπεις σε οποιοδήποτε γήπεδο έπρεπε να δώσεις τα στοιχεία της ταυτότητας σου.Επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα και κάπως πρέπει να κατοχυρωθεί η ιδιοκτησία απέναντι στον τρελό που θα βάλει φωτιά στο κάθισμα του και θα το πετάξει στον διπλανό του, η απαίτηση φάνηκε-και φαίνεται- λογική. Με νέο όμως φιρμάνι αυτό δεν είναι πια αρκετό. Απαιτείται λοιπόν ΑΦΜ,ΔΟΥ και φυσικά φωτοτυπία ταυτότητας.
Ποιόν ιδιώτη και γιατί πρέπει να νοιάζει αν εγώ φοροδιαφεύγω ή για να το πούμε διαφορετικά, από πού και ως που για να αγοράσω ένα εισιτήριο χρειάζονται όσα για να βγάλω πιστωτική; Πώς φτάσαμε από το ένα σημείο στο άλλο;
Η ελληνική κοινωνία είναι πολλή φρέσκια σε αυτές τις καταστάσεις και οι πιο ''έξυπνοι'' όπως πάντα τρέχουν να εκμεταλλευτούν. Δε θα αργήσει ο καιρός που τα γήπεδα για αυτούς του λόγους θα μείνουν εντελώς άδεια, οι ιδιοκτήτες μπορεί να αρπάξουν και καμία όπως και καμιά τηλεφωνήτρια τραπεζών και τα αφεντικά της θα βρεθούν κανα μεσημεράκι ευελπίδων και τα πράγματα θα πάρουν τη σειρά τους.

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα... Zodiac

Πρόσφατα είδα το ZODIAC. Όπως αναφέρει και η εταιρία παραγωγής, η ταινία είναι βασισμένη σε έναν πραγματικό κατά συρροή δολοφόνο, που έδρασε τις δεκαετίες του 60, 70 και 80 και η σύλληψη του αποδείχτηκε ένα δύσκολο παζλ. Αρκετά δύσκολο θα έλεγα αφού δεν είναι σίγουροι οτι τον έπιασαν κιόλας.
Περίμενα να δω ένα ψυχολογικό θρίλερ που να σε αφήνει με κομμένη την ανάσα στα πρότυπα του Σέβεν. Ο David Fincher -σκηνοθέτης- και των δύο όπως άλλωστε και του Fight Club, ήταν το κίνητρο μου για να δω την ταινία.
Ε λοιπόν για άλλη μια φορά με ξάφνιασε με αυτό που παρακολούθησα. Σενάριο με αρκετές ''κοιλιές'', μπερδεμένο, σα να τα έχανε κάπου ο σεναριογράφος και να προσπαθούσε πάλι από την αρχή να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον χωρίς όμως να τα καταφερνει. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι και η ιστορία αυτού του μανιακού κράτησε σχεδόν μέχρι τα μέσα του 90 αλλά...
Ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει κυρίως την καταστροφή που επέρχεται στην προσωπική ζωή των αστυνομικών που ασχολούνται με την υπόθεση όλα αυτά τα χρόνια καθώς και -από την πλευρά του δολοφόνου- το φόβο του μέσου πολίτη για το φονιά της διπλανής πόρτας.
Νοήματα χιλιοπαιγμένα και δυστυχώς πληκτικά.
Η ταινία είχε καλή ανταπόκριση όπου παίχτηκε...
Και να μην ξεχάσω, κρατάει περίπου δυόμιση ώρες. Να και κάποια βιντεάκια:
http://www.youtube.com/watch?v=8dWgRfb17-M (trailer)
http://www.youtube.com/watch?v=TVNZ9z9-jXQ (documentary)

Συγκρούσεις στη Μιανμάρ

Όπως διαβάσαμε στη Μιανμάρ ή όπως την είχαν βαφτίσει οι Βρετανοί '' Ένωση της Μπούρμα'', έχει ξεκινήσει ένα κίνημα διαδηλώσεων και προσφάτως έντονων συγκρούσεων μεταξύ βουδιστών μοναχών και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας. Όπως θα λέγαμε και στη Δύση, κράτος κατά εκκλησίας.
Πρωτοφανές για τα δικά μας ειωθότα. ''Κανονικά'' αυτοί οι δύο θα έπρεπε να συνεργάζονται.
Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με τη θρησκεία του Βουδισμού για να γνωρίζω αν αυτό είναι αποτέλεσμα του φιλελευθερισμού που ίσως εκφράζει.
Από την άλλη πλευρά οι άπιστοι θα πουν ότι ανεξάρτητα από το όποιο περιεχόμενο του συγκεκριμένου δόγματος, σε μια χώρα που το συνέρχεσθαι έχει απαγορευθεί, στους τόπους λατρείας λαμβάνει χώρα η μόνη νόμιμη συγκέντρωση πολιτών. Ως εκ τούτου η θρησκεία αποτελεί την πρόφαση για την οργάνωση των πολιτών σε ομάδες με αποτέλεσμα την οργανωμένη αντίδραση.
Διαβάζοντας ειδήσεις δεξιά και αριστερά δεν έχω μάθει ακόμα πως στην ευχή αυτός ο δικτάτορας δεν κατάφερε να ελέγξει τους θρησκευτικούς ηγέτες. Βασικά πράγματα.
Έχει πλάκα πάντως με τους Ρώσους και τους Κινέζους που για να προστατέψουν τον δικό τους προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Τα μμε προς το παρόν βέβαια έχουν προβάλλει αρκετά την κατάσταση οπότε και αυτοί είναι σχετικά μετρημένοι. Τί μπορείς να πεις κιόλας όταν η κάμερα δείχνει να ξυλοκοπούνται ημίγυμνοι καραφλοί καλόγεροι. Θα μου πείτε τώρα, εντάξει αλλά ξέρουν κουνγκ φου! Μέχρι στιγμής εγώ δεν έχω δει να πέφτουν καρατιές. Ίσως το φυλάνε για αργότερα.

Καλώς ήρθε και το UEFA!

Κατόπιν ειδικής εντολής μετά τη δημοσίευση του ποστ για το Champions League αλλά κυρίως εξαιτίας των αποτελεσμάτων των ελληνικών ομάδων την περασμένη Πέμπτη (5 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια δεν είναι και καθημερινό φαινόμενο για μας εδώ που τα λέμε, μέχρι και η επίσημη ιστοσελίδα της Uefa έκανε αναφορά!), σήμερα θα σχολιάσουμε λίγο το κύπελο Uefa και συγκεκριμένα τα πεπραγμένα των ελληνικών ομάδων στη διοργάνωση. Όχι τπτ άλλο δηλαδή, έπιασε τόπο και η μουρμούρα μου για τη θέση της Ελλάδας στην κατάταξη και τους μελλοντικούς εκπροσώπους μας στην Ευρώπη!

Φαντάζομαι πως ούτε ο πιο αισιόδοξος ποδοσφαιρόφιλος δεν μπορούσε να πιστέψει πρίν από τη σέντρα ότι και οι πέντε εκπρόσωποί μας θα κατάφερναν, άλλος ευκολότερα και άλλος πιο δύσκολα, να πάρουν θετικό αποτέλεσμα, πόσο μάλλον τη νίκη. Δυνατοί αντίπαλοι, απουσία επίσημων ματς στα πόδια μας και πάνω απ΄όλα μία παράδοση αντίθετη για τα ελληνικά χρώματα. Ειδικά στην περίπτωση της Λάρισας με τη Μπλάκμπερν και του Πανιωνίου με τη Σοσό, προσωπικά είχα ακούσει να γίνεται λόγος μέχρι και για 3αρες υπέρ των αντιπάλων! Λίγο πολύ όλοι είδαμε τι έγινε στην τηλεόραση: καλά στημένες ομάδες, ωραίες φάσεις στα περισσότερα παιχνίδια, παρέα με λίγη τύχη επειδή όλα είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, και καταφέραμε να πάρουμε 5 νίκες, χωρίς μάλιστα να δεχθούμε τέρμα (με εξαίρεση το 1-2 του ΠΑΟ). Βγήκαν λοιπόν μετά τα κανάλια (όπως ορθά μου υπέδειξε ο Δάσκαλος) και έκαναν λόγο για ''σωτηρία'' της Ελλάδας στην κατάταξη, άλμα 2 θέσεων με 1833 βαθμούς εν μία νυκτί, βουρ για τη 12η θέση τώρα, κτλ.

Συγνώμη ρε παιδιά, αλλά να ρωτήσω κάτι? Μήπως βιαζόμαστε λίγο (ως συνήθως) να βγάλουμε τις σημαίες στα μπαλκόνια και να βαφτίσουμε σωτήρες όλους εκείνους που πρίν από λίγες μέρες πήγαιναν να παίξουν ''με συγκρατημένη αισιοδοξία'' και ''έχοντας επίγνωση των δυσκολιών''??? Είπαμε, ειδικός δεν είμαι αλλά θα μας βγεί το μάτι έξω σε λίγο! Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα (ίσως στην περίπτωση της ΑΕΚ και του ΠΑΟ τα πράγματα να είναι ευκολότερα), οι ομάδες μας έχουν τους επαναληπτικούς αγώνες τους, μακάρι να περάσουν όλες στους ομίλους, να έχουν παιχνίδια για συλλογή βαθμών μπροστά τους και μετά ναι, ας μιλήσουμε με σιγουριά και ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Πρώτος εγω θα ανεβάσω ποστ για τα συγχαρίκια, με τις ευλογίες του Κυρίου! Μέχρι τότε όμως, μπάστα λίγο (όχι τη Σάσα, είπαμε οι πειρασμοί σε απόσταση)!

Τέλος, να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα. Μήπως τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν και μία διαφορετική νοοτροπία που πρέπει να περάσει στα ευρωπαικά μας παιχνίδια και όχι μόνο? Οκ, είπαμε να μην κάνουμε συγκρίσεις άτοπες και να μην βιαζόμαστε αλλά ο σχεδιασμός ομάδων όπως του Άρη, της Λάρισας και του Πανιωνίου αξίζουν μίας θετικής παρατήρησης. Οργανωμένη δουλειά, υπομονή, συγκράτηση και πίστωση χρόνου στον προπονητή (εντάξει, ο Άρης αποτελεί εξαίρεση!) και τα αποτελέσματα είναι πέραν του ικανοποιητικού ως τώρα. Με μηδενικά μπάτζετ σε σχέση με άλλες ομάδες αλλά ένα πολύ καλό σύνολο - που έχει πολλές δυνατότητες βελτίωσης - αφήνουν υποσχέσεις για τη συνέχεια. Δεν λέω, ένα ματς ήταν, ωστόσο πιστεύω ότι η πορεία τους στο φετινό πρωτάθλημα θα είναι ανάλογη. Και οι ''φρέσκοι'' παράγοντες, όπως ο Πηλαδάκης και ο Τσακίρης, μόνο καλά δείγματα έχουν να δείξουν μέχρι σήμερα. Ας ελπίσουμε το μοντέλο τους να το ακολουθήσουν και άλλοι..

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Champions League και πάλι!

Λοιπόν, ξεκίνησε και φέτος! Η ''γιορτή του ποδοσφαίρου'' και μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, όπως χαρακτηρίζεται από τους περισσότερους το Champions League, έκανε επίσημη πρεμιέρα χθές βράδυ. Ας με συγχωρέσουν οι αδερφοί αναγνώστες και ας με χαρακτηρίσουν πολιτικώς αμοράλ, αλλά αυτό είναι το γεγονός του μήνα Σεπτεμβρίου και όχι οι κακόμοιρες εκλογές! Τα έχει πει ήδη ο Δάσκαλος, ο έχων μυαλό καταλαβαίνει! Και επειδή τούτη η στήλη αγκαλιάζει πλήθος θεμάτων (οι δε δούλοι της μέγιστοι μπαλαδόροι στα νιάτα τους, θυμάμαι ακόμα εκείνη την κοφτή ντρίμπλα του Δάσκαλου!), δεν θα μπορούσε να λείπει ένα αθλητικό σχόλιο.

Οκ, ειδικός δεν είμαι αλλά κάποια πράγματα πιστεύω μπορώ να τα υποστηρίξω. Πρώτο και καλύτερο, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι εκπλήξεις όλο και πληθαίνουν. Ο αναπάντεχος βαθμός της ισοπαλίας που τσίμπησε η Ρόζενμποργκ στο Λονδίνο από τη Τσέλσι, η νίκη της Βαλένθια μέσα ση Γερμανία επί της Σάλκε που δεν μπορούσε να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα και η πρώτη συμμετοχή της Σαχτάρ που συνοδεύτηκε από πολύ καλή εμφάνιση και καθαρή νίκη, είναι κάποια από τα στοιχεία που ξεχώρισαν και ''άναψαν'' το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων για τη συνέχεια. Δεύτερον, το γεγονός πως πολλές ομάδες έχουν δυναμώσει και ακόμη και τα φαβορί πολλές φορές χρειάζεται να ιδρώσουν για να κερδίσουν, δημιουργεί τις συνθήκες για παιχνίδια με πολλές φάσεις και καλό ρυθμό. Χτεσινό παράδειγμα το Ρεάλ-Βέρντερ. Οι Γερμανοί, παρά τη μεταγραφή του Κλόζε στη Μπάγερν και κάποιες απουσίες βασικών (π.χ Φρίνγκς), παρουσιάστηκαν στο Μπερναμπέου πολύ δυνατοί, έβαλαν γκολ, πίεσαν και ίσως θα μπορούσαν να πάρουν και την ισοπαλία. Τρίτον, η ελληνική παρουσία του Ολυμπιακού που ακόμη μία φορά απογοήτευσε και έδειξε πως δύσκολα μπορεί να διεκδικήσει την πρόκριση. Απέναντι σε μία ανούσια Λάτσιο, που έφτιαξε την πρώτη της καλή φάση (και σκόραρε!) στο 77΄, ο Ολυμπιακός χάρισε μία ισοπαλία και πέταξε δύο πολύτιμους βαθμούς στα σκουπίδια. Δεν θα σταθώ τόσο στο παιχνίδι όσο στο γεγονός πως σύντομα η Ελλάδα θα συμμετέχει με μόνο μία ομάδα στο Champions League και μάλιστα σε προκριματικό γύρο. Από εκεί δηλαδή που είχαμε φτάσει να έχουμε τρείς εκπροσώπους, σε ελάχιστα χρόνια ξαναγυρίζουμε στο ίδιο σημείο που ξεκινήσαμε, απόρροια των κακών εμφανίσεων των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Κάποιοι είχαν μιλήσει για διαφορά επιπέδου, η ψαλίδα ωστόσο έχει εμφανώς κλείσει. Άλλοι αναφέρθηκαν σε ''κακή διαχείριση της κληρονομιάς του Euro 2004'' , άλλοι σε θέματα ψυχολογίας ενώ μερικοί ακόμα κατηγορούν γενικά και αόριστα την κακομοιριά του ελληνικού πρωταθλήματος.

Τι να σας πω, λύση δεν έχω να προτείνω, μάλλον συνδυασμός διαφόρων παραγόντων είναι η αιτία αλλά στην ουσία δεν αλλάζει τπτ μέχρι τώρα... Το θέμα μας όμως σήμερα δεν είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά η έναρξη της Ευρωπαικής ποδοσφαιρικής γιορτής. Απόψε ακολουθεί το β΄ μέρος της πρώτης αγωνιστικής και προσωπικά ξεχωρίζω το παιχνίδι Άρσεναλ-Σεβίλλη. Ας απολαύσουμε λοιπόν όμορφο ποδόσφαιρο και ας ελπίσουμε να δούμε πολλά γκολ και φέτος!

Ο Κύριος μεθ΄υμών,
Δόκιμος.

Ελεύθερες σπουδές

Τώρα είναι η εποχή, μετά τις πανελλήνιες, που σκάνε όλες οι διαφημίσεις από ιδιωτικά εκπαιδευτικά κέντρα. Ελπίζουν οι επιχειρηματίες του κλάδου να αγγίξουν όλους του προσφάτως απογοητευμένους από τον τρόπο που παρέχεται η ελληνική παιδεία. Έξυπνο και λογικό. Όπου το κρατικό σύστημα, που θέλει να τα έχει όλα υπο τον έλεγχο του ''μένει'' από δυνάμεις έρχεται η ελεύθερη αγορά να καλύψει το κενό.
Η αλήθεια είναι οτι τα περισσότερα από αυτά τα κέντρα παρέχουν αξιοπρεπείς σπουδές στα αντικείμενα που συνήθως εξειδικεύονται-οικονομικά και άλλα παρεμφερή. Δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά μιας και σε παγκοσμιοποιημένη δυτική κοινωνία βρισκόμαστε και τα νέα κυκλοφορούν και ο ανεπαρκής χάνεται. Πόσο μάλλον τώρα που οι ιδιώτες της εκπαίδευσης στην Ελλάδα έχουν ως κύριο ανταγωνιστή τους τα κρατικά αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά πανεπιστήμια. Ο Έλληνας επιχειρηματίας σε αυτή την περίπτωση βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι στους ξένους όσον αφορά το κόστος αλλά πρέπει να αγωνιστεί σκληρά για να τον πλησιάσει και στην ποιότητα. Τον τρόπο λοιπόν που έχει βρεί για να δώσει αυτή την εντύπωση της ''ποιότητας'' του τον παρέχουν τα ίδια τα ξένα πανεπιστήμια που του δανείζουν το brand. Ένα brand όμως που περισσότερο αποβλέπει στην άγνοια του Έλληνα σπουδαστή που εντυπωσιάζεται από τους λατινικούς χαρακτήρες του ονόματος του πανεπιστημίου. Τα αγγλικά πανεπιστήμια που εκπροσωπούνται στη χώρα μας βρίσκονται στις χαμηλότερες θέσεις του αγγλικού ranking ενώ τα αμερικάνικα, που έγιναν μόδα τελευταία, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις state universities δηλ κρατικά πανεπιστήμια (εδώ θα τα λέγαμε δημοτικές σχολές).
Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια με σχολές που τόλμησαν την παροχή τίτλων με δικό τους αποκλειστικά όνομα, όπως πχ το ALBA και δικαιώθηκαν.
Με τα δικά μας τα κρατικά δεν αχολούμαι. Τα ξέρουμε, τα είδαμε, κουραστήκαμε.

Ιδεολογίες για πέταμα

Μιας και είναι οι μέρες τώρα, συνεχίζω να διασκεδάζω με τα εκλογικά πανηγύρια.
Τελευταίο επεισόδιο -εντάξει οι συνεντεύξεις στο Βελίδειο είναι κάπως βαρετές- ήταν το ντιμπέιτ. Φυσικά δεν το παρακολούθησα γιατί εκείνη την ώρα είχε μπλέξει με κάτι Ρώσους αυτονομιστές ο Τζακ, αλλά οι πολιτικές εφημερίδες τις επόμενης μέρας μου έδωσαν μια γεύση.
Το εξώφυλλο του Βήματος είχε τα περισσότερα σκίτσα οπότε μου τράβηξε το βλέμμα. Τι τo 'θελα όμως να διαβάσω και τα κειμενάκια που ακολουθούσαν... Τελοσπάντων, είχε κάτω από κάθε αρχηγό και δηλώσεις. Οι άλλοι τα γνωστά, η συντρόφισσα όμως... ''Η ψήφος σε εμάς δε σημαίνει και ταύτιση με την ιδεολογία μας.'' Ορίστε;
Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που είχε σα σημαία την καθαρότητα της ιδεολογικής του σκέψης και με αυτή του τη θέση προσέλκυσε ψήφους από τον εμφύλιο και μετά, να κάνει αυτή τη στροφή; Στροφή στην επικοινωνιακή του πολιτική, που τελευταία φαίνεται οτι την έκανε μόδα ο Καρατζαφέρης με το αθάνατο ''αριστερός στα εσωτερικά θέματα δεξιός στα εξωτερικά. Αλλά ο Κάρα έτσι είναι, έτσι τον αγαπήσαμε. Η Παπαρήγα πρώτη φορά διαβάζω να κάνει τέτοιες δηλώσει παραδοχής της πτωτικής τάσεις του μεγέθους του κοινού της. Ο λαϊκισμός μήπως είναι τελικά η ιδεολογία του αύριο;
Ακόμα και στην ουσία της δήλωσης, αν πάρεις την ψήφο αυτού που δεν υιοθετεί την ιδεολογία σου, με ποιο δικαίωμα θα βγεις να πεις την επόμενη τον εκλογών οτι το ΚΚΕ αντιπροσωπεύει πχ το 15% του λαού. Στην περίπτωση που έχεις δεχτεί ψηφοφόρους που σε ψήφισαν γιατί πιστεύουν στην Αλέκα ή οτι εσύ δεν κλέβεις ή οτι εσύ αγωνίζεσαι περισσότερο αλλά η λέξη κομμουνιστικό δεν τους λέει τίποτα, αυτό το 15% είναι ψευδές. Ίσως είναι αληθινό για το 10 αλλά όχι για το 15 και αυτό είναι σίγουρο από τη στιγμή που δέχεσαι στους κόλπους σου άτομα που δεν δέχονται την ιδεολογία σου.
Στην Ελλάδα γελάγαμε γιατί οι Αμερικάνοι ψήφιζαν Ρήγκαν επειδή τους άρεσε η φράντζα του στα γουέστερν και δεν έδιναν σημασία στην ιδεολογία που αυτός πρεύσβευε-ή έτσι νομίζαμε.
Σήμερα οι δικοί μας πολιτικοί αρχηγοί παρακαλάνε να τους δούμε σαν τον υποτιθέμενο Ρήγκαν. Αποκομμένους από όποια ιδεολογία ή -καλύτερα- με όποια ιδεολογία βολεύει τον κάθε ψηφοφόρο.

Φιλελεύθερη Συμμαχία - Διαχωρισμός Κράτους/Εκκλησίας

Αν και ανήκω στον κλήρο:ρ το βιντεάκι της ΦιΣ είναι οτι καλύτερο έχουμε δει προεκλογικά.
Αν και προς το παρόν δεν έχουμε δει τον χαμό άλλων εκλογών. Μόνο της ΝΔ και του ΚΚΕ έχω πετύχει στην τηλεόραση. Εντελώς βαρετά και τα δύο. Γενικά δε μπορώ να καταλάβω τους επικοινωνιολόγους των κομμάτων που προτείνουν σλόγκαν του στυλ ''πρόοδος, κοινωνική δικαιοσύνη'' όπως λέμε αγάπη, αδελφοσύνη... Τι στην ευχή επειδή δεν τους πιστεύει κανείς δεν είναι λόγος να κάνουν τόσο βαρετά σποτάκια. Παιδιά να διασκεδάσουμε θέλουμε γι'αυτό βλέπουμε και τηλεόραση! Βέβαια η Σαρρή ίσως το παράκανε λίγο...

Άντε πάλι

Το έχω ξαναπεί: Βαριέμαι τις εκλογές.
Δε λέω βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό όλο αυτό τον προεκλογικό χαβαλέ και τη μανούρα αλλά ποιός τρέχει να ψηφίζει Κυριακή πρωί; Εντάξει δημοκρατικός πολίτης είναι και η αγιότητα μου. Στο τέλος σίγουρα θα την κάνω την αγγαρεία αν και στις δημοτικές, το ομολογώ, την σκαπούλαρα. Το Σύνταγμα άλλωστε δεν προβλέπει ως υποχρεωτικές τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Εγώ απλά τον νόμο ακολουθώ...

Προσφάτως έτυχε να δω την ταινία των μεγάλων διαφωτιστών του Νέου Κόσμου, της οικογένειας Σίμπσονς. Είναι πραγματικά από τα πιο ιδιοφυή τεχνάσματα της σύγχρονης τηλεόρασης , ο τρόπος που οι συγγραφείς της σειράς -αλλά και της ταινίας- παίρνοντας τη σεναριακή δομή μιας αμερικανιάς χτίζουν επάνω της, με τον ειρωνικό τους τρόπο, μια παρωδία της σύγχρονης κοινωνίας, μη αφήνοντας τίποτα ασχολίαστο. Η πλοκή δεν αφήνει σε ησυχία κανέναν και τίποτα, από τη μανία του τζανκ φούντ, την αμορφωσιά του μικρομεσαίου Αμερικάνου και τον ωχαδερφισμό του, μέχρι τα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη που κανένας δε θέλει να αναλάβει καμία ευθύνη μέχρι τα τοξικά να λιώσουν τα θεμέλια του ίδιου του σπιτιού του... Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Σβαρτζενέγκερ που προτιμά να επιλέγει στην τύχη τις λύσεις των προβλημάτων από το να τις διαβάζει κιόλας. Όπως του προτείνει κιόλας ο σύμβουλος του: '' ο καθένας μπορεί αφού τις γνωρίζει να επιλέξει τη σωστή λύση, μόνο ο Πρόεδρος όμως μπορεί να επιλέξει κάτι για το οποίο δεν έχει καμία ιδέα''.
Μια ταινία για γέλιο και χαλαρό προβληματισμό.

After the Fire in Zacharo, Greece

Τέτοια καταστροφή στην Ελλάδα δεν υπήρξε πάλι μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου.

Από προχθές βέβαια αρχίζουν και σκάνε οι θεωρίες συνωμοσίας από στόμα σε στόμα.

Χρονικά αυτή που έσκασε πρώτη ήταν αυτή που έδειχνε προς αντιπολίτευση μεριά και επιχειρηματίες που έμειναν στην απέξω και δεν ήθελαν άλλη μια τετραετία χαμένη. Το χρονικό πλαίσιο βόλευε λίγο πριν τις εκλογές και με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις να ξεπετάγονται.
Η δεύτερη που υποστηρίχθηκε και από επίσημα χείλη -Καρατζαφέρης και σια- λέει για ξένο δάκτυλο. Γνωστά δηλ, τρομοκράτες (Άραβες), Τούρκοι, Αμερικάνοι και Εβραίοι (θα έλειπαν;).
Η τρίτη θεωρία που ακούστηκε χθες το πρωί από καλεσμένους σε πρωινή εκπομπή τα ρίχνει στην πλουτοκρατία και στον καπιταλισμό. Για ''πώς, πού, γιατί'' ανατρέξατε στο Κεφάλαιο.
Η τελευταία θεωρία που υπέπεσε στη αντίληψη μου τα ρίχνει στους αναρχικούς και στους μπαχαλάκηδες.
Διαλέχτε και πάρτε και μην ξεχνάτε οτι για θεωρίες συνωμοσίας μιλάμε ή αλλιώς χαλαρά...
Πέρα πάντως από την οδύνη, βλέποντας πλάνα από τις αρχές που ξεκίνησαν οι φωτιές, έχω να πω οτι τη νύφη την πλήρωσαν πρώτα τα αυθαίρετα. Καινούργια σπίτια χτισμένα στη μέση του πουθενά μέσα στο πυκνό δάσος. Και να θες να σωθείς από κει μόνο με ελικόπτερο.Ας ελπίσουμε τουλάχιστον οτι πήραμε το μάθημα μας για κάποια πράγματα.

Αναπαραγωγή

Έβλεπα κάτι ντοκιμαντέρ -που δεν ξέρω πως και γιατί αλλά τελευταία γνωρίζουν μια νέα άνθηση στην ελληνική τηλεόραση- και άρχισε ο αφηγητής να αραδιάζει πόσα μικρά κάνει κάθε ένα από αυτά τα θηλαστικά που παρατηρούσε, σε κάθε περίοδο αναπαραγωγής. Ε λοιπόν για φανταστείτε να γινόταν ένα αντίστοιχο ντοκιμαντέρ που στα θηλαστικά του πειράματος θα έβαζε και τον άνθρωπο του 20-21ου αι. Τί θα έλεγε; ''Ένα ζευγάρι μπορεί να κάνει στη ζωή του 3 με 7πχ παιδιά αλλά σπάνια ξεπερνά τα δύο γιατί σκέφτεται σε τί κόσμο θα τα φέρει''...
Κουλό ε;
Παπάδες και διάφορους άλλους φανατικούς δε μπορώ να πω οτι τους συμπαθώ ιδιαιτέρως. Επιχειρήματα του στυλ ''κάντε παιδιά γιατί θα μας φάνε οι Τούρκοι'' ή ''ο προορισμός της γυναίκας είναι είναι να μεγαλώνει παιδιά και του ανθρώπου γενικότερα να πολλαπλασιάζεται'' τα βρίσκω στην καλύτερη περίπτωση μονοδιάστατα και επικίνδυνα οπισθοδρομικά.
Από την άλλη πλευρά ίσως θα ήταν καλύτερα να υπήρχε λιγότερη προκατάληψη από τα νέα ζευγάρια στο θέμα της τεκνοποίησης. Στο κάτω κάτω -από όσο ξέρω από γνωστούς και φίλους- ένα παιδί φέρνει αναμφισβήτητα χαρά σε ένα σπίτι οπότε γιατί να τσιγγουνευτούμε και εκεί.

Επέστρεψα (Παναγία μου βόηθα να περάσει και αυτός ο χειμώνας)

Πάνω που άρχιζα να παίρνω το κολάι του παραθαλάσσιου στύλου ένιωσα (τηλεπαθητικά εννοείται) την ανάγκη των πιστών μου και είπα να μην τους εγκαταλείψω άλλο στην τύχη τους...
Μετά λύπης μου πληροφορήθηκα ευθύς μόλις άνοιξα τον θείο τούτο ιστότοπο οτι το τέκνο μου που είχα αφήσει στο πόδι μου τον ηλιόλουστο τούτο μήνα το έριξε στο ... και παραμέλησε την ενημέρωση του. Anyway που λένε και οι βάρβαροι επισκέπτες τούτου του τόπου... Συγχωρεμένος γιατί βρίσκεται έν πνευματική συγχύσει...
Για να επανέλθω στα δικά μου, το θέρος βοήθησε τις πνευματικές μου αναζητήσεις. Ως αποτέλεσμα αυτού -πρώτα ο Θεός- οι διδασκαλίες που θα σας κρατήσουν συντροφιά φέτος θα έχουν, ας το πούμε, μια ευχάριστη ποικιλία. Πώς θα απφύγουμε τις ηδονές κτλ. Οι μυημένοι το έπιασαν το νόημα αμέσως.
Λοιπόν θα αρχίσω με κάτι που το έχω φρέσκο.

Αγαπητοί συνοδοιπόροι εις τις εθνικές οδούς συνιστώ σύνεση. Ωραίο το γκάζωμα αλλά οι ταχύτητες πάνω από 150 εκτός από χέρια και καρδιά εσχάτως απαιτούν και γερή τσέπη. Φύλακες των δρόμων μετά ηλεκτρονικών ανιχνευτών ταχύτητος εργάζονται νυχθημερόν. Το θετικό είναι ότι μέχρι την παραπάνω ταχύτητα δεν πολυασχολούνται και ορθά για να τα λέμε όλα. Από κει και πάνω ... εεεε τί να πω σωστά κάνουν. Είπαμε παν μέτρον... Επίσης μια και τοφερε η κουβέντα τελευταία παρατηρώ οτι έχει μειωθεί ο αριθμός των ατυχημάτων. Εκτός από κάποια μικρά δηλ όχι νεκροί και τραυματίες, δε βλέπεις τα φρικιαστικά που ήταν απίθανο να μην πετύχεις σε μεγάλες εξόδους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Φτου φτου βέβαια μην το γκαντεμιάσω.

Αυτά προς το παρόν.
Καλή επαναφορά να 'χουμε.